Oh my god, that's the funky shit...

Wind, regen, kou en vooral heel veel glibberige blaadjes op de weg. Logisch dat de Giant al weken geen buitenlucht heeft gehad. Die kou, dat is zo erg nog niet en van wind, daar word je sterk van, maar regen en glibberige blaadjes? Nee hoor, ik ben een mooi weer fietster!

Maar ja, de nieuwe doelen voor het volgend jaar zijn gesteld. Het aantal bergen dat we hebben opgefietst in 2013, zal niet makkelijk te overtreffen zijn, maar het kan natuurlijk altijd sneller. En gewoon nog een keer omdat het zo leuk is. Dus in 2014 staan in ieder geval de Amstel Gold Race, de Alpe d'Huez, Galibier en de Glandon weer in de planning. En dan nog de Sarenne, de Madeleine en de Telegraphe ( dat betekent dus de Galibier, maar dan niet van de mietjeskant). En misschien nog een keer de Stelvio? Er zal dus wel getraind moeten worden!

We zijn voorlopig veroordeeld tot de zolder en de sportschool. Virtuele beklimmingen van de Alpe, de Ventoux en de Stelvio, zweten en nog meer zadelpijn dan in het echt. Maar echt knallen doen we in de sportschool! Spinnen en RPM-en op heel veel beats per minuut. Hoe hoog kan mijn hartslag nou echt?  Spinning instructeur met een ernstige vorm van ADHD en een voorliefde voor muziek van de Prodigy. Het zorgt in ieder geval voor een nieuw mantra. Een heel stuk minder braaf dan die van Racoon ( 'ik heb al zover moeten kruipen, het laatste stuk zal ook wel gaan'). Nee, dit mantra is: 'oh my god that's the fucking shit'. Het knalt uit de boxen en uit de mond van de overactieve instructeur en het moet gezegd, het helpt. Hartslagmeter houdt er mee op, gestopt op 176, maar daarna kwamen er nog heel wat beats achteraan, dus dat was vast een recordje. Deze moet ik onthouden voor straks, als ik ergens op een steile helling in Frankrijk vreselijk zit af te zien. Hee, dat is gewoon fucking shit!

Overigens heet het lied oh my god, that's the funking shit, maar dat geheel terzijde...

Het lukt niet altijd...

Helaas, het is niet alijd rozengeur en maneschijn op de fiets. Waar we tot nu toe eigenlijk het hele jaar mazzel hebben gehad (Galibier open, geen regen in de Ardennen, niet van de Alpe d'Huez gespoeld), was ons geluk op de dag van de Boogie's Extreme op. Regen was er voorspeld, en veel wind. En deze voorspelling kwam helaas uit...

Vol goede moed togen we richting Limburg, fietsen op het dak, 2 complete outfits in de tas (2 helmen, 2 paar schoenen met bijpassende sokken: ook op de fiets wil je er een beetje leuk bij zitten toch?) en een veelbelovend zonnetje in de lucht. Camerig, Drielandenpunt, Pas van de Wolfhaag en de Sibbergrubbe. Klinkt als iets wat me 2 jaar geleden nachtmerries bezorgde, maar nu was het een gezellig middagje met tijd om lekker bij te kletsen. En dan ook nog bewondering oogsten op de top van het Drielandenpunt: 'kijk, die vrouwen zijn helemaal naar boven komen fietsen!'

Terug in Valkenburg vinden we de mannen aan het bier. Angst wegdrinken voor de 225 kilometer die ze morgen moeten fietsen. Goede voorbereiding... Het wakkert stoere verhalen aan. Wie doet er mee aan Tour for Life? In 8 dagen van Italie naar de Cauberg? Tuurlijk! Zullen we eerst morgen even afronden?

Ondanks de altijd aanwezige zenuwen, toch een goede nachtrust. En niet alleen voor ons, ook onze fietsen konden niet uitgeruster aan de start verschijnen. Een eigen hotelkamer voor onze fietsen. Wat een luxe. We moesten ons bedwingen om ze niet lekker in de boxspring te leggen en lekker warm toe te dekken.

Maar ja, die regen he... Voordat we officieel van start gaan, hebben we al een natte kont. Oh ja, dat krijg je van die plassen op de weg. En dan zijn witte schoentjes en een (gedeeltelijk) witte broek toch minder handig. En dan is fietsen ook minder leuk. Na een kilometer of 20 ploeteren, passeren we de splitsing naar de 60 km. Ik kijk Marieke smekend aan: zullen we er hier af? Maar ze is onverbiddelijk en we moeten verder. 'Je fietst maar gewoon lekker door...' In Belgie maken we kennis met de vreselijk slechte wegen. Gaten, scheuren, hobbels, bobbels. Ik vind mezelf zo zielig, wat doe ik hier? Op een zaterdag? Waarom ben ik niet gewoon aan het shoppen in Maastricht? Dat vind niemand raar.
Verstand op nul. Afdalen op een natte weg met gaten, terwijl de regen met bakken uit de hemel komt, is niet eng. Of misschien wel, maar denk er dan maar gewoon niet aan. Ik keer compleet in  mezelf en kijk vooral niet om me heen. Mijn wereld bestaat uit één meter voor mijn fiets, één meter erachter en één links en één rechts. Mijn bril moet ik afzetten, want ik zie alleen nog maar druppels. En ik voel alleen nog maar druppels, ze kriebelen onder mijn helm. Kortom: het is genieten!

Ik besluit de knop om te zetten. Ik ben hier nu eenmaal en opgeven is geen optie, ofzoiets. En denk eens aan wat een fantastisch dramatisch verhaal dit oplevert. Fietsen moet je. Nog een kilometer of 70...

Maar dan. Ik knipper een druppel weg en samen met die druppel ook mijn contactlens... En zonder contactlens zie ik niet veel. Niet genoeg om de Belgische wegen met gaten, scheuren, hobbels en bobbels aan te kunnen. Een poging om in een Ardennens dorpje daglenzen te kopen, mislukt. Er zit niet anders op, ik moet me laten ophalen door de bezemwagen. En wat kun je dan balen! Een uur gelden vervloekte ik die Michael Boogerd met zijn Boogie's Extreme nog. Vervloekte ik de regen, de wegen, mijn fiets, en mezelf. Maar nu wil ik gewoon verder fietsen!

