De hele familie Klein (dus Joop, Dicky, Joey, Marjolein, Stan) en Tijsinger (Stefan, Natasja en Sascha) zakken in de vroege ochtend af naar het zuiden des lands. Stefan, Joey en ikzelf voor de dus broodnodige lichaamsbeweging, de rest voor morele ondersteuning en fotografie.
Minimaal 75 km stond er op de planning: Geulhemmerberg, Bemelerberg, Loorberg, Camerig, Drielandenpunt, Kruisberg, Eyserbosweg, Fromberg en de Cauberg. Kortom: een route waar je je niet voor hoeft te schamen...
Er lagen nogal wat persoonlijke uitdagingen voor me klaar: afdalen van de Loorberg, daar had ik geen fijne herinneringen aan... De Camerig waar ik de vorige keer harder kreunend dan Martina Hingis (die was het toch?) tot het Mariakruis wist te komen, maar daar toch echt moest afstappen. En de Fromberg? Was dat nog steeds zo'n schattig bergje? De Kruisberg en de Eyserbosweg heb ik in mijn gedachten helemaal geblokt, daar heb ik geen enkele herinnering aan. En dan nu toch die Cauberg op. Ik weet eerlijk gezegd niet wat een grotere uitdaging is: de Cauberg op of de Cauberg af? Stond ik in februari niet nog kotsend bovenop die Cauberg, omdat ik niet naar beneden durfde??? Maar hé: als ik de Croix de Fer kan, kan ik ook de Cauberg!
De eerste kilometers gingen prima, direct de Geulhemmerberg, géén probleem. Bemelerberg, makkie. FF plassen tussen de koeien, tja, weer zo'n handicap van een vrouw op de fiets... Die broek moet toch echt naar beneden en dan zit je daar met je witte billen tussen de Limburgse koeien.
Maar dan, blijkbaar geven ze in Limburg aan een paar heuvels wel een naam en die vind je dan terug in de rijtjes zoals hierboven genoemd. Maar er zijn er nog veel meer die minimiaal net zo steil zijn, maar gewoon geen naam hebben. Standaard voor ieder dorpje eerst 10% omhoog en na het dorpje weer 10% naar beneden. Eigenlijk was ik er voor de Camerig al best wel klaar mee. Maar ja, ik had gezworen de Camerig op te rijden zonder af te stappen. En dan ga ik dat dus ook gewoon doen! Links (en soms ook rechts) werd ik uiteraard ingehaald door stoere kerels. Ik troost mezelf met de gedachte dat er vast nog veel mensen achter me rijden die me niet in kunnen halen. Die zie ik immers niet! Halverwege krijg ik gezelschap van een oudere man. "Is nog best zwaar he, die Camerig," puft hij. "Nou!" puf ik terug en denk: kop dicht, ik moet me hier ernstig op concentreren... Maar ook aan de Camerig komt een einde en ja: weer een overwinning op mezelf!
Over de Kruisberg en de Eyserbosweg helaas geen heroische verhalen te vertellen. Gewoon vreselijk voor niks doodgaan, want fietsend boven komen is toch echt nog een brug (berg) te ver!
Na ruim 70 km rijden we Valkenburg weer in. Ga ik wel of niet die Cauberg nog op? Stefan dreigt dat ik niks van de rose champagne krijg die thuis op me staat te wachten, als ik niet de Cauberg op kom. Joey schat heel goed in dat hij hier iets te ver gaat: als hij niet uitkijkt, sluit ik me op in de WC met die fles champgane en krijgt Stefan helemaal niks! Aangezien we niet de enige vermoeide wielrenners in Valkenburg zijn die moed staan te verzamelen om de Cauberg nog op te gaan, krijgt hij de lachers op zijn hand.
Maar het lachen vergaat je snel, daar op die Cauberg. Zeker als je ingehaald wordt door een jongeman op een rammelende aftandse opoefiets met 0 versnellingen. Al is het het laatste wat ik doe: die haal ik nog weer in! Blijkbaar zie ik er wanhopig uit. Een vrouw op het voetpad steekt me een hart onder de riem: nog een klein stukje! Auauau, wat doet dat pijn, maar daar is het bruggetje in zicht en hé daar staat Sascha op me op te wachten. Ze rent het laatste stukje met me mee. Nu doet het geen pijn meer! Wauw! Ik heb gewoon de Cauberg bedwongen. Ja echt! Snel omdraaien, niet nadenken en direct naar beneden. Hebben we dat ook weer gehad... Uiteindelijk viel het me 100% mee en ben ik weer een trauma'tje armer.
's Avonds geniet ik van de welverdiende champagne. Oké, het was afzien, maar zeker ook genieten in Limburg! En ja, die opoefiets heb ik nog ingehaald...
