Twee weken geleden week ritje naar de Posbank. Super gezellig, maar ik ben echt drie keer afgestapt om te controleren of mijn remmen niet aanliepen (wat natuurlijk niet zo was). Alleen het eerste klimmetje zorgde voor positive energie, omdat ik het eindelijk eens voor elkaar kreeg een man in te halen (zijn excuus: 'ik vond het wel zo sportief om even op je te wachten'). Over alle andere klimmetjes kan ik alleen maar melden dat ik wel boven kwam...
 |
| daar helemaal achteraan, daar kom ik aan... |
Vorige week trainingsritje op de Lekdijk. Goh, gaat lekker dacht ik nog. Hartslag 135, 28 per uur, ik maak vorderingen dacht ik nog. Helaas, op de terugweg: zijwind, toch al niet mijn favoriete weersomstandigheid. Hartslag 177 en ik reed nog geen eens 20 per uur. Dramatisch toch? Begreep nu ook dat ik op de heenweg gewoon wind mee had.
En dan ook nog geblesseerd raken. In al mijn wijsheid had ik besloten een nieuw zadel te kopen, zodat ik minder last zou hebben van zadelpijn, wat toch best vervelend is. Helaas is dat nieuwe zadel niet echt een verbetering. Sterker nog: ik heb zitten janken op de fiets van de pijn aan mijn..... hele edele delen..... Leontien van Moorsel vergeleek haar zitvlak na een lange rit al eens met rosbief en ik moet zeggen dat ik heel goed begrijp wat ze bedoelt. Fietsen is best afzien soms, maar als je 25 kilometer lang het gevoel hebt of er een dozijn scheermesjes in je broek zit, gaat dat toch wat ver. Om nog maar te zwijgen van de ervaring op de wc na het fietsen. Als je het bloed uit je wielrenbroek moet spoelen na een tochtje draagt dat niet echt bij aan fietsplezier.
Waar gaat het mis? Heb ik te hoge verwachtingen? Zit ik in een lichamelijk dalletje? Train ik verkeerd? Of heb ik mijn max al bereikt? Zo ongeveer alle bekende bergen in Europa beklommen, nu met pensioen? Beter gaat het niet worden? Maar dat kan helemaal niet. Ik moet nog 150 km Limburgse heuvels bedwingen, de Alpe d'Huez binnen 1 uur en 3 kwartier. De top van de Croix de Fer fietsend bereiken. De Stelvio in een tijd waar je je niet voor hoeft te schamen...
Ik weet het niet. Gewoon doortrainen maar. Hopen op betere tijden. Hopen dat dat dalletje precies op het juiste moment komt, nu ik nog niks hoef te presteren. En een ander zadel?