De bezemwagen blijkt een avontuur op zich te zijn.  De chaufeurs zijn twee mannen van in de 70, allebei profwielrenner geweest in de tijd van Jan Jansen (geen idee wanneer dat was, vast heel lang geleden?) en vol met sterke verhalen over de Mont Ventoux op met 5 versnellingen, zonder bidon en helm. Ze fietsen allebei nog, iedere zondag en wonen bovenop de Sibbergrubbe en gaan dagelijks op en neer. En bloedfanatiek! Onderweg zien we een bejaarde fietser. 'Wat?!? Dat is Sjeng! Die stiekemerd is aan het trainen. Denkt zeker dat hij ons er morgen uit fietst!'

De mannen zetten me keurig voor het hotel af. Daar krijg ik een handdoek en mag ik nog even gebruik maken van de douches bij het zwembad. Ik weet niet precies wat ik daar van verwachtte, maar niet dat daar dan een stuk of 10 blote mannen ook staan te douchen. Ik denk dat ik maar ongedoucht weer in mijn kleren kruip.

Helaas, de Boogie's Extreme is mislukt. Ik heb 40 kilometer op de teller. Blij dat we gisteren nog zo lekker hebben gefietst. En dat wordt revanche! Michael, volgend jaar zijn we er weer bij!

Ja hoor: het is gelukt! De Stelvio is binnen!

Bijna drie en een half uur had ik er voor nodig, maar ondanks buikgriepje (of waren het toch zenuwen?) heb ik de Stelvio weten te bedwingen en heb ik de €1710 euro die mijn sponsoren hebben bijgedragen, verdiend voor Stelvio for Life!

Wat de afgelopen maanden nog 'gewoon' een berg opfietsen was, kreeg  vrijdag tijdens de informatie-bijeenkomst in Bormio toch een extra lading. Oh ja, we zijn hier niet alleen om een sportieve prestatie te leveren en weer een berg aan ons lijstje toe te kunnen voegen, maar ook om geld bij elkaar te verzamelen voor een heel goed doel. Een emotionele toespraak van één van de deelnemers met non-hodgkin doet je weer even beseffen dat het zo logisch niet is dat je gezond genoeg bent om een berg op te fietsen, of überhaupt gezond genoeg bent om te leven... De actuele ellende rondom Alpe d'Huzes leidt misschien weer af van waar het allemaal om gaat, maar er is gewoon geld nodig voor onderzoek naar kanker. En Stelvio for Life heeft zijn steentje bijgedragen! En uit zeer betrouwbare bron kan ik melden dat dit sponsorgeld echt op de juiste plek terecht komt.

228.400 euro! Dat is het bedrag dat de sportieve deelnemers aan Stelvio for Life bij elkaar hebben gefietst en gelopen voor Barcode for Life en het CPCT. Een fantastisch resultaat van een fantastische dag!

Het weer was dan ook prachtig, zonnetje, zo'n 23 graden. Perfect dus voor korte broek en mijn nieuwe shirt met Stelvio erop. Enigszins voorbarig aangeschaft op de toen nog alleen met de auto bereikte top van de berg. Maar ik dacht dat het shirt me misschien naar de top terug kon leiden. Ik klampte me echt aan elke strohalm vast. Want ik was zenuwachtig... Zoveel bombarie gemaakt over dat ik dat wel even zou gaan doen, al mijn sponsoren die op me rekenen. Ik moet die berg op... Van een optimale voorbereiding was ook al geen sprake. Slechts een uurtje geslapen en vooral veel wc gezien die nacht. Maar ja, opgeven???

Eenmaal op de fiets is de focus terug. Naar boven moet ik. Ik verdeel 'm in stukjes: 5 km, 9 km, 14 km, 18 km en dan nog drie loodzware kilometers en dan ben ik er al. Appeltje eitje. De eerste hardlopers gaan me links en rechts voorbij. De meeste fietsers hadden dat al gedaan... Gelukkig blijven er nog een paar meer achter en vormen we een klein groepje met ongeveer hetzelfde ritme. De  stopplaatsen onderweg zijn gezamenlijke uitpufplaatsen en we maken dankbaar gebruik van de appeltaart, zoete thee en Dextro tabletten. Het gaat niet snel maar we komen er wel!

Na een paar kilometer vals plat (bonuskilometers!) breken de laatste 3 zware kilometers aan en besluit de beruchte man met de bekende hamer toe te slaan. Kan mij het schelen, kilometertje fietsen, stoppen, slok, Dextro  en weer opstappen. Oke, half kilometertje mag ook. Maar ik ga NIET, hoor je me: NIET lopen! En dan: muziek, gejuich, overwinningsboog! De finish! Medaille! Ik heb het weer geflikt! En met mij en voor mij en (ja echt waar) na mij vele andere helden! Het is feest op de top van de Passo dello Stelvio! Zelfs de mevrouw van de winkel waar ik mijn Stelvio shirt had gekocht, vliegt me om mijn nek en feliciteert me! Zie je wel, dat shirt heeft geholpen!

Dit was eens maar nooit weer, bedenk ik tijdens mijn pastamaaltijd. Maar eenmaal beneden aangekomen, fris gedoucht en aan de bubbels, hoor ik mezelf tegen mijn 'groepje' roepen: tot volgend jaar! Volgend jaar gaan we voor een half miljoen! Wie doet er mee?

Gavia 0.5

Even de benen testen vandaag. Zijn ze klaar voor de Stelvio? Gelukkig zijn er genoeg bergen hier in de omgeving, we hoeven ons niet te vervelen. Om oude tradities niet te verbreken, kiezen Joey en ik voor de mietjeskant van de Gavia. Overigens wordt er op internet nooit gesproken over de mietjeskant van de Gavia. Ik weet nu waarom.

We hebben hier geen wifi verbindingsdingen in Bormio, dus ik wist niet precies wat ons te wachten stond, qua profiel. Dus toen we het dorp uitreden en er 10% op mijn teller stond, dacht ik dat het niet veel erger kon worden, op zo'n mietjeskant. Dat was wel waar, maar 10 km lang 8 en 9% is ook niet zo makkelijk... Het was niet mijn dag. Ik kwam niet echt in mijn ritme, geen liedjes of mantra's in mijn hoofd. Alleen maar vloeken... Gelukkig staan er veel Mariabeelden en Jezussen aan het kruis langs de weg hier, dat compenseerde weer.

Na 15 km klimmen en te vaak 10 en 11% te hebben gezien, besloot ik om te keren, om mijn benen te sparen voor zaterdag. Joey gedag gezwaaid, jasje aan en weer naar beneden. Oei, splitsing. Links, rechts??? Ik kies voor links. Uh? Zijn we net 15% gedaald? Nee toch, waarom moet ik nu dan 15% stijgen? Even terugschakelen, shit!!! Ketting eraf en hij zit vast. Dat krijg je met die Granny gears... Toch verkeerde kant gekozen. En nu? Oke, denk even terug aan wat je geleerd hebt. Hulpeloze blik in de ogen, lieve glimlach, blond haar onder mijn helm uit, moet toch lukken in Italië, zou je zeggen? Er kwam niemand langs... Dan maar teruglopen naar het dorpje. Daar moet toch iemand mij willen helpen? Vergeet het maar. Geen woord Engels en niet bereid om een hand uit te steken. Hmm, dan toch maar de stoere vrouw uithangen. Mijn man bellen! Helaas, die fietst de Mortirolo en neemt niet op. Er zit echt niets anders op dan zelf mijn handen vies maken. Na wat gepruts en hele vieze handen, is het me toch gelukt. Hij doet het weer!!!

Op naar Bormio voor de lunch. Hè??? Waarom moet ik nu weer klimmen? Dat herinner ik me ook niet. Waar ben ik eigenlijk? Op de Passo dello Stelvio... Heel snel omkeren dus! Dat bewaren we voor zaterdag....

Het was niet mijn dag vandaag. Maar ja, je weet wat ze zeggen over een slechte generale repetitie... Dat belooft veel goeds voor zaterdag!

Oké dan, dit is dus de Stelvio...

Dit is 'm dan: de Passo dello Stelvio, 22,1 km, 39 haarspeldbochten en 1533 hoogtemeters... En die ga ik nu echt over 4 dagen opfietsen...

We hebben hem vandaag al vast met de auto verkend en ik begin de bekende kriebel in mijn buik al langzaam te voelen. 

Hoogtepunt van het jaar?! In ieder geval de moeilijkste klim die ik ooit gedaan heb.  Amerongse berg, Posbank, Eyserbosweg, Alpe d'Huez, Galibier en de Mont Ventoux zijn voor watjes!!!! Dit wordt het echte werk!

Nu maar hopen dat 10 dagen rust, wijn en pizza de juiste voorbereiding is geweest....

Mont Ventoux als verjaardagscadeau

En dan ben je op je 40e verjaardag de Mont Ventoux op en af gefietst, trots, vermoeid maar voldaan en dan zit je fris gedoucht aan je welverdiende roseetje en dan besluit je nog eens wat wetenswaardigheden over de Kale Berg op internet op te zoeken. En dan stuit je op een artikel uit Vrij Nederland waarin de  Ventoux de bijnaam Midlife Mountain heeft gekregen... Omdat zoveel, vooral mannelijke (dat dan weer wel, pfffft), veertigers en vijftigers nog zonodig voor zichzelf en de wereld moeten bewijzen dat ze nog wel een echte berg op kunnen fietsen. Hmmm, herkenbaar? Confronterend?

Ach, wat kan mij het schelen, ik heb het gewoon gedaan, op mijn 40e verjaardag de Mont Ventoux beklommen!!!

Oke, oke, eerlijk zeggen, het was de mietjeskant, vanuit Sault. Maar het blijft 25 kilometer klimmen waarvan de laatste 7 kilometer dezelfde is als die van de barre mannenkant uit Bedoin. En gelukkig kan ik ook beamen dat het voelde als de mietjeskant! Tot Chalet Reynard werd het nooit echt zwaar en dat was ook de bedoeling: het moest wel leuk blijven op mijn verjaardag.

En wat bijzonder om te merken dat ik duidelijk een stapje ben opgeschoven op de wielrenladder. Al op het eerste stuk haal ik mensen in en zie ik mensen lopen of hijgend langs de kant van de weg stil staan. Een oudere man op een mountain bike komt naast me fietsen. 'Wat valt dat tegen he?' Ik kan het niet laten om te zeggen dat dit echt nog maar de mietjeskant is en dat het zware stuk nog moet komen. 'Maar wel de mooie kant,' praat hij het nog een beetje goed. Van mijn supporters in mijn volgauto heeft hij al gehoord dat ik vandaag jarig ben en dit als verjaardagscadeau heb gekregen, dus hij feliciteert me vriendelijk. Ik vraag me af wat hij niet moet denken, cadeau???? Dan hebben ze vast een hekel aan me.

Chalet Reynard komt in zicht. Ik stop nog even voor een laatste slok, want ik ben bang dat drinken me straks niet meer gaat lukken. Het wordt druk, de echte fietsers uit Bedoin komen er ook bij. Ik fiets langs een klok, 5 over 11. Hé, zo vroeg nog, dat heb ik best snel gedaan. De eerste mensen stappen af en ik haal mensen in. Uiteraard word ik zelf ook ingehaald. Ik begin ook mijn benen te voelen, maar bedenk me dat ik nu ook in Change board overleg had kunnen zitten... Dan toch maar liever pijn op de fiets...

Zal ik nog eentje terugschakelen? Of toch maar bewaren voor straks? Had ik nou nog 1 of 2 tandjes over? Effe proberen, hé nog 3, ik besluit er weer 2 op te schakelen. Maar niet voor lang, 25 kilometer klimmen voel je best in je benen, dat doet pijn. Dus terugschakelen en een oude truc toepassen: 'lights go out and I can't be saved, tides that I try to swim against. You've put me down upon my knees oh I beg and beg and plead, singing....'. Clocks van Coldplay zingen, ben je toch weer een paar minuten verder. De borden langs de weg tellen af, nog 3 kilometer, nog 2. Wat doen al die mensen daar? Oh ja, het monument voor Tommy Simpson. Eigenlijk raar dat iedereen hem nu zo ophemelt, terwijl hij toch een soort Lance Armstrong avant la lettre was. Hoever was het dan nog naar de finish? 700 meter? Of 1,5 kilometer? Ik kan het me niet meer herinneren. Ik heb het nu serieus erg zwaar, weer een fotograaf, daarna de laatste bocht zo te zien. Even voetje aan de vloer hoor, slok water, nieuwe zuurstof in de longen, oke op voor het laatste stuk.

