Nieuwe (goede) doelen!

Hoewel het seizoen toch steeds weer een beetje gerekt wordt door het onverwachte mooie weer ("na deze tocht, stop ik echt hoor"), hebben we maar vast nagedacht over de doelen die we onszelf volgend jaar gaan stellen. Je moet de lat toch steeds een beetje hoger leggen en blijkbaar ben ik een echte vrouw: zeg dat ze iets niet kan en ze doet alles om te laten zien dat ze het wél kan. "Jij komt die Alpe d'Huez niet op..." Oh nee? Dat zullen we nog wel eens zien!

In ieder geval, de lat ligt hoog:
- 13 april: 100 km. Amstel Gold Race
- 16 mei: Ardennen: De Muur van Huy, La Redoute, Cote de Wanne...
- 20 juni: Col du Télégraphe, Col du Galibier
- 21 juni: Alpe d'Huez binnen 2 uur zonder af te stappen...

En als sluitstuk, voor het goede doel: Passo dello Stelvio!

Met het risico dat ik mezelf wel heel erg in de spotlights zet en dus gigantisch afga als ik moet afstappen, ga ik meedoen aan Stelvio for Life. Ik ga proberen minimaal 1533 euro op te halen for Barcode for Life en ik hoop dat er mensen zijn die mij willen steunen. Waarschijnlijk ga ik iedere meter heel bewust voelen en meemaken, dus ik hoop op steun en euro's per meter die ik fiets. Wil je mij sponsoren? Dat is heel eenvoudig, klik op deze link en maak geld over!

Eerlijk gezegd krijg ik al hartkloppingen en kramp in mijn benen als ik alleen maar denk aan dat ik één van de hoogst fietsbare bergen van Europa op ga fietsen. Maar het idee dat ik gewoon in staat ben om met fietsen geld op te halen om onderzoek naar kanker te ondersteunen, dat vind ik toch ook wel weer heel bijzonder!

Ik weet wat me te doen staat: trainen, trainen en nog eens trainen. Gelukkig heb ik nog even de tijd. En: de Tacx! Wij trainen tegenwoordig virtueel op zolder of voor de televisie. Wij doen elke zondag de Alpe d'Huez, elke week de Amstel Gold Race, elke maand de Stelvio... Voordat iemand zegt: zij komt die Stelvio niet op... Dat zullen we nog wel eens zien!

Geschoren kuiten en gouden Sidi's?

Niet dat ik nou zo thuis ben in de wereld van het sporten, maar zijn er sporten te bedenken waar mannen ijdeler zijn dan in het wielrennen? Het gebeurt niet zo vaak dat ik mannen aan de lunchtafel op kantoor enthousiast hoor praten over een paar schoenen van €250. Blijkt dat het dan gaat om een paar Sidi's in de opruiming, waarvoor de persoon in kwestie bereid is om 150 km te rijden. We hebben het hier dus over schoenen voor op de racefiets he? Voor alle duidelijkheid: geen Louboutins of Manolo Blahniks....

Na enige tijd op de racefiets durfde ik eindelijk ook te vragen waarom mannen nou hun benen moeten scheren als ze gaan fietsen. Nee hoor, geen verhalen over aerodynamica of pleisters na een valpartij die blijven plakken aan die haren. Aarzelend kwam de waarheid eruit: dan komen mijn kuitspieren beter uit...

Oke, zelf zie ik er ook graag enigszins verzorgd uit, ook op de fiets. Geef eerlijk toe dat ik bijna een fietspakje had gekocht met luipaardprintje (klinkt erger dan het is). Een beetje mascara zodat ik er niet helemaal uit zie alsof ik net uit mijn bed kom. Maar €250 voor een paar schoenen voor op de fiets?!?! Zou dat verklaren waarom al die fietskleding zo duur is? Gewoon omdat mannen bereid zijn om dat ervoor te betalen?

Toppunt van ijdelheid van een fietsende man kwam ik tegen in de sportschool. Geloof me, na een uur RPM'en ziet niemand er nog aantrekkelijk uit. Dus ik doe vantevoren al geen moeite. Maar vandaag zat er een mijnheer van zeer middelbare leeftijd op de spinningfiets voor me. Hij droeg een wielerpakje van De Ronde van Vlaanderen, zijn geschoren glimmende kuiten ware goed zichtbaar. Zijn voeten staken in: goudkleurige Sidi's! Ik kon alleen maar denken aan hoeveel hij daar voor had betaald...

