Col is zo zwaar...

Laatste dagje in de Franse Alpen. We sluiten rustig af, ik mag kiezen en ik kies voor de Col d'Izoard vanuit Briancon. Ja, ik weet het: weer de mietjes kant. Nou, ik kan je vast verklappen, als dit de mietjeskant is, wil ik echt nooit te weten komen hoe de andere kant voelt.
Het eerste stuk valt mee. Stefan voelt zich dan ook geroepen om dat om de 500 meter te herhalen: dit is het makkelijke stuk hoor. Maar dat makkelijke stuk liet me voelen dat ