Het lukt niet altijd...

Helaas, het is niet alijd rozengeur en maneschijn op de fiets. Waar we tot nu toe eigenlijk het hele jaar mazzel hebben gehad (Galibier open, geen regen in de Ardennen, niet van de Alpe d'Huez gespoeld), was ons geluk op de dag van de Boogie's Extreme op. Regen was er voorspeld, en veel wind. En deze voorspelling kwam helaas uit...

Vol goede moed togen we richting Limburg, fietsen op het dak, 2 complete outfits in de tas (2 helmen, 2 paar schoenen met bijpassende sokken: ook op de fiets wil je er een beetje leuk bij zitten toch?) en een veelbelovend zonnetje in de lucht. Camerig, Drielandenpunt, Pas van de Wolfhaag en de Sibbergrubbe. Klinkt als iets wat me 2 jaar geleden nachtmerries bezorgde, maar nu was het een gezellig middagje met tijd om lekker bij te kletsen. En dan ook nog bewondering oogsten op de top van het Drielandenpunt: 'kijk, die vrouwen zijn helemaal naar boven komen fietsen!'

Terug in Valkenburg vinden we de mannen aan het bier. Angst wegdrinken voor de 225 kilometer die ze morgen moeten fietsen. Goede voorbereiding... Het wakkert stoere verhalen aan. Wie doet er mee aan Tour for Life? In 8 dagen van Italie naar de Cauberg? Tuurlijk! Zullen we eerst morgen even afronden?

Ondanks de altijd aanwezige zenuwen, toch een goede nachtrust. En niet alleen voor ons, ook onze fietsen konden niet uitgeruster aan de start verschijnen. Een eigen hotelkamer voor onze fietsen. Wat een luxe. We moesten ons bedwingen om ze niet lekker in de boxspring te leggen en lekker warm toe te dekken.

Maar ja, die regen he... Voordat we officieel van start gaan, hebben we al een natte kont. Oh ja, dat krijg je van die plassen op de weg. En dan zijn witte schoentjes en een (gedeeltelijk) witte broek toch minder handig. En dan is fietsen ook minder leuk. Na een kilometer of 20 ploeteren, passeren we de splitsing naar de 60 km. Ik kijk Marieke smekend aan: zullen we er hier af? Maar ze is onverbiddelijk en we moeten verder. 'Je fietst maar gewoon lekker door...' In Belgie maken we kennis met de vreselijk slechte wegen. Gaten, scheuren, hobbels, bobbels. Ik vind mezelf zo zielig, wat doe ik hier? Op een zaterdag? Waarom ben ik niet gewoon aan het shoppen in Maastricht? Dat vind niemand raar.
Verstand op nul. Afdalen op een natte weg met gaten, terwijl de regen met bakken uit de hemel komt, is niet eng. Of misschien wel, maar denk er dan maar gewoon niet aan. Ik keer compleet in  mezelf en kijk vooral niet om me heen. Mijn wereld bestaat uit één meter voor mijn fiets, één meter erachter en één links en één rechts. Mijn bril moet ik afzetten, want ik zie alleen nog maar druppels. En ik voel alleen nog maar druppels, ze kriebelen onder mijn helm. Kortom: het is genieten!

Ik besluit de knop om te zetten. Ik ben hier nu eenmaal en opgeven is geen optie, ofzoiets. En denk eens aan wat een fantastisch dramatisch verhaal dit oplevert. Fietsen moet je. Nog een kilometer of 70...

Maar dan. Ik knipper een druppel weg en samen met die druppel ook mijn contactlens... En zonder contactlens zie ik niet veel. Niet genoeg om de Belgische wegen met gaten, scheuren, hobbels en bobbels aan te kunnen. Een poging om in een Ardennens dorpje daglenzen te kopen, mislukt. Er zit niet anders op, ik moet me laten ophalen door de bezemwagen. En wat kun je dan balen! Een uur gelden vervloekte ik die Michael Boogerd met zijn Boogie's Extreme nog. Vervloekte ik de regen, de wegen, mijn fiets, en mezelf. Maar nu wil ik gewoon verder fietsen!

De bezemwagen blijkt een avontuur op zich te zijn.  De chaufeurs zijn twee mannen van in de 70, allebei profwielrenner geweest in de tijd van Jan Jansen (geen idee wanneer dat was, vast heel lang geleden?) en vol met sterke verhalen over de Mont Ventoux op met 5 versnellingen, zonder bidon en helm. Ze fietsen allebei nog, iedere zondag en wonen bovenop de Sibbergrubbe en gaan dagelijks op en neer. En bloedfanatiek! Onderweg zien we een bejaarde fietser. 'Wat?!? Dat is Sjeng! Die stiekemerd is aan het trainen. Denkt zeker dat hij ons er morgen uit fietst!'