Toch blijft er nog steeds een vraag in mijn hoofd rondspoken. Als die mannen het zo belangrijk vinden om er goed uit te zien op de fiets, waarom trekken ze dan in vredesnaam een witte doorschijnende fietsbroek aan, zonder onderbroek, waardoor degene op de fiets achter hem gedwongen wordt naar zijn behaarde bilspleet te kijken???

De duivel van Bruisterbosch, il diablo del Banholt en natuurlijk de Eyserbosweg!

Soms vraag je je af of je een hobby hebt, of dat je per ongeluk in een strafkamp bent beland. Bijvoorbeeld zondagochtend, als om kwart voor zes de wekker gaat, omdat je om half negen in Valkenburg wilt zijn...

Maar goed, niet klagen, het beloofde een prachtige dag te worden en het gezelschap was goed (Joey, Jan en Stefan). Weeronline gaf het weer een 10, dus laten we vooral van de gelegenheid gebruik maken om te genieten van misschien wel de laatste mooie (fiets)dag van dit jaar. Een prachtige zonsopkomst stelde ons inderdaad een mooie dag in het vooruitzicht, dus ondanks dat we nog wat koud van start gingen met de Sibbegrubbe, hadden we er zin in!

Het lijstje voor die dag:

Na de Sibbegrubbe word ik voor de derde keer in mijn leven geconfronteerd met het Limburgse heuvelland. Er is daar niks echt plat, constant beklimminkjes, kort maar zó steil en dan weer naar beneden om de benen even rust te gunnen. Het inspireerde ons om ieder dorpje met berg dan ook maar een naam te geven, want tot nu toe komen deze heuveltjes in geen enkel profieloverzicht voor. Vanaf nu kunnen de profielen van "De duivel van Bruisterbosch" en "El diablo del Banholt" ook teruggevonden worden op internet...

Beetje melig begonnen we dan ook aan de Loorberg. Gelukkig niet zo melig dat we de boel onderschat hadden, want we kwamen allevier soepel boven. Hoewel de eerlijkheid mij gebiedt te zeggen dat Stefan ruim de tijd had om mijn doorkomst te filmen...



Na de Loorberg de Camerig weer. Gaat toch echt een stuk eenvoudiger met verzet 28. Laat mij dan maar een mietje zijn! De Camerig zet mannen denk ik aan om arme zwoegende vrouwen op de fiets aan te spreken. De, waarschijnlijk grappig bedoelde, aanbiedingen om "in mijn wiel te komen" en "aan te haken", waren weer niet van de lucht. Tja, en dan na de Camerig de echte bergen: Kruisberg en Eyserbosweg. Ik moest, moest, moest vandaag die Eyserbosweg "opvreten". En het is me gelukt! Blijkt dat je best langzamer dan 5,8 km per uur kunt fietsen zonder om te vallen! Het ziet er niet uit en het klinkt nergens naar, maar ik ben wel boven gekomen. (En heb mijn medewielrenners daar ook weer een leuke middag bezorgd.)

Let op: dit filmpje is niet geschikt voor jeugdige kijkers (of zet het geluid uit...)



Die Fromberg is dan een makkie. Alhoewel die laatste paar oprispingen toch al behoorlijk pijn doen. En ja hoor, al die krachtinspanningen van vandaag moet ik bekopen op de Cauberg: kramp! Niet in mijn kuiten ofzo, maar in mijn heup! AUAUAU
Maar ach, wat kan mij het schelen: ik mag de Eyserbosweg aan mijn lijstje toevoegen en ik hoor er nu echt bij volgens de mannen! Nou ja, ik geloof dat ik ook de Keutenberg nog (fietsend) op moet, voordat ik echt stoer mag praten...
Wanneer gaan we weer???

Fietsen is mooi!

Ik geloof niet ik echt bekend sta om mijn liefde voor de natuur. Ook sport en Natasja zijn geen woorden die in combinatie met elkaar vaak gebruikt worden. Maar ergens in het afgelopen jaar is er toch wat gebeurd op dat gebied. Het zou de leeftijd kunnen zijn, maar sinds ik op de fiets zit, zie ik de meest prachtige plaatjes, soms zomaar op minder dan 5 km van Houten.
Overspringende eekhoorns, spelende konijntjes, prachtige zonsopkomsten of zonsondergangen, gewoon een mooi landscahp, mooie regenboog (helaas weet je dat je dan nat gaat worden..). Schapen, paarden, naaktslakken. Ik word er helemaal zen van en merk dat ik de stress en drukte van het werk echt even van me af kan fietsen. Zo fiets ik dan helemaal alleen over landweggetjes waar ik niks anders hoor dan mijn wielen over het asfalt en mijn eigen ademhaling (of gehijg). Vreemd bij-effect is soms wel dat ik me te één voel met de natuur. Hoorde ik mezelf nou echt hardop "hallo poes" zeggen tegen een overstekende kat???