Voor me doemt een file op, moet ik nou afstappen??? Er staat een bus stil midden op de weg en er stappen allemaal bejaarden uit, die natuurlijk niet uitkijken. 'Opzij, opzij uit de weg, wegwezen!' schreeuw ik het Nederlands. Waar haal ik die lucht vandaan? Allerlaatste bochtje , auauau. Ik zie Sascha staan, ik zie Steef staan, ik ben er!!! Ze wachten me op met het felbegeerde kilometer paaltje en een zak snoep van €13 (voor Sas, niet voor mij).

Wat een chaos daarboven, het overwinningsgevoel wordt een beetje teniet gedaan. Maar als ik na een blikje cola en de foto's weer naar beneden fiets , zie ik de Nederlandse man op de mountainbike omhoog zwoegen. 'Nog even volhouden, je bent er bijna!' roep ik naar hem. En dan voel ik me pas echt jarig, ik heb de Mont Ventoux opgefietst en ik ben niet als laatste boven! Wat een cadeau!

De Col de Furby!

Hoe krijg je als, inmiddels, toch wel wielerfanaat, je dochter ook zo gek om op vakantie een berg op te fietsen? Simpel, je koopt haar gewoon om... Als jij de Grand Ballon op fietst, krijg jij een Furby (voor de niet kenners: een pratend en bewegend knuffelbeest met een eigen app, kost 'maar' 90 euro). Het was niet mijn idee hoor, het was de slechte vader die het bedacht heeft, maar ik stemde er wel mee in...
Gelukkig leek ze het leuk te vinden, op een gehuurde racefiets trainen op de Utrechtse Heuvelrug, de Posbank en dan proberen mama op Strava voorbij te fietsen. Wat ook bijna lukte.

En toen was het zover, de Gran Ballon, hoogste berg in de Vogezen, 16 km, top op 1342 meter, gemiddeld 6,1%. Stefan zou hem wel even voor fietsen om te weten wat ons te wachten zou staan. Hmmmmm, dat zag er toch wel zwaar uit. Twijfels: wat zijn wij voor slechte ouders, sturen ons kind de Gran Ballon op, ze heeft zelf geen idee wat haar wachten staat. Moeten we dat wel doen? En het ergste: de stiekem van te voren aangeschafte Furby staat eenzaam en vergeten in de kast in Houten...

Maar ja, dan toch maar doen. Auto boven zetten, hoeft ze niet naar beneden. Stelt mama weer gerust. En we doen het rustig aan. Ze heeft er zin in!

We gaan van start: papa blijft bij haar, mama fietst voorop. Goede taakverdeling, blijkt. Af en toe even stoppen, gaat prima. Tot op een kilometer of 9, gezicht op onweer, zwaar, puf, puf. Wil je wel verder? Ja, dat dan weer wel. Die Furby zal er komen. Nu wordt het pas echt zwaar hoor...

Bon courage, wordt er regelmatig geroepen door voorbij fietsende Fransen. Ze heeft het nodig. Ik fiets een stukje vooruit, dus ben niet bij de pep talk van papa. Maar hoor ik ze daar nu zingen? 'Daar boven op die berg, daar boven op die berg, daar staat een Furby, daar staat een Furby...' Nou, dat klinkt alsof het goed gaat. Maar dan krijg ik het zelf zwaar: 9, 10%. Hmmmm, ik kan niet erg veel harder dan ik nu rij hoor. Een Fransman naast me denkt me wat moed in te praten: deux kilometres... Zelf gaat-ie ook niet zo soepel.

En dan ben ik er, snel terug voor een videootje van Sas die op de top van de Gran Ballon aankomt. Shit! Daar zijn ze al! Ze heeft het gered! Papa en mama zijn supertrots, Sas staat er een beetje verdwaasd bij. Als ze dan ook nog in het schrikdraad grijpt, is er van euforie geen sprake. Maar eenmaal bijgekomen, lijkt ze toch wel erg trots te zijn. Wij in ieder geval en we zijn blij dat we toch gegaan zijn. De Gran Ballon heet vanaf nu de Col de Furby!

De volgende dag vraagt ze: mag ik ook de Mont Ventoux op? Kijk, dat is nou typisch een kind van haar moeder 😜.

Hoe de fietsgekte langzaamaan ons hele gezin overneemt...

Fietsen is verslavend. Daar ben ik nu wel achter. Waarom zou je anders vrijwillig in weer en wind jezelf dood laten gaan op willekeurig wat voor berg dan ook? Waarom zie je iedere keer vreselijk af en zweer je echt nooit, nooit, nooit meer op die fiets te stappen als dit ritje achter de rug is? Waarom ben je dat vergeten zodra je boven/thuis bent? Het is gewoon een ordinaire verslaving... Je moet...

Erger is nog dat we nu ons eigen kind ook aan deze verslaving hebben geholpen. Ze heeft haar eigen racefiets. En meer dan een Furby in het vooruitzicht te stellen hadden we er niet voor nodig. We zijn hele slechte ouders...

Omdat wij zo nodig ook in de vakantie willen fietsen, moet zij ook die berg op. De Grand Ballon in de Vogezen om precies te zijn. Wordt nog een hele klim. Maar aangezien ze het doorzettingsvermogen van haar vader heeft zal dat wel gaan lukken. Al helpt die in het vooruitzicht gestelde Furby als ze boven komt ook wel mee denk ik. Maar zeg nou zelf: ziet ze er uit alsof ze het heel vervelend vindt?

Inmiddels hebben we getraind op de Posbank. Daar bleek ze heel wat beter te kunnen fietsen dan haar moeder. Hoezo doodgaan op de Beekhuizenseweg? Gewoon lekker naar boven peddelen. En daarna vol enthousiasme de Zijpenberg: 10%! En daarna nog de "mini Alpe d'Huez". En af... Ook verslaafd!

Maar wat een genot om met z'n drietjes op de fiets te kunnen zitten! Inmiddels is de Grand Ballon omgedoopt tot de Col de Furby en wordt er heel wat afgetraind in huize Tijsinger-Klein. En van afkicken is voorlopig nog geen sprake!

Col is zo zwaar...

Laatste dagje in de Franse Alpen. We sluiten rustig af, ik mag kiezen en ik kies voor de Col d'Izoard vanuit Briancon. Ja, ik weet het: weer de mietjes kant. Nou, ik kan je vast verklappen, als dit de mietjeskant is, wil ik echt nooit te weten komen hoe de andere kant voelt.
Het eerste stuk valt mee. Stefan voelt zich dan ook geroepen om dat om de 500 meter te herhalen: dit is het makkelijke stuk hoor. Maar dat makkelijke stuk liet me voelen dat ik best moe was na al die zware inspanningen.

