De BDST

Volgens mij wordt het tijd voor een kleine ingreep. Mijn vorige blogje veroorzaakte nogal wat ophef. Ik geloof dat een aantal mensen echt het plan had om een inzamelingsactie te starten om mij naar een psycholoog te laten gaan. Vond ik eigenlijk best wel schattig. Maar geloof me, niet nodig hoor...

Veel erger vond ik het dat ik sommige mensen inspiratie had gegeven had gegeven voor een nieuwe bijnaam voor mij. Plotseling hoorde ik dat mijn altijd complimenteuze en stimulerende fietsgenoten over de BDST spraken toen ze het over mij hadden. Zo van: 'waar blijft die BDST?' toen ik tijdens 100 kilometer Boogie's Extreme door de Limburgse heuvels ietwat achterop raakte. Ja, u raadt het al: BDST: blauwe, dikke, slome trut. Blauw omdat mijn lievelingswielrenshirt blauw is en dik en sloom... Dat kun je wel raden.... Dat kan ik toch niet over mijn kant laten gaan! Er is er maar één die mij een dikke, slome trut mag noemen en dat ben ik zelf!

de BDST in actie op de Fromberg

Het wordt dus hoog tijd om wat recht te zetten. Stiekem ben ik namelijk eigenlijk best wel trots hoor, op mijn fietsprestaties. Ik vind het heerlijk om er over te schrijven en opscheppen is ook leuk. Die bewonderende en ongelovige blikken als ik achteloos vertel dat ik afgelopen weekend 140 kilometer gefietst heb. Die verbazing op de gezichten als ik uit de losse pols de bergen opsom die ik opgefietst heb. Niets heerlijker dan de Eyserbosweg opfietsen (min of meer) terwijl er mannen om je heen afstappen, behalve dan misschien daar uitgebreid verslag van doen als je eenmaal boven bent aangekomen. En ik ben altijd heel eerlijk hoor, ik vertel altijd dat ik zo langzaam fiets dat mijn Garmin denkt dat ik stil sta. Of dat ik alleen maar de mietjeskant van de Mont Ventoux heb gedaan. 

Echt genoten heb ik een paar weken geleden op de Posbank. Na het fietsen zat ik op het terras bovenop en er kwam een groepje mannen bij mij aan tafel zitten. Ze waren aan het trainen voor de Franse Alpen. Alpe d'Huez, Croix de Fer, Galibier. Elkaar een beetje opjutten en bang maken, zoals alleen mannen dat kunnen. Ik kon me niet inhouden en liet achteloos vallen dat als ik 2x de Galibier op kan fietsen op 1 dag, dat zij dat toch zeker moesten kunnen ;-). Die blikken! Onbetaalbaar! Toen er nog een ietwat gezette man aansloot, die welgeteld 1 keer de Posbank was opgefietst, maar eruit zag alsof hij 2 etappes van de Tour de France had gedaan en mij verbaasd vroeg of ik ook naar boven was gefietst, kon mijn dag niet meer stuk.

Kortom, ik voel me meestal geen BDST. Ik geniet van mijn eigen prestaties en ben meestal zelf nog verbaasder over wat ik blijk te kunnen dan mijn omgeving dat is. Dus geen zorgen hoor, over mijn psychische gesteldheid. Ik red me best. Zo'n tocht op de Stelvio zet me wel weer even op mijn plaats, maar gelukkig is er dan een 100 kilometer Boogies Extreme waar ik weer over op mag scheppen. En dat ik dan BDST wordt genoemd... Ach. Blauw? Dik? Sloom? Trut? Nou en, wel een BDST die geniet van alles wat ze wel kan! En dat vind ik zelf ook best veel hoor! Dus laat die psycholoog nog maar even zitten!

Stelvio: been there, done that???

Na mijn luiervakantie op Kos ben ik toch maar weer serieus aan de slag gegaan met trainen. Ik had niet de illusie dat ik werkelijk 5 kilo lichter en topfit op het plein van Bormio in Italie zou verschijnen, om die Stelvio eens te gaan opvreten, maar ik dacht in ieder geval wat aan mijn zelfvertrouwen te kunnen doen. Dit jaar zou ik niet misselijk en ziek van angst aan de start staan!

Het lukte aardig. Zie mijn Strava-ritjes. Vol zelfvertouwen 'back on track', redelijke tijden op de Posbank. Ach, die Stelvio kwam ik heus wel op hoor. En ook nog wel sneller dan vorig jaar.