Zoek de verschillen...

En zo loopt mijn eerste wielerseizoen bijna op zijn eind. Vandaag was het nog prachtig weer, dus Joey, Stefan en ik hebben de kans gegrepen om nog maar weer eens een keertje of zeven de Posbank te overwinnen. Het is nu ongeveer een jaar geleden dat daar ik voor het eerst een heuvel(tje) opreed. Mijn allereerste beklimming ooit was de Beekhuizenseweg.

Ha! Nu een klimmetje met twee vingers in de neus! Maar daar op dat bergje, bij de parkeerplaats ergens halverwege, ben ik voor het eerst van mijn leven dood gegaan... Het duurde niet lang, maar die zwarte vlekken voor mijn ogen zal ik niet snel vergeten... Maar wat ik ook niet snel zal vergeten, is dat overwinningsgevoel toen ik boven kwam. Dat prachtige uitzicht over de heide van de Posbank. En de wetenschap dat ik dat kon! En ik denk dat daar een verslaving aan dat gevoel is ontstaan. Nu zijn we dus een jaar verder. Vele kilometers verder. En inmiddels ben ik heel vaak dood gegaan... Maar kijk naar het volgende filmpje en zoek de verschillen. Ben benieuwd hoe het er volgend jaar uitziet!

Genieten in Limburg (of was het toch afzien?).

Op de valreep voordat we op vakantie gaan nog even wat extra inspanning om een buffertje te creëren voor al dat lekkere eten en die heerlijke wijn...

De hele familie Klein (dus Joop, Dicky, Joey, Marjolein, Stan) en Tijsinger (Stefan, Natasja en Sascha) zakken in de vroege ochtend af naar het zuiden des lands. Stefan, Joey en ikzelf voor de dus broodnodige lichaamsbeweging, de rest voor morele ondersteuning en fotografie.

Minimaal 75 km stond er op de planning: Geulhemmerberg, Bemelerberg, Loorberg, Camerig, Drielandenpunt, Kruisberg, Eyserbosweg, Fromberg en de Cauberg. Kortom: een route waar je je niet voor hoeft te schamen...

Er lagen nogal wat persoonlijke uitdagingen voor me klaar: afdalen van de Loorberg, daar had ik geen fijne herinneringen aan... De Camerig waar ik de vorige keer harder kreunend dan Martina Hingis (die was het toch?) tot het Mariakruis wist te komen, maar daar toch echt moest afstappen. En de Fromberg? Was dat nog steeds zo'n schattig bergje? De Kruisberg en de Eyserbosweg heb ik in mijn gedachten helemaal geblokt, daar heb ik geen enkele herinnering aan. En dan nu toch die Cauberg op. Ik weet eerlijk gezegd niet wat een grotere uitdaging is: de Cauberg op of de Cauberg af? Stond ik in februari niet nog kotsend bovenop die Cauberg, omdat ik niet naar beneden durfde??? Maar hé: als ik de Croix de Fer kan, kan ik ook de Cauberg!

De eerste kilometers gingen prima, direct de Geulhemmerberg, géén probleem. Bemelerberg, makkie. FF plassen tussen de koeien, tja, weer zo'n handicap van een vrouw op de fiets... Die broek moet toch echt naar beneden en dan zit je daar met je witte billen tussen de Limburgse koeien.

Maar dan, blijkbaar geven ze in Limburg aan een paar heuvels wel een naam en die vind je dan terug in de rijtjes zoals hierboven genoemd. Maar er zijn er nog veel meer die minimiaal net zo steil zijn, maar gewoon geen naam hebben. Standaard voor ieder dorpje eerst 10% omhoog en na het dorpje weer 10% naar beneden. Eigenlijk was ik er voor de Camerig al best wel klaar mee. Maar ja, ik had gezworen de Camerig op te rijden zonder af te stappen. En dan ga ik dat dus ook gewoon doen! Links (en soms ook rechts) werd ik uiteraard ingehaald door stoere kerels. Ik troost mezelf met de gedachte dat er vast nog veel mensen achter me rijden die me niet in kunnen halen. Die zie ik immers niet! Halverwege krijg ik gezelschap van een oudere man. "Is nog best zwaar he, die Camerig," puft hij. "Nou!" puf ik terug en denk: kop dicht, ik moet me hier ernstig op concentreren... Maar ook aan de Camerig komt een einde en ja: weer een overwinning op mezelf!

