Maar ja, de nieuwe doelen voor het volgend jaar zijn gesteld. Het aantal bergen dat we hebben opgefietst in 2013, zal niet makkelijk te overtreffen zijn, maar het kan natuurlijk altijd sneller. En gewoon nog een keer omdat het zo leuk is. Dus in 2014 staan in ieder geval de Amstel Gold Race, de Alpe d'Huez, Galibier en de Glandon weer in de planning. En dan nog de Sarenne, de Madeleine en de Telegraphe ( dat betekent dus de Galibier, maar dan niet van de mietjeskant). En misschien nog een keer de Stelvio? Er zal dus wel getraind moeten worden!
We zijn voorlopig veroordeeld tot de zolder en de sportschool. Virtuele beklimmingen van de Alpe, de Ventoux en de Stelvio, zweten en nog meer zadelpijn dan in het echt. Maar echt knallen doen we in de sportschool! Spinnen en RPM-en op heel veel beats per minuut. Hoe hoog kan mijn hartslag nou echt? Spinning instructeur met een ernstige vorm van ADHD en een voorliefde voor muziek van de Prodigy. Het zorgt in ieder geval voor een nieuw mantra. Een heel stuk minder braaf dan die van Racoon ( 'ik heb al zover moeten kruipen, het laatste stuk zal ook wel gaan'). Nee, dit mantra is: 'oh my god that's the fucking shit'. Het knalt uit de boxen en uit de mond van de overactieve instructeur en het moet gezegd, het helpt. Hartslagmeter houdt er mee op, gestopt op 176, maar daarna kwamen er nog heel wat beats achteraan, dus dat was vast een recordje. Deze moet ik onthouden voor straks, als ik ergens op een steile helling in Frankrijk vreselijk zit af te zien. Hee, dat is gewoon fucking shit!
Overigens heet het lied oh my god, that's the funking shit, maar dat geheel terzijde...