Na een kilometer of zeven begint het echte werk. Ik rij nog amper 7 km per uur, maar ik kan ook echt niet harder. Stukken 12%, ik zit nu echt te shaken op mijn fiets. Daar kan geen rpm-lesje van Jeroen tegen op. Ik bedenk me dat ik echt omhoog kruip en dat levert me een soort mantra op, met dank aan Racoon: 'ik heb al zover moeten kruipen, het laatste stuk zal ook wel gaan.'

Meter voor meter worstel ik me naar boven en ik dwing mezelf van het uitzicht te genieten. Dat is dan weer niet zo moeilijk, want wat is het hier mooi. We komen de eerste sneeuw tegen en dan bereiken we de laatste kilometer. Dat is de laatste kilometer die ik klim! Hierna is het klaar! Mijn fiets gaat op marktplaats: gratis af te halen! 

Maar daar kom ik heel snel van terug als ik dan eindelijk over de streep rij: wat fantastisch! Wat is dit mooooooii! Alsof je bovenop de wereld bent gekomen. Hier kan niets aan tippen, ik begin spontaan een potje te janken. Dit was het waard!

Het was met recht de 'Col is zo zwaar' maar wat een waardige afsluiter van deze top dagen in de Franse Alpen. Afgezien, genoten, gelachen en zelfs gehuild, maar wel van vreugde!

Joey somt nu op wat dit jaar allemaal nog gaan doen: Valkenburg, Stelvio, Boogie's Extreme. Gelukkig mijn fiets kan nog niet op Marktplaats!

Col du Lautaret en de Galibier: check!

Weer wat toe te voegen aan mijn afvinklijstje: Col du Lautaret (vanaf nu weer Latourette) en de Galibier. Volgens de echte mannen de mietjes kant, maar ach, ik ben maar een meisje...

Vooraf toch weer zenuwen. Je moet je ook niet gek laten maken door stoere mannen praat. 'Gevaarlijke afdaling, smeltwater, sneeuw op de weg, blablabla,' volgens een paar Denen bij het ontbijt. En dan ook nog al die grappige opmerkingen: dit is de enige vrouw die sneller een berg oprijdt dan af... Dus toch weer hartslag op standje overuren.

Maar het was prima te doen. Prachtig weer en al direct mooie uitzichten: welke van die besneeuwde toppen zou nou de Galibier zijn? Al snel bovenop de Col de Lautaret, voor de vorm even gevloekt, maar echt nodig was het niet. 

Nu nog 8 km echt naar boven. Ongelofelijk wat is het hier prachtig! Veel sneeuw, paar marmotten, en prachtige uitzichten. Daar wordt je toch een beetje stil van, dat je als klein nietig mensje tegen zulke bergen op kunt rijden. Stefan bedenkt zich dat deze bergen met de tijd steeds een beetje kleiner worden. Vraag ik me toch af waarom we dan niet nog even gewacht hebben met fietsen...

De hoogte is duidelijk voelbaar, ik hijg als een oud paard, hoewel ik mijn hartslag redelijk onder controle kan houden. Redelijk snel komen we de eerste fotograaf tegen. Ik kan nog leuk lachen en hij knipt er los. Zelfs het kaartje aanpakken en in mijn achterzak stoppen lukt me nog. Maar dan is het over met de pret: de laatste kilometer: 12%. De laatste fotograaf krijgt alleen nog boze blikken en het kaartje pak ik niet meer aan. Doorrijden tot het bord, roept Steef! Bord??? Welk bord? Waar is dat kutbord??? Ik blijk er al te zijn. Ik stop en hang kreunend en steunend boven mijn stuur. Totdat ik een paar mannen heel hard hoor lachen. Ik sta recht voor het bord, waar iedereen een foto van wil, trots poserend als bewijs dat ze de Col du Galibier zijn opgefietst. Er staat een groepje te wachten tot ik daar weg ben, zodat zij ook die felbegeerde foto kunnen nemen. Sorry! Gelukkig nemen ze me het niet kwalijk en slaan me op m'n rug: bravo, you did a great job! Dat vind ik nou ook!

Maar ja, ook nu weer naar beneden. In mijn eentje, want de mannen gaan nog een keer vanaf de andere kant. Dat leek mij wat overdreven.... Heel rustig daal ik af, gaat eigenlijk prima. Ik stop op de Lautaret en neem de tijd voor een croque monsieur in het zonnetje. Ik ben trots op mezelf!

De mannen stappen om half zeven binnen. Gesloopt. Maar voldaan. Het was wederom een topdag!!!

Ja! De Alpe d'Huez op! En af!

Ja hoor, doel bereikt: Alpe d'Huez op, met vloeken, maar zonder lopen! En in een keurige tijd 1.53, dus ik ben blij! 

Stukjes erg zwaar, andere stukjes dacht ik: nou het gaat best... Nu nog een beetje minder zenuwen vooraf en dan kan er denk ik zomaar nog een flinke hap van de tijd af. Maar ja, ik zal het nooit weten, want ik heb toch echt gezworen dat ik nu noooooit meer die 21 bochten ga doen! We zullen zien, volgend jaar...

Maar ja, what's goes up, must come down. Dit jaar stond de auto niet boven op me te wachten. En moest ik dus echt zelf naar beneden rijden. Maar ook dat is weer gelukt. Tenminste, tot bocht 16, daar zijn we een of ander vaag weggetje ingeslagen, want de mannen moesten daar dit jaar echt heen. 

Eerlijk gezegd zonk de moed me in de schoenen. Hallo!!! Ik heb net een topprestatie geleverd en nu verwachten jullie nog meer heldendaden? Maar de opbeurende woorden van Stefan  ('Wat wil je dan? Je moet, je hebt geen keus.' Wat ook waar was...) hielpen en ik fietste een van de mooiste wegen in die ik tot dan toe gezien had. De route bleek ook nog een naam te hebben: Balcons d'Auris. Werkelijk prachtige uitzichten en zomaar een hert langs de kant! 

Maar toch, ik had al de Alpe d'Huez opgefietst, dus het was een pittig tochtje. Twee paracetamolletjes deden wonderen, totdat de voorspelde wolkbreuk dan toch nog kwam. Na een stukje kletsnatte afdaling, kwam er weer 7% stijging. Ik zal maar niet opschrijven wat ik toen allemaal heb geschreeuwd. Het deed heel veel pijn...