De mannen zetten me keurig voor het hotel af. Daar krijg ik een handdoek en mag ik nog even gebruik maken van de douches bij het zwembad. Ik weet niet precies wat ik daar van verwachtte, maar niet dat daar dan een stuk of 10 blote mannen ook staan te douchen. Ik denk dat ik maar ongedoucht weer in mijn kleren kruip.

Helaas, de Boogie's Extreme is mislukt. Ik heb 40 kilometer op de teller. Blij dat we gisteren nog zo lekker hebben gefietst. En dat wordt revanche! Michael, volgend jaar zijn we er weer bij!

Ja hoor: het is gelukt! De Stelvio is binnen!

Bijna drie en een half uur had ik er voor nodig, maar ondanks buikgriepje (of waren het toch zenuwen?) heb ik de Stelvio weten te bedwingen en heb ik de €1710 euro die mijn sponsoren hebben bijgedragen, verdiend voor Stelvio for Life!

Wat de afgelopen maanden nog 'gewoon' een berg opfietsen was, kreeg  vrijdag tijdens de informatie-bijeenkomst in Bormio toch een extra lading. Oh ja, we zijn hier niet alleen om een sportieve prestatie te leveren en weer een berg aan ons lijstje toe te kunnen voegen, maar ook om geld bij elkaar te verzamelen voor een heel goed doel. Een emotionele toespraak van één van de deelnemers met non-hodgkin doet je weer even beseffen dat het zo logisch niet is dat je gezond genoeg bent om een berg op te fietsen, of überhaupt gezond genoeg bent om te leven... De actuele ellende rondom Alpe d'Huzes leidt misschien weer af van waar het allemaal om gaat, maar er is gewoon geld nodig voor onderzoek naar kanker. En Stelvio for Life heeft zijn steentje bijgedragen! En uit zeer betrouwbare bron kan ik melden dat dit sponsorgeld echt op de juiste plek terecht komt.

228.400 euro! Dat is het bedrag dat de sportieve deelnemers aan Stelvio for Life bij elkaar hebben gefietst en gelopen voor Barcode for Life en het CPCT. Een fantastisch resultaat van een fantastische dag!

Het weer was dan ook prachtig, zonnetje, zo'n 23 graden. Perfect dus voor korte broek en mijn nieuwe shirt met Stelvio erop. Enigszins voorbarig aangeschaft op de toen nog alleen met de auto bereikte top van de berg. Maar ik dacht dat het shirt me misschien naar de top terug kon leiden. Ik klampte me echt aan elke strohalm vast. Want ik was zenuwachtig... Zoveel bombarie gemaakt over dat ik dat wel even zou gaan doen, al mijn sponsoren die op me rekenen. Ik moet die berg op... Van een optimale voorbereiding was ook al geen sprake. Slechts een uurtje geslapen en vooral veel wc gezien die nacht. Maar ja, opgeven???

Eenmaal op de fiets is de focus terug. Naar boven moet ik. Ik verdeel 'm in stukjes: 5 km, 9 km, 14 km, 18 km en dan nog drie loodzware kilometers en dan ben ik er al. Appeltje eitje. De eerste hardlopers gaan me links en rechts voorbij. De meeste fietsers hadden dat al gedaan... Gelukkig blijven er nog een paar meer achter en vormen we een klein groepje met ongeveer hetzelfde ritme. De  stopplaatsen onderweg zijn gezamenlijke uitpufplaatsen en we maken dankbaar gebruik van de appeltaart, zoete thee en Dextro tabletten. Het gaat niet snel maar we komen er wel!

Na een paar kilometer vals plat (bonuskilometers!) breken de laatste 3 zware kilometers aan en besluit de beruchte man met de bekende hamer toe te slaan. Kan mij het schelen, kilometertje fietsen, stoppen, slok, Dextro  en weer opstappen. Oke, half kilometertje mag ook. Maar ik ga NIET, hoor je me: NIET lopen! En dan: muziek, gejuich, overwinningsboog! De finish! Medaille! Ik heb het weer geflikt! En met mij en voor mij en (ja echt waar) na mij vele andere helden! Het is feest op de top van de Passo dello Stelvio! Zelfs de mevrouw van de winkel waar ik mijn Stelvio shirt had gekocht, vliegt me om mijn nek en feliciteert me! Zie je wel, dat shirt heeft geholpen!

Dit was eens maar nooit weer, bedenk ik tijdens mijn pastamaaltijd. Maar eenmaal beneden aangekomen, fris gedoucht en aan de bubbels, hoor ik mezelf tegen mijn 'groepje' roepen: tot volgend jaar! Volgend jaar gaan we voor een half miljoen! Wie doet er mee?