Ik heb het best een tijdje volgehouden. Zelfs nadat we met de auto de Stelvio op én af waren gegaan, stond ik nog met een goed gevoel op de bijeenkomst van Stelvio for Life. Been there, done that... Ook de grappig bedoelde, maar zeer angstaanjagende waarschuwingen van de organisatie over de zwaarte van de Stelvio deden me niks. Inderdaad: been there, done that... Collega-fietsers die voor de eerste keer meededen zag ik steeds witter wegtrekken. Waarschuwingen over 'stukken 14%', de laatste twee helse kilometers, de kou, de donkere tunneltjes, zand en grind op de weg. Ik kon me zó goed voorstellen dat je daar bloednerveus van wordt. Maar hé: ik niet. Ik ben een ervaren fietster. Stelvio? Been there, done that!

's Avonds werk ik nog maar een pastaatje naar binnen. Wijntje erbij. Je moet ook genieten tenslotte. Tenminste, dat roept iedereen de hele tijd: "niet vergeten te genieten hoor!" Dus dat advies neem ik graag ter harte, het komt het snel inslapen ook ten goede.

Maar dan is het middernacht. Ik word wakker en voel het direct, de overbekende knoop in mijn maag. Ja hoor, been there, done that too. Shit! Ik moet de Stelvio op. Kan ik dat wel? Nee, natuurlijk niet. Ik ben te dik, te dom, te onvoorbereid. Ik kom niet eens aan die stijging van 14% toe, laat staan die laatste twee helse kilometers. Ik sta compleet voor schut voor mijn sponsors en alle andere deelnemers. Als ik niet gewoon het ravijn infiets of onder een bus terecht kom.
Vergeten is mijn bravoure. Vergeten ben ik dat ik ook gewoon twee keer de Galibier op kon fietsen, Alpe d'Huez, Sarenne. Ik weet alleen nog maar dat ik een domme, slome, stijve, dikke trut ben die nog niet eens 20 kilometer in het Hollandse platteland kan fietsen. Laat staan 20 kilometer tegen de hoogste bergpas van Europa....

En dus sta ik gewoon weer misselijk en ziek van angst aan de start van Stelvio for Life.

Been there, done that...

Geen twijfel hoor, ik ga natuurlijk wel. Ik kom er vast over heen. Ik kan en mag nu niet opgeven. Denk aan waar Stelvio for Life ook weer voor staat. Mensen helpen in hun strijd tegen kanker. Dat is pas eng en zwaar. Dan kan ik, nee moet ik, met mijn gezonde lichaam die berg opfietsen.

Ergens registreer ik een startschot. Fietsen komen in beweging, lopers gaan me voorbij. Hoe zet ik mijn Garmin ook al weer aan? Iemand schijnt me succes te hebben gewenst. Tot twee keer toe. Sorry, ik vind je echt wel aardig, maar ik was even met mijn gedachten ergens anders.
Het duurt vier kilometer, maar dan zie ik plotseling weer waarom dit leuk is. Waarom het gaaf is om een berg op te fietsen. Hoe prachtig de omgeving is, wat een kick dat geeft. IK KAN DIT!!!

Plotseling kan ik weer genieten. Rij ik soepel die 14% weg. Vloek ik de laatste twee helse kilometers weg. En kom ik natuurlijk boven. Drijfnat, koud en gesloopt, maar ik heb het weer geflikt! Ik sta weer op de top van de Stelvio! Met dank aan de steun van mijn naast mij fietsende echtgenoot ('als je nog binnen 3 uur wil finishen, moet je wel wat harder gaan fietsen') en de onzichtbare dwang van mijn sponsors.


Ik heb mijn zelfvertrouwen weer terug en rij uiteindelijk toch nog een PR: zo snel en goed heb ik nog nooit gedaald. 's Avonds bij de afterparty wordt bekend gemaakt dat er ruim €275.000 bij elkaar is gefietst en gelopen. Daar deden we het voor. Zorgen dat kanker een chronische ziekte wordt en geen ziekte waar je aan dood gaat. We deden het voor onze vaders, moeders, kinderen, buurvouwen, collega's, vrienden. Iedereen kent wel iemand, soms dichtbij, soms verder weg. Hun strijd is niets vergeleken met mijn angsten en gezeur. Dus daarom stond ik daar toch weer op het plein in Bormio.

Maar nu doe ik het echt nooooooooit meer!