Vanuit de hoogte zag ik de auto staan. Yes! Nog ff afdalen in de zeikende regen en eindelijk, daar waren we,

Het was weer een topdag, met prachtige resultaten van de mannen. Natuurlijk onder de 1.15 voor Steef, en ook Joey en Jan allebei PR-en!

Hmmmm, volgend jaar dan toch maar weer?!?!?!

Op sommige dagen word je 's ochtends wakker en denk je: ik mag vandaag weer fietsen! Dat gebeurt mij minder vaak dan de dagen waarop ik 's ochtends wakker word en denk: o neeeeeh, ik moet ook nog fietsen... Maar deze zaterdag werd ik dus gewekt door fluitende vogels, ik zag een stralendblauwe hemel door mijn dakraam en dacht: ja! Ik mag fietsen! Vreemd dat op zo'n moment dan zelfs de wind die om het huis giert je niet van je stuk kan brengen. Terwijl op andere momenten windkracht 2 me al doet bibberen...

Ritje van 50 kilometer door het Utrechtse landschap, zonnetje in het gezicht, windje in de rug, lammetjes en kalfjes in het weiland... Zo kan ik de hele dag wel fietsen! En dan kan het zo maar gebeuren dat ergens bij Werkhoven dit liedje in mijn hoofd klinkt:



De volgende dag voelde het wakker worden al weer veel vertrouwder: oh ja, ik moet fietsen... Laatste stevige training op de Posbank voor ons vertrek naar de Alpen... Waarom waait het zo hard? Maar ja, een echte bikkel stapt gewoon op de fiets en begint te trappen. En dan trap je zo hard dat je die dag alleen maar persoonlijke records rijdt!



"a'k hier zo fietse en 't weijt nie slim
dan giet 't haost vanzölf"

Ik ben een mietje...

Meestal vind ik mezel heel stoer, zo van: kijk mij nou eens fietsen. Limburg, Posbank, Alpe d'Huez, Utrechtse Heuvelrug. Tochtje van 100 km? Draai ik m'n hand niet voor om hoor. En dan ben ik de eerste die zal toegeven dat ik waarschijnlijk als laatste boven kom, of na 80 km het liefst die fiets in de Lek zou willen gooien, maar ik doe het allemaal wel!
In die categorie viel ook mijn inschrijving voor de Giro Classico Utrecht. Een 110 km lange peletontocht door het Utrechtse landschap met een gemiddelde van 27 km per uur. Doe ik gewoon wel effe! Met wat angst in het lijf waarschijnlijk, maar ja, dat fiets ik er wel uit.

Hmmm, het was toch wat spannender dan dat.... Slecht geslapen: hoe moet dat in zo'n peleton als we op een smal weggetje komen? Lig ik zo natuurlijk weer in de berm... Als ik nou met m'n stuur in een ander stuur haak? Ik zie dat hele peleton al als dominosteentjes omvallen omdat ik een domme actie uithaal... Stel nou dat ik een lekke band krijg, kan ik dan nog wel stoppen? En is het nou slim om op een gloedjenieuwe fiets met amper 20 kilometer op de teller, direct 110 km te fietsen? Kortom: STRESS!!!



Trillende beentjes bij de start. Donkere zonnebril op. Zie je de angst in mijn ogen niet... De start verliep eigenlijk best soepel, met zo'n 2500 man over de provincale weg. Gaaf, we hoeven nergens te wachten, rode stoplichten zijn er niet voor ons. Misschien is dit toch wel leuk! Maar dan: al snel laat ik me wegdrukken uit het peleton en hang ik ergens achteraan. En dat betekent dus heel hard fietsen om bij te kunnen blijven. Mijn kilometertellertje weet niet wat hem overkomt: 35, 40 km per uur. Zo hard gaan we normaal nooit! Al snel heb ik de "wegkapiteins" achter me aan. "Je moet wel aansluiten hoor! Kom maar in mijn wiel, ik breng je wel terug naar het peleton." Huh? Nog harder fietsen? Ben ik nou echt de laatste??? Ja hoor, de aller-allerlaatste... Een paar keer weet ik nog aan te sluiten, een slimme inhaalmanouvre over het fietspad zorgt ervoor dat ik weer ergens halverwege het peleton kan invoegen, maar binnen no time hang ik weer achteraan. Nu worden de wegkapiteins minder vriendelijk: "Je moet nú aanhaken! Anders moet je maar op het fietspad gaan fietsen. We kunnen de weg niet langer afsluiten!" Oke dan, ik haak af... Gelukkig blijft Marieke bij me en vervolgen we op ons eigen tempo de route. Héérlijk gefietst!

Ik ben weer even met mijn neus op de feiten gedrukt: fietsen in een peleton durf ik niet... Ik ben helemaal niet stoer... Ik ben een mietje...

Fietsen in de Ardennen is anders...

Het moest een pittig trainingsweekend worden voor alle andere uitdagingen die ons nog te wachten staan de komende maanden. Helaas waren de voorspellingen voor het weer redelijk dramatisch. Een echt waterballet zou het worden. Maar goed, toch maar leuke route uitgestippeld, 75 km over de Ardennense heuvels moest het worden.

Zaterdagochtend alvast even warm draaien. Het was droog, weliswaar erg grijs en niet al te warm, maar vooral erg vroeg, 7 uur.... Na amper 600 meter de pedalen rond te hebben gedraaid, doemde de eerste muur al voor ons op. Even stoppen hoor. Uhhh, mannen, ik ben nog erg koud, jullie denken toch niet dat ik hier nu al tegen op ga fietsen he? Reactie: 'Stel je niet aan, maximaal 10%, kan makkelijk.'

Oke dan, ik ben niet zo standvastig. Ik schakel maar vast zo klein mogelijk en begin te trappen. Mijn hoogtemeter geeft aan: 7,8,9,10,11,12,13,14,15,16 %. Ja hoor, gaaaaaaat goeoeoeoed.......

 Het was maar een kleine indicatie voor wat ons nog te wachten stond...

Die Walen scheppen er veel lol in om dorpjes te bouwen op heuveltjes van minimaal 16% stijging. Na 2x was ik het zat en besloot onder toezicht van de verbaasde koeien verder te lopen. Betekent: ik trok het niet en baalde daar ongelofelijk van!

