vrijdag 12 juli 2013

Hoe de fietsgekte langzaamaan ons hele gezin overneemt...

Fietsen is verslavend. Daar ben ik nu wel achter. Waarom zou je anders vrijwillig in weer en wind jezelf dood laten gaan op willekeurig wat voor berg dan ook? Waarom zie je iedere keer vreselijk af en zweer je echt nooit, nooit, nooit meer op die fiets te stappen als dit ritje achter de rug is? Waarom ben je dat vergeten zodra je boven/thuis bent? Het is gewoon een ordinaire verslaving... Je moet...

Erger is nog dat we nu ons eigen kind ook aan deze verslaving hebben geholpen. Ze heeft haar eigen racefiets. En meer dan een Furby in het vooruitzicht te stellen hadden we er niet voor nodig. We zijn hele slechte ouders...

Omdat wij zo nodig ook in de vakantie willen fietsen, moet zij ook die berg op. De Grand Ballon in de Vogezen om precies te zijn. Wordt nog een hele klim. Maar aangezien ze het doorzettingsvermogen van haar vader heeft zal dat wel gaan lukken. Al helpt die in het vooruitzicht gestelde Furby als ze boven komt ook wel mee denk ik. Maar zeg nou zelf: ziet ze er uit alsof ze het heel vervelend vindt?


Inmiddels hebben we getraind op de Posbank. Daar bleek ze heel wat beter te kunnen fietsen dan haar moeder. Hoezo doodgaan op de Beekhuizenseweg? Gewoon lekker naar boven peddelen. En daarna vol enthousiasme de Zijpenberg: 10%! En daarna nog de "mini Alpe d'Huez". En af... Ook verslaafd!

Maar wat een genot om met z'n drietjes op de fiets te kunnen zitten! Inmiddels is de Grand Ballon omgedoopt tot de Col de Furby en wordt er heel wat afgetraind in huize Tijsinger-Klein. En van afkicken is voorlopig nog geen sprake!