Over de Kruisberg en de Eyserbosweg helaas geen heroische verhalen te vertellen. Gewoon vreselijk voor niks doodgaan, want fietsend boven komen is toch echt nog een brug (berg) te ver!

Na ruim 70 km rijden we Valkenburg weer in. Ga ik wel of niet die Cauberg nog op? Stefan dreigt dat ik niks van de rose champagne krijg die thuis op me staat te wachten, als ik niet de Cauberg op kom. Joey schat heel goed in dat hij hier iets te ver gaat: als hij niet uitkijkt, sluit ik me op in de WC met die fles champgane en krijgt Stefan helemaal niks! Aangezien we niet de enige vermoeide wielrenners in Valkenburg zijn die moed staan te verzamelen om de Cauberg nog op te gaan, krijgt hij de lachers op zijn hand.

Maar het lachen vergaat je snel, daar op die Cauberg. Zeker als je ingehaald wordt door een jongeman op een rammelende aftandse opoefiets met 0 versnellingen. Al is het het laatste wat ik doe: die haal ik nog weer in! Blijkbaar zie ik er wanhopig uit. Een vrouw op het voetpad steekt me een hart onder de riem: nog een klein stukje! Auauau, wat doet dat pijn, maar daar is het bruggetje in zicht en hé daar staat Sascha op me op te wachten. Ze rent het laatste stukje met me mee. Nu doet het geen pijn meer! Wauw! Ik heb gewoon de Cauberg bedwongen. Ja echt! Snel omdraaien, niet nadenken en direct naar beneden. Hebben we dat ook weer gehad... Uiteindelijk viel het me 100% mee en ben ik weer een trauma'tje armer.

's Avonds geniet ik van de welverdiende champagne. Oké, het was afzien, maar zeker ook genieten in Limburg! En ja, die opoefiets heb ik nog ingehaald...

Trots!

Misschien vraag ik er om hoor. Als je in een shirt met koeieletters Alpe d'Huez erop de JanJanssen Classic gaat rijden. Maar kan iemand mij vertellen waarom mannen met ontplofte geschoren kuiten het nodig vinden om te roepen: Nou, dat gaat niet zo soepel!" als ik vol trots in mijn eigen tempo (oké, dat is niet zo snel) één van de vele klimmetjes van deze lange rit bedwing? Hoezo dat gaat niet zo soepel? Het gaat hartstikke goed! En ja, als ik de Alpe d'Huez opkan, dan kan ik dit ook ja! Bedankt voor uw interesse!

De hel die Alpe d' Huez heet....

Laten we beginnen met het goede nieuws: ik heb het gered. En het was prachtig weer. En ik heb een foto van breton.com terwijl ik op de fiets zit in bocht 2. En een prachtig fietsshirt met alpe d'huez erop (was "maar" 70 euro.... Jan was zo lief de helft te doneren. En dan nu de rest: het was een hel!!! Het begon al slecht net na de eerste bocht. Ik had het voor elkaar gekregen om 5,8 km per uur te rijden, maar dat was toch te langzaam. Voor ik het wist lag ik op de grond. Shit! Gelukkig alleen schaafwonden, maar wel een krom stuur. Een aardige mijnheer heeft me geholpen, en daar gaan we maar weer. De mannen hadden me een half uur voorsprong gegeven en mijn doel was ze pas tegen te komen bij bocht 11. Maar eerst maar eens naar bocht 16. Dan wordt het toch makkelijker???? Jezus wat is het heet!!!! Hoe doen ze dit als het 30 graden is???? Okee we gaan stoppen bij bocht 16. Daar bij dat kerkje stond net toch een groepje mensen met water enzo? Nu dus niet meer. Toch maar even rusten.

Hoezo de eerste 3 km zijn het zwaarst? De volgende zijn net zo zwaar hoor.... Bocht 13. Maar weer even drinken. Daar is Steef. Shit, niet gered dus. Bocht 12. Stoppen!!! Ik hang over mijn fiets. Daar komt net Jan aan met zijn camera op het stuur. Ook een fijn shot... Joey moet ook even stoppen. "Wat een hel he?" Wordt het nu beter? Nee hoor. Oke, dit gaat 'm toch niet meer worden binnen 2 uur. We doen van bocht naar bocht. Geeft tijd voor een paar leuke fotootjes... "Hee wijffie, had je 'm onderschat????" Nee bijdehand, ik sta hier voor mijn lol dood te gaan..... Bocht 7 in beeld. Dan kwam er toch ook een paar keer 3%? Of had ik dat gedroomd? Telefoon gaat. Ff wachten, ik fiets naar het kerkhof en dan heb ik een excuus om weer te stoppen. Carolien: ik stop bij het appartement hoor. Bocht 11 dus. Ik besluit even af te stappen. Even wordt een kwartier.... Ik moet natuurlijk wel naar boven. Maar kan ik hier niet ook gewoon gaan liggen????? Nieuwe moed, we gaan weer. Ik heb nog helemaal niet gevloekt. Zelfs dat gaat niet meer. Toch maar even doen. Wie weet helpt het... Wat een kut berg, wat een kut fiets, wat een KUT plan!!!! Het is hier ook alleen maar 9%. Hoe kan dat nou???? Zal ik mijn band leeg laten lopen? Dan moeten ze me wel kom halen.... Bocht 4. KRAMP!!!! Van mijn billen tot mijn tenen! Ik zal maar even bellen naar Steef, die zit vast al aan het bier boven..... Ik kom hoor, maar het duurt nog even. Goed nieuws van de top: vergeet alle profielen: het blijft zwaar. Joey is ook nog niet boven. Een fransman komt voorbij: ca va? Oui ca va bien. Dat zie je toch wel. Gaan we weer. Ik kan niet meer fietsen. Overal kramp. Niet genoeg gedronken? Dan maar lopen, ik zal boven komen! Hmmmm, lopen is ook geen lolletje, 10% met fiets aan je hand. Dan maar weer fietsen, gaat in ieder geval sneller. Bocht 3: afstappen, lopen..... Auauauau. Hee, fotograaf! Op de fiets weer. Wat??? Waarom gaat ie nou zijn auto in? Hij moet wel een foto maken! Oh gelukkig daar is ie weer! Ik kan zowaar nog lachen. Maar het kaartje aanpakken lukt echt niet meer. Hij stopt het in mijn achterzak.

Laatste loodjes. Ik zie Steef staan. Ik kan echt niet meer fietsen. Maar gelukkig dan nog wel fietsend over de finish! Menen juichen en klappen voor me. Ik ben niet tevreden maar wel heeeeeeel blij dat ik boven ben! Eigenlijk is niemand heel tevreden over zijn tijd. Dus morgen nieuwe poging? Ik niet!!! Volgend jaar misschien?!?!?!? Terug bij Chalet Ribot vieren we het toch met champagne. Want hé: ik ben wel bovengekomen!!!! Maar natuurlijk zijn de grappen niet van de lucht: of ik wandelschoenen voor mijn verjaardag wil.... Leuk hoor. Eten lukt niet meer. Ik ben echt gebroken. Misselijk en draaierig. Maar toch was het geweldig. En ooit ga ik dit veel beter doen!!!!

Col d'ornon: toch nog even genieten

Op onze derde dag in de Franse Alpen besluiten de mannen hun tijd op de alp te gaan verbeteren. Eigenlijk zou ik dat ook moeten doen, maar ik kan het echt niet opbrengen. Carolien en ik rijden met de auto op en neer voor fotootjes en filmpjes. We komen een groepje Nederlanders tegen met een auto en 1 man in fietskleding en een racefiets. Geloof het of niet maar die stapt dus bij een paar strategische bochten uit de auto, haalt de fiets van het rek, stapt op, fietst een paar meter, laat zich fotograferen en stapt weer in de auto. Ja, zo kan het ook.

Boven op de top wachten we de mannen op. Steef en Jan komen tegelijk boven, helaas minuutje langer dan gisteren. Maar Joey weet gewoon 15 minuten van zijn tijd van gisteren af te halen: 1 uur 35 minuten. Knap hoor! Wat doen we vanmiddag? Ondanks trillende benen, wil ik toch nog wel even fietsen. Daar waren we toch voor gekomen. Op naar col d'ornon. Zou een makkie moeten zijn, maar ja, na bocht 7 zou ook de alpe d'huez makkelijker worden.... Wat een schitterende omgeving weer. En wat boffen we toch met het weer. Straaltjes zweet lopen langs mijn hoofd. Hé, zo is fietsen wel weer leuk! Gaat lekker!!! Bijna bovenop een hele gemene wind. Gatver, die gaat me nu toch niet opbreken he? Jan en Steef houden me uit de wind en zo kom ik toch maar weer boven! Die berg heb ik ook weer opgevreten zegt Joey.

Een super afsluiter van een geweldig weekend in de Alpen! Wie had toch gedacht dat ik dit zou kunnen 36 kilo geleden??????

Croix de fer!!!!

Yes!!! I did it: de Col de la Croix de fer..... Ik heb het gewoon gedaan. Geen idee hoe lang ik er over gedaan heb, maar wat kan mij dat schelen. De eerste 6 km dacht ik dat ik dood ging. Drie keer afgestapt. Maar ik moest door. Ik moest moest moest. Cola gedronken in een tentje. "Nu wordt het makkelijker hoor." Nee hoor, gewoon weer 12, 13 %. Weer afstappen. Ga ik dit redden???. Een Engelsman geeft advies: you have to dance on the bike, terwijl hij me soepelttjes inhaalt. Yes thanks....

Afdaling.... Vreselijk..... Ok ik doe dit niet nog een keer. Een bord, wat???? Nog 11km!!!!!! Een man zit op een muurtje. It will be tough for 2 more kilometers. Waar zijn de mannen nou? HéDan hoor ik ergens uit de hoogte: Natas, kom op. Nieuwe energie. Eventjes dan. Ik ga dood.... Even rusten. En dan.... Ik vind zowaar een ritme. Daar zullen de stijgingsperecentages van 5% ook wel wat mee te maken hebben.

Op naar de splitsing met de glandon. Heee een marmot!!! En weer een doel: een foto van breton.com... Toch windjack maar weer uit. Daar is de splitsing. NOG MAAR 2 KM. YES YES YES! IK BEN ER!!! Wie had dat gedacht. Ik stap van de fiets en de kramp schiet in mijn hamstring. Auau. Joey is ook boven. Helemaal kapot. Ik heb eigenlijk alleen maar adrenaline. Kom op foto bij het bord. Bij het kruis. Geweldig!

Ik besluit niet naar beneden te gaan. De auto staat beneden. Joey komt me halen. Steef en Jan gaan nog de alpe d'Huez op. Mafketels. Il wacht in het zonnetje naast een groep belgen, die euforisch hun maten binnenhalen. Doet me weer beseffen dat ik gewoon ook een topprestatie heb geleverd!!!!!

Het is zover...

Daar gaan we dan. De dag van vertrek naar de Franse Alpen is aangebroken... Toch een licht gespannen gevoel in de buik, want is het allemaal genoeg geweest?
Afzien op de Posbank, over de kop slaan in de afdaling, vloeken op de Lekdijk, afstappen op de Kruisberg en de Eijserbosweg, kotsen op de Cauberg. .....
De komende dagen zullen het uitwijzen. De croix de fer, alpe d'huez en col d'ornon staan in ieder geval op het programma. Lukt die in alp binnen 2 uur?
Wij zijn onderweg!

Week 3

Dit weekend een boel geleerd:
- jezelf niet overschatten: 33 minuten klimmen is best lang, dan moet je niet meteen met meer weerstand dan normaal starten, omdat je denkt dat dat een makkie is...
- hartslag 203 betekent niet dat je dood bent, maar je krijgt er wel heel erg pijn in je zij van...
- fietsen bij windkracht 4 is niet mijn ding...
- als je het dan toch doet: zorg dat je blijft fietsen... Anders word je omver geblazen... En val je in de modder...

Kortom weer een boel ervaring toegevoegd aan mijn korte wielercarriere!

Nu op naar de eerste mijlpaal dit jaar: spinningmarathon: 4 uur op de spinningfiets. Rustig aan beginnen maar dit keer.

Balans van deze week: 1x hersteltraining (25 minuten op de crosstrainer en krachttraining, 1x RPM, 1x spinning, 1x bescheiden 23 km.

Jaaaaah mijn nieuwe fiets!!!

http://www.amstelgoldrace.nl/Files/Image/Hoogteprofiel-TAGR-100.jpg

En dit is de route voor 14 april, met nog een extra lusje???

Eerste rondje van 2012

Na lekke band en rem pech toch nog 33 km gefietst. Ging goed!!!