Het lukte aardig. Zie mijn Strava-ritjes. Vol zelfvertouwen 'back on track', redelijke tijden op de Posbank. Ach, die Stelvio kwam ik heus wel op hoor. En ook nog wel sneller dan vorig jaar.
Ik heb het best een tijdje volgehouden. Zelfs nadat we met de auto de Stelvio op én af waren gegaan, stond ik nog met een goed gevoel op de bijeenkomst van Stelvio for Life. Been there, done that... Ook de grappig bedoelde, maar zeer angstaanjagende waarschuwingen van de organisatie over de zwaarte van de Stelvio deden me niks. Inderdaad: been there, done that... Collega-fietsers die voor de eerste keer meededen zag ik steeds witter wegtrekken. Waarschuwingen over 'stukken 14%', de laatste twee helse kilometers, de kou, de donkere tunneltjes, zand en grind op de weg. Ik kon me zó goed voorstellen dat je daar bloednerveus van wordt. Maar hé: ik niet. Ik ben een ervaren fietster. Stelvio? Been there, done that!
's Avonds werk ik nog maar een pastaatje naar binnen. Wijntje erbij. Je moet ook genieten tenslotte. Tenminste, dat roept iedereen de hele tijd: "niet vergeten te genieten hoor!" Dus dat advies neem ik graag ter harte, het komt het snel inslapen ook ten goede.
Maar dan is het middernacht. Ik word wakker en voel het direct, de overbekende knoop in mijn maag. Ja hoor, been there, done that too. Shit! Ik moet de Stelvio op. Kan ik dat wel? Nee, natuurlijk niet. Ik ben te dik, te dom, te onvoorbereid. Ik kom niet eens aan die stijging van 14% toe, laat staan die laatste twee helse kilometers. Ik sta compleet voor schut voor mijn sponsors en alle andere deelnemers. Als ik niet gewoon het ravijn infiets of onder een bus terecht kom.
Vergeten is mijn bravoure. Vergeten ben ik dat ik ook gewoon twee keer de Galibier op kon fietsen, Alpe d'Huez, Sarenne. Ik weet alleen nog maar dat ik een domme, slome, stijve, dikke trut ben die nog niet eens 20 kilometer in het Hollandse platteland kan fietsen. Laat staan 20 kilometer tegen de hoogste bergpas van Europa....
En dus sta ik gewoon weer misselijk en ziek van angst aan de start van Stelvio for Life.
Been there, done that...
Geen twijfel hoor, ik ga natuurlijk wel. Ik kom er vast over heen. Ik kan en mag nu niet opgeven. Denk aan waar Stelvio for Life ook weer voor staat. Mensen helpen in hun strijd tegen kanker. Dat is pas eng en zwaar. Dan kan ik, nee moet ik, met mijn gezonde lichaam die berg opfietsen.
Ergens registreer ik een startschot. Fietsen komen in beweging, lopers gaan me voorbij. Hoe zet ik mijn Garmin ook al weer aan? Iemand schijnt me succes te hebben gewenst. Tot twee keer toe. Sorry, ik vind je echt wel aardig, maar ik was even met mijn gedachten ergens anders.
Het duurt vier kilometer, maar dan zie ik plotseling weer waarom dit leuk is. Waarom het gaaf is om een berg op te fietsen. Hoe prachtig de omgeving is, wat een kick dat geeft. IK KAN DIT!!!
Plotseling kan ik weer genieten. Rij ik soepel die 14% weg. Vloek ik de laatste twee helse kilometers weg. En kom ik natuurlijk boven. Drijfnat, koud en gesloopt, maar ik heb het weer geflikt! Ik sta weer op de top van de Stelvio! Met dank aan de steun van mijn naast mij fietsende echtgenoot ('als je nog binnen 3 uur wil finishen, moet je wel wat harder gaan fietsen') en de onzichtbare dwang van mijn sponsors.
Ik heb mijn zelfvertrouwen weer terug en rij uiteindelijk toch nog een PR: zo snel en goed heb ik nog nooit gedaald. 's Avonds bij de afterparty wordt bekend gemaakt dat er ruim €275.000 bij elkaar is gefietst en gelopen. Daar deden we het voor. Zorgen dat kanker een chronische ziekte wordt en geen ziekte waar je aan dood gaat. We deden het voor onze vaders, moeders, kinderen, buurvouwen, collega's, vrienden. Iedereen kent wel iemand, soms dichtbij, soms verder weg. Hun strijd is niets vergeleken met mijn angsten en gezeur. Dus daarom stond ik daar toch weer op het plein in Bormio.
Maar nu doe ik het echt nooooooooit meer!
Ik vind het echt geweldig maar dan ook echt alles je verhaal en je prestatie. Ik ben een hele trotse vader !!!!
BeantwoordenVerwijderen