Stukjes erg zwaar, andere stukjes dacht ik: nou het gaat best... Nu nog een beetje minder zenuwen vooraf en dan kan er denk ik zomaar nog een flinke hap van de tijd af. Maar ja, ik zal het nooit weten, want ik heb toch echt gezworen dat ik nu noooooit meer die 21 bochten ga doen! We zullen zien, volgend jaar...
Maar ja, what's goes up, must come down. Dit jaar stond de auto niet boven op me te wachten. En moest ik dus echt zelf naar beneden rijden. Maar ook dat is weer gelukt. Tenminste, tot bocht 16, daar zijn we een of ander vaag weggetje ingeslagen, want de mannen moesten daar dit jaar echt heen.
Eerlijk gezegd zonk de moed me in de schoenen. Hallo!!! Ik heb net een topprestatie geleverd en nu verwachten jullie nog meer heldendaden? Maar de opbeurende woorden van Stefan ('Wat wil je dan? Je moet, je hebt geen keus.' Wat ook waar was...) hielpen en ik fietste een van de mooiste wegen in die ik tot dan toe gezien had. De route bleek ook nog een naam te hebben: Balcons d'Auris. Werkelijk prachtige uitzichten en zomaar een hert langs de kant!
Maar toch, ik had al de Alpe d'Huez opgefietst, dus het was een pittig tochtje. Twee paracetamolletjes deden wonderen, totdat de voorspelde wolkbreuk dan toch nog kwam. Na een stukje kletsnatte afdaling, kwam er weer 7% stijging. Ik zal maar niet opschrijven wat ik toen allemaal heb geschreeuwd. Het deed heel veel pijn...
Vanuit de hoogte zag ik de auto staan. Yes! Nog ff afdalen in de zeikende regen en eindelijk, daar waren we,
Het was weer een topdag, met prachtige resultaten van de mannen. Natuurlijk onder de 1.15 voor Steef, en ook Joey en Jan allebei PR-en!
Hmmmm, volgend jaar dan toch maar weer?!?!?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten