Ik denk dat het tijd wordt dat ik hier eens wat ga opbiechten.
Als je meerdere van mijn verhaaltjes hebt gelezen zou je misschien kunnen denken dat ik een stoer wijf ben. Zo'n echt 'van de paden op en de lanen in-type'. Niet bang voor een flinke regenbui of een straffe wind. Draait d'r hand niet om voor een paar extra kilometer tegen de wind in fietsen. Ligt niet wakker van 150 kilometer Limburgs heuvellandschap of een Franse Alp.
Nou ben ik ook geen fijn poppetje. Ik kan wel tegen een stootje. Mijn benen worden niet voor niks al sinds mijn 2e jaar 'stalpoten' genoemd. Ik ben van het type "Hollands Welvaren", ben zelden ziek en ga niet zomaar opzij. Maar een stoer wijf??? Nou nee...
Degenen die vaker met mij fietsen weten het inmiddels. Standaard procedure. Nieuwe fietstocht voor de boeg? Dat betekent de nacht ervoor slecht slapen. Voor vertrek nog wat extra bezoekjes aan de wc. Hartslag al in diep in het rood voordat ik überhaupt op de fiets zit. En de nachtmerries... Gaan we de bergen in dan droom ik dat ik in een afdaling val en onder de vangrail (die zijn er soms in Frankrijk) door schuif en in het ravijn stort met fiets en al. Gaan we in het bos fietsen dan droom ik dat er een tak tussen mijn spaken komt en ik over de kop vlieg en mijn nek breek. Fietsen we langs weilanden? Dan droom ik dat ik wegglij over een koeienvlaai op de weg en val, uitgerekend op het moment dat er een tractor langskomt die dan over mij heen rijdt en mijn hoofd plet. Bergopwaarts slinger ik over de weg en ik moet stoppen want ik krijg de pedalen niet meer rond en ik moet uitklikken, maar dat lukt niet en ik val om en ik val zo in het ravijn. Moet ik in een peleton fietsen, dan zie ik in mijn dromen hoe mijn stuur haakt in het stuur van andere fiets en het hele peleton over mij heen valt...
Best heftig he? Je zou je kunnen afvragen waarom ik nog op de fiets stap. Doe ik zelf ook wel eens. Maar op de één of andere manier weet ik toch iedere keer mijn angsten te overwinnen. Stap ik toch op die fiets en rijd ik toch de Eyserbosweg op en ga ik zelfs met 50 km per uur de Cauberg af. Daar waar ik twee jaar geleden nog (echt waar) kotsend van angst bovenop stond, omdat ik echt niet naar beneden durfde. Ook ga ik dit jaar weer naar de Franse Alpen. En fiets ik rustig in mijn eentje naar de Utrechtse Heuvelrug en weer terug. En doe ik weer mee aan de Amstel Gold Race. Lijkt toch wel een beetje stoer!
Dit jaar heb ik mezelf dan ook maar één doel gesteld (naast Alpe d'Huez in 1 uur en 3 kwartier): relaxed fietsen! Geen stress en vantevoren net zo genieten als achteraf. Want dat is nou net de reden waarom ik toch iedere keer weer opstap: achteraf voel ik me wel een stoer wijf! In ieder geval tot de avond voor een nieuw tochtje. Endorfine spuit uit mijn oren na een tochtje en ik voel me trotser dan Marianne Vos na haar 86e wereldtitel. Maar wat zou het fijn zijn als ik toch ook van te voren zou kunnen genieten, dat ik van te voren ook weet dat ik heus niet word overreden door een vrachtwagen, mijn nek breek of een ravijn of kanaal infiets. Als het zover is, laat ik weten. Dan ben ik pas echt een stoer wijf!
vrijdag 21 maart 2014
donderdag 13 maart 2014
Liedjes
Gelukkig, het gaat weer de goede kant op. Langzaamaan komt de vorm terug, wordt de zadelpijn weer minder en worden de snelheden hoger. Uiteraard ook te danken aan het prachtige weer van de afgelopen week, zomaar 3x in één week kunnen fietsen is natuurlijk uitzonderlijk.
Dat het beter gaat merk ik niet alleen aan de PR'tjes op Strava, maar ook aan iets heel anders. Ik heb namelijk een soort tic. Als ik me goed voel op de fiets, ga ik zingen. Niet zomaar een liedje, maar als ik me goed voel, gebeurt er om me heen altijd wel iets waardoor er een bepaald liedje in mijn hoofd komt, wat de rest van de tocht dan als een soort mantra bij me blijft.
In mijn blog over de rit op de Col d'Izoard beschreef ik al hoe ik me bedacht dat ik echt naar boven kroop, waardoor ik de rest van de martelgang Oceaan van Racoon in mijn hoofd had en bij genoeg adem ook hardop zong ('ik heb al zover moeten kruipen, het laatste stuk zal ook wel gaan'). Als ik dat nummer nu hoor, krijg ik nog steeds kippevel en acuut pijn in mijn benen.
