Enge dromen van enge bergen...

Ik denk dat het tijd wordt dat ik hier eens wat ga opbiechten.

Als je meerdere van mijn verhaaltjes hebt gelezen zou je misschien kunnen denken dat ik een stoer wijf ben. Zo'n echt 'van de paden op en de lanen in-type'. Niet bang voor een flinke regenbui of een straffe wind. Draait d'r hand niet om voor een paar extra kilometer tegen de wind in fietsen. Ligt niet wakker van 150 kilometer Limburgs heuvellandschap of een Franse Alp.

Nou ben ik ook geen fijn poppetje. Ik kan wel tegen een stootje. Mijn benen worden niet voor niks al sinds mijn 2e jaar 'stalpoten' genoemd. Ik ben van het type "Hollands Welvaren", ben zelden ziek en ga niet zomaar opzij. Maar een stoer wijf??? Nou nee...

Degenen die vaker met mij fietsen weten het inmiddels. Standaard procedure. Nieuwe fietstocht voor de boeg? Dat betekent de nacht ervoor slecht slapen. Voor vertrek nog wat extra bezoekjes aan de wc. Hartslag al in diep in het rood voordat ik überhaupt op de fiets zit. En de nachtmerries... Gaan we de bergen in dan droom ik dat ik in een afdaling val en onder de vangrail (die zijn er soms in Frankrijk) door schuif en in het ravijn stort met fiets en al. Gaan we in het bos fietsen dan droom ik dat er een tak tussen mijn spaken komt en ik over de kop vlieg en mijn nek breek. Fietsen we langs weilanden? Dan droom ik dat ik wegglij over een koeienvlaai op de weg en val, uitgerekend op het moment dat er een tractor langskomt die dan over mij heen rijdt en mijn hoofd plet. Bergopwaarts slinger ik over de weg en ik moet stoppen want ik krijg de pedalen niet meer rond en ik moet uitklikken, maar dat lukt niet en ik val om en ik val zo in het ravijn. Moet ik in een peleton fietsen, dan zie ik in mijn dromen hoe mijn stuur haakt in het stuur van andere fiets en het hele peleton over mij heen valt...

Best heftig he? Je zou je kunnen afvragen waarom ik nog op de fiets stap. Doe ik zelf ook wel eens. Maar op de één of andere manier weet ik toch iedere keer mijn angsten te overwinnen. Stap ik toch op die fiets en rijd ik toch de Eyserbosweg op en ga ik zelfs met 50 km per uur de Cauberg af. Daar waar ik twee jaar geleden nog (echt waar) kotsend van angst bovenop stond, omdat ik echt niet naar beneden durfde. Ook ga ik dit jaar weer naar de Franse Alpen. En fiets ik rustig in mijn eentje naar de Utrechtse Heuvelrug en weer terug. En doe ik weer mee aan de Amstel Gold Race. Lijkt toch wel een beetje stoer!

Dit jaar heb ik mezelf dan ook maar één doel gesteld (naast Alpe d'Huez in 1 uur en 3 kwartier): relaxed fietsen! Geen stress en vantevoren net zo genieten als achteraf. Want dat is nou net de reden waarom ik toch iedere keer weer opstap: achteraf voel ik me wel een stoer wijf! In ieder geval tot de avond voor een nieuw tochtje. Endorfine spuit uit mijn oren na een tochtje en ik voel me trotser dan Marianne Vos na haar 86e wereldtitel. Maar wat zou het fijn zijn als ik toch ook van te voren zou kunnen genieten, dat ik van te voren ook weet dat ik heus niet word overreden door een vrachtwagen, mijn nek breek of een ravijn of kanaal infiets. Als het zover is, laat ik weten. Dan ben ik pas echt een stoer wijf!