Blijkbaar was het in de Ardennen de afgelopen tijd ook niet zo best weer geweest. Helaas hadden we geen idee waar we heen moesten fietsen en zo kwamen we op de heel goed begaanbare wegen terecht... Weer geen andere optie dan lopen en omkeren.

Behoorlijk balen, ik had me voorgenomen nooooooit meer af te stappen, maar op deze vroege,grijze zaterdagochtend heb ik deze belofte aan mezelf te vaak moeten verbreken. En het werd nog erger.... Vrouwelijke ongemakken waren er de oorzaak van dat ik de volgende dag ook al niet mee kon op de geplande tocht door de Ardennen. En dat terwijl het gevreesde slechte weer uit uitbleef en de zon uitbundig scheen! Ik heb veel goed te maken.....

Dat noemen ze recuperatie toch?

12 persoonlijke records en een vliegende bidon

De lente is nu echt begonnen. De bomen bloeien rose en de zon schijnt. Helaas nog niet warm genoeg om de overschoenen thuis te laten, maar het gaat de goede kant op. En dat betekent niet lekker rosé drinken, maar gewoon trainen, trainen, trainen.... Want we moeten nogal veel dit jaar!

Het was niet alleen maar afzien dit keer, heerlijk drinken en eten in het zonnetje en steeds maar wachten op Stefan, die zijn hartslag laag moest houden. En hoogtepunt was de bidon die ik door de lucht liet vliegen, toen ik heel stoer wilde laten zien dat ik echt wel kan drinken en fietsen tegelijk! Maar dan moeten die mannen niet plotseling stil gaan staan, want hoe moet ik dan remmen???

Gelukkig genoeg materiaal om trots op te zijn. Persoonlijke records op de Uilentoren ("wat een kut, klote berg") en de Amerongse Berg. En ook echt een flinke verbetering! De benen voelen steeds sterker. Op naar 1.45 op Alpe d'Huez!

QOM op Strava: ik kan stoppen!

Het is gelukt: Ik ben Queen of Mountain op Strava. Het hoogste doel is bereikt, beter dan dit wordt het niet!

 

 

Hmmm, misschien toch de lat ietwat hoger leggen en een segment kiezen met meer dames op de lijst. Nummer 1 van 2 is misschien toch wat sneu?

Amstel Gold Race: check!

De eerste mijlpaal van 2013 is volbracht! De 100 km Amstel Gold Race zit erop. En wat was het super!!!

Ik kan het zelf bijna niet geloven, maar het was echt een topweekend. Vrijdag vertrokken we al richting Valkenburg en de voortekenen waren ook goed: in no time stonden de damesfietsen op het dak van de BMW.

Valkenburg was al helemaal ondergedompeld in AGR sfeer, de fietskoorts was aardig toegeslagen en weer véél bewijzen van mannen die doorslaan in hun fietsgekte. In ons hotelletje logeerde een man die de grootste en meest luxe kamer had geboekt, zodat zijn fiets bij hem op de kamer kon "slapen".... Wij stalden onze fiets "gewoon" in de ontbijtzaal, we waren ervan overtuigd dat als er al iemand een gratis, mooie racefiets wilde scoren, er veel betere, duurdere, mooiere exemplaren voor het grijpen stonden dan die van ons!

De voorbereiding voor de tocht zelf hebben we heel serieus genomen met vlaai en wijn op het terras. Hé, het is ook een beetje genieten hoor! Maar we hebben ook nog even echt gefietst, rondje Sibbegrubbe. Konden we alvast trainen voor het heel hulpeloos en lief kijken voor eventuele lekke banden enzo. En het werkte, Marieke haar ketting liep eraf en zat vast. Binnen een paar seconden hadden we een hele behulpzame mijnheer te pakken!

En dan de start! Toch wel beetje zenuwachtig, in de file samen met 12.000 andere popelende deelnemers, maar wat een sfeer!

En daar gingen we dan: Geulhemmerberg, Maasberg, Adsteeg, Lange Raarberg, Fromberg, Koulenberg, Sibbegrubbe, Cauberg. En natuurlijk onderweg de beroemde Limburgse BZN-en. Oftewel de Bergen zonder Naam.

Hij ging lekker! Gelukkig hadden we goed getraind. Marieke reed lek en ook nu hoefden we weer niet lang te wachten op charmante hulp. Met het bewuste wiel in de hand en een hulpeloze blik in onze ogen hoefden we niet lang te wachten voor er weer een behulpzame redder in nood stopte.

Zijn twee vrienden waren minder blij met de actie van onze galante ridder. "Je gaat toch nu niet bij elke vrouw met een lekke band stoppen he?" Wij beloofden ze gewoon weer te bellen als we per ongeluk weer lek zouden rijden.

Op de Lange Raarberg (what's in a name?) toch nog klein akkefietje. Een man voor me trok het niet en viel om, ik kon hem met grote moeite ontwijken, maar trapte hem daardoor, terwijl hij op de grond lag, vol in zijn gezicht. Gelukkig leek het mee te vallen en heb ik hem daar gewoon laten liggen... Sorry! Maar het was de schrik denk ik. Opstappen om weer verder te fietsen, lukte ff niet meer bij 10% stijging, dus al met al heb ik, shit, shit, shit, toch nog een stukje moeten lopen.

Het weer werkte ook al mee, beetje jammer alleen van windkracht 5, waar we vooral bij de afdalingen last van hadden. Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er ook véél stukken met wind mee waren. Dus al vrij snel (nou ja, voor ons doen dan) bereikten we de Fromberg, waar we werden gefotografeerd. Gelukkig ging het allemaal heel soepel en kon ik nog charmant glimlachen en mijn mond dicht houden voor de foto. Als het goed is, sta ik dus niet met mijn tong op het stuur op de foto...
Direct na de Fromberg de Koulenberg, had ik nog nooit gefietst, maar dat was toch echt wel de topper van de dag. Stijgingspercentage van 15 en links, rechts, voor en achter me stapten er mensen af. Ik haalde mensen in en oh, wat voelde ik me stoer! Dat was pas een endorfinekick daar bovenop die berg! Grappig detail dat het dorpje daar Klimmen heet! Ja, dat hadden we gemerkt.

