Ik ben een mietje...

Meestal vind ik mezel heel stoer, zo van: kijk mij nou eens fietsen. Limburg, Posbank, Alpe d'Huez, Utrechtse Heuvelrug. Tochtje van 100 km? Draai ik m'n hand niet voor om hoor. En dan ben ik de eerste die zal toegeven dat ik waarschijnlijk als laatste boven kom, of na 80 km het liefst die fiets in de Lek zou willen gooien, maar ik doe het allemaal wel!
In die categorie viel ook mijn inschrijving voor de Giro Classico Utrecht. Een 110 km lange peletontocht door het Utrechtse landschap met een gemiddelde van 27 km per uur. Doe ik gewoon wel effe! Met wat angst in het lijf waarschijnlijk, maar ja, dat fiets ik er wel uit.

Hmmm, het was toch wat spannender dan dat.... Slecht geslapen: hoe moet dat in zo'n peleton als we op een smal weggetje komen? Lig ik zo natuurlijk weer in de berm... Als ik nou met m'n stuur in een ander stuur haak? Ik zie dat hele peleton al als dominosteentjes omvallen omdat ik een domme actie uithaal... Stel nou dat ik een lekke band krijg, kan ik dan nog wel stoppen? En is het nou slim om op een gloedjenieuwe fiets met amper 20 kilometer op de teller, direct 110 km te fietsen? Kortom: STRESS!!!



Trillende beentjes bij de start. Donkere zonnebril op. Zie je de angst in mijn ogen niet... De start verliep eigenlijk best soepel, met zo'n 2500 man over de provincale weg. Gaaf, we hoeven nergens te wachten, rode stoplichten zijn er niet voor ons. Misschien is dit toch wel leuk! Maar dan: al snel laat ik me wegdrukken uit het peleton en hang ik ergens achteraan. En dat betekent dus heel hard fietsen om bij te kunnen blijven. Mijn kilometertellertje weet niet wat hem overkomt: 35, 40 km per uur. Zo hard gaan we normaal nooit! Al snel heb ik de "wegkapiteins" achter me aan. "Je moet wel aansluiten hoor! Kom maar in mijn wiel, ik breng je wel terug naar het peleton." Huh? Nog harder fietsen? Ben ik nou echt de laatste??? Ja hoor, de aller-allerlaatste... Een paar keer weet ik nog aan te sluiten, een slimme inhaalmanouvre over het fietspad zorgt ervoor dat ik weer ergens halverwege het peleton kan invoegen, maar binnen no time hang ik weer achteraan. Nu worden de wegkapiteins minder vriendelijk: "Je moet nú aanhaken! Anders moet je maar op het fietspad gaan fietsen. We kunnen de weg niet langer afsluiten!" Oke dan, ik haak af... Gelukkig blijft Marieke bij me en vervolgen we op ons eigen tempo de route. Héérlijk gefietst!

Ik ben weer even met mijn neus op de feiten gedrukt: fietsen in een peleton durf ik niet... Ik ben helemaal niet stoer... Ik ben een mietje...