Zo heb ik ook iets met 'hoe sterk is de eenzame fietser, die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind, zichzelf een weg baant' (Jimmy van Boudewijn de Groot). Als ik het zwaar heb, probeer ik deze zin hardop zonder struikelen te zingen. Daar ben je dan wel weer even zoet mee en, als het goed is, het dode punt weer voorbij. Heb ik de wind in mijn rug, dan waag ik me aan Skik:
'a'k hier zo fietse en 't weijt nie slim, dan giet 't haost vanzölf
wie döt mij wat, wie döt mij wat, wie döt mij wat vandage, 'k heb de banden vol met wind
nee, ik heb ja niks te klagen'
Natuurlijk Coldplay met Clocks. Ken ik van begin tot einde van buiten, met dank aan de tijd dat ik nog amper 5 minuten op de loopband kon volhouden. Dan voel ik me zo sterk, terwijl ik dat zing op mijn racefiets, op één of andere mythische beklimming waarvan ik vroeger bij de gedachte alleen al buiten adem raakte. 'Ooooooh, nu doet het pijn, nu doet het pijn' van Van Dik Hout, hoef ik niet uit te leggen? Overigens zing ik dat niet zo vaak, niet omdat het geen pijn doet, maar juist omdat het pijn doet en ik dan niet in de stemming ben om te zingen.
Maar het gaat dus weer de goede kant op. Ik heb de afgelopen weken nieuwe liedjes aan mijn repertoire kunnen toevoegen, dus ik voelde me goed op de fiets. Zo was daar ineens zomaar 'Nobody here knocking at my door, The sound of silene....' van Armin van Buuren. Dat gebeurde toen ik in deze omgeving reed:
Dat het beter gaat merk ik niet alleen aan de PR'tjes op Strava, maar ook aan iets heel anders. Ik heb namelijk een soort tic. Als ik me goed voel op de fiets, ga ik zingen. Niet zomaar een liedje, maar als ik me goed voel, gebeurt er om me heen altijd wel iets waardoor er een bepaald liedje in mijn hoofd komt, wat de rest van de tocht dan als een soort mantra bij me blijft.
In mijn blog over de rit op de Col d'Izoard beschreef ik al hoe ik me bedacht dat ik echt naar boven kroop, waardoor ik de rest van de martelgang Oceaan van Racoon in mijn hoofd had en bij genoeg adem ook hardop zong ('ik heb al zover moeten kruipen, het laatste stuk zal ook wel gaan'). Als ik dat nummer nu hoor, krijg ik nog steeds kippevel en acuut pijn in mijn benen.
Zo heb ik ook iets met 'hoe sterk is de eenzame fietser, die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind, zichzelf een weg baant' (Jimmy van Boudewijn de Groot). Als ik het zwaar heb, probeer ik deze zin hardop zonder struikelen te zingen. Daar ben je dan wel weer even zoet mee en, als het goed is, het dode punt weer voorbij. Heb ik de wind in mijn rug, dan waag ik me aan Skik:
'a'k hier zo fietse en 't weijt nie slim, dan giet 't haost vanzölf
wie döt mij wat, wie döt mij wat, wie döt mij wat vandage, 'k heb de banden vol met wind
nee, ik heb ja niks te klagen'
Natuurlijk Coldplay met Clocks. Ken ik van begin tot einde van buiten, met dank aan de tijd dat ik nog amper 5 minuten op de loopband kon volhouden. Dan voel ik me zo sterk, terwijl ik dat zing op mijn racefiets, op één of andere mythische beklimming waarvan ik vroeger bij de gedachte alleen al buiten adem raakte. 'Ooooooh, nu doet het pijn, nu doet het pijn' van Van Dik Hout, hoef ik niet uit te leggen? Overigens zing ik dat niet zo vaak, niet omdat het geen pijn doet, maar juist omdat het pijn doet en ik dan niet in de stemming ben om te zingen.
Maar het gaat dus weer de goede kant op. Ik heb de afgelopen weken nieuwe liedjes aan mijn repertoire kunnen toevoegen, dus ik voelde me goed op de fiets. Zo was daar ineens zomaar 'Nobody here knocking at my door, The sound of silene....' van Armin van Buuren. Dat gebeurde toen ik in deze omgeving reed:
Precies, nobody here!
Maar ja, deze tic zorgde onlangs helaas ook voor een gênante situatie. De afgelopen weken stond er regelmatig een flinke wind. Dus soms heb je tegenwind, maar soms kan die wind je ook helpen. Een poging tot KOM op Strava op de Brug bij Schalwijk behoort dan zomaar tot de mogelijkheden. Mijn broer en fietsgenoot sprak de historische woorden: de wind is gunstig... En die woorden zorgen ervoor dat ik nu al weken met André Hazes' De Vlieger in mijn hoofd rondfiets. 'De wiiiiiind die is nu guuuuuuunstig, dus ik neem mijn vlieger mee....' En tja, als je dat dus hardop zingt, terwijl je op de racefiets door de weilanden rondom Houten fietst en je komt tegenliggers tegen, dan moet je niet verbaasd zijn als die je heeeel vreemd nakijken. Misschien maar niet meer hardop zingen, want ik vrees dat De Vlieger nog wel even als mantra bij me blijft.
Abonneren op:
Posts (Atom)