Op naar de laatste 20 km. Een vrouw bovenop de Koulenberg beweert dat de tocht niet echt 100 km is, maar eigenlijk maar 93. Dat vinden we raar, maar stiekem is het ook wel een enorme meevaller en durven we er eigenlijk niet op te hopen dat ze gelijk heeft. Het tegenovergestelde heb ik meegemaakt bij de Jan Janssen Classic, waar 115 km gewoon 122 km was!

Wederom een afdalinkje en dan staan we voor de Sibbegrubbe. Helaas mogen we er niet op, omdat er een ongeluk gebeurd is. Dat is gek: gewoon balen dat je de Sibbegrubbe niet op mag...
En nu? Hoe komen we nu bij die Cauberg. Ha! Volg deze ervaren fietsvrouw, ik ken de weg in Valkenburg! En zo rijdt er een sliert mannen achter ons aan, op weg naar de Cauberg!

Ik voel de spanning weer opkomen. Om de één of andere reden zie ik als een berg (hahaha) op tegen die Cauberg. Verhalen over filevorming, drukte... En natuurlijk ook gewoon 14 %. En hoewel ik hem eerder "gedaan heb" voel ik angst. Maar: wat valt het meeeeeee! Ja, het is druk, hectisch en onoverzichtelijk en wederom stappen er mensen links en rechts af, maar die brug (en dus weer gewoon vlakke weg) komt veel sneller dan ik me herinner en dan zijn we er gewoon!!!!

En dan sta je dus gewoon in de file om te mogen finishen. Niks juichend fietsend triomfantelijk over de finish. Gewoon lopend tussen 1000-en anderen je medaille ophalen. Wat een anti-climax....

Maar goed, we hebben het volbracht! 100 km door het prachtige Limburgse landschap, het was genieten. Volgend jaar de 150 km! Alhoewel? Het was nog een uurtje wachten op de mannen en toen we Joey binnen zagen komen, besloten we dat we misschien eerst de 125 maar moeten gaan doen...

Wat een topweekend! Zelfs terug naar de auto fietsen was prima, vanaf de finish hebben we ons van de Brakke Berg "laten vallen" en we waren er. Onderweg nog héérlijk gegeten bij de MacDonalds (zelden lekkerder) en naar huis! Weer een prestatie erbij! Laat die Alpen nu maar komen!

Team Veni Vidi Fietsie is er klaar voor!

Alles ligt klaar, de beentjes krijgen rust en zelfs het weer belooft veel goeds! Kom maar op maar met die kilometers van de Amstel Gold Race!

Zijn we fit?

En toen was het al bijna 13 april 2013: de eerste datum op het lange rijtje met 'uitdagingen' op de fiets, namelijk de Amstel Gold Race!
We gaan ervoor, samen met Marieke 100 kilometer afzien in het Limburgse landschap. Gelukkig eindelijk eens niet achter drie mannen aanfietsen, maar (hopelijk) iemand van mijn eigen niveau!
Maar de grote hamvraag is natuurlijk: zijn we fit genoeg? Heeft de lange winter roet in het eten gegooid en komen we trainingskilometers tekort?

Eigenlijk durf ik best heel zelfverzekerd te beweren dat ik het gewoon prima ga redden, zaterdag. Twee vingers in de neus? Appeltje eitje? Nou nee, dat gaat te ver, maar volgens mij kan ik dit wel.
Want hoewel we niet zoveel buiten hebben kunnen fietsen, is er wel goed getraind!
Ik noem een:

• spinning marathon:

• virtuele beklimming van de Alpe d'Huez
• drie rondjes Utrechtse Heuvelrug, waarvan één van meer dan 100 kilometer

• rondje Posbank

• en véle uren op danwel de Spinningfiets, danwel de Taxc.

Kortom: het moet lukken! Als het maar net ietsje minder koud is dan zondag (-5c en een bevroren stuur en zadel), dan is het ook nog behagelijk. Dat wordt gewoon genieten!

Nu nog wel even de hamvraag: wat ga ik aantrekken? Lang, kort, thermo, gewoon? Nieuw shirtje bestellen voor de gelegenheid? Is wel verleidelijk... Je wilt er toch een beetje knap bijzitten op die Limburgse bergen?

En dat zijn er weer 85 bij!

I just rode 83,0 kilometers! Check it out on #strava: http://app.strava.com/activities/35959643

De eerste 75 km van 2013 zijn binnen!

Het regende niet... Het waaide nauwelijks... Het vroor niet... Het was niet glad... Zelfs de zon was zichtbaar...
Ik kon werkelijk geen aanvaardbaar excuss verzinnen om niet op de fiets te stappen voor de eerste geplande 80 km van 2013... Of het moest die "blessure aan de binnenband van mijn achterknie" zijn. Maar ja, dat nam ik zelf niet eens serieus, laat staan dat ik dat nog hardop durfde aan te voeren als reden om die eerste vuurproef van 2013 te cancellen...

Kortom: warme winterbroek aan, thermoshirt, overschoenen, windjack en daar gingen we dan! Brug van Schalwijk: voelde best OK, Lekdijk op, pfff. Maar: daar scheen de zon, wind in de rug! Heerlijk! Nu weet ik weer waarom fietsen best leuk is! Op naar de heuvels van de Utrechtse Heuvelrug.

Met de laatste heerlijke rit in de Limburgse heuvels nog vers in mijn gedachten, besloot ik dat de Uilentoren en de Amerongse Berg een makkie zouden moeten zijn. Maar ja, dat was oktober! Dat was voor die 2 kilo kerstdiners op mijn heupen en liters gezopen chardonnay. Dus die Uilentoren en de Amerongse Berg waren helemaal geen makkie... Sterker nog, het viel best tegen...
De druppel was die man die me inhaalde en alweer naar beneden reed voor een tweede keer omhoog, toen ik nog héél ver moest. Gaf me wel een extra zetje: ik laat me niet 2x door dezelfde vent inhalen!!!

Maar dat was allemaal het ergste niet. Na 50 km besloten we het voor gezien te houden, we moesten er nog ongeveer 22 terug en we rekenden al op tegenwind. En ja hoor in de weilanden tussen Langbroek en Houten werd het compleet afzien. Het was duidelijk: geen van drieën hadden we al zo'n afstand goed in de benen. En toen we dan ook nog moesten omrijden vanwege een omleiding, zonk de moed ons aardig in de schoenen...

Het was duidelijk, we zijn weer even op onze plek gezet. De Alpen en de Stelvio zijn nog ver weg. We hebben nog flink wat trainingskilometers nodig. Zaterdag volgen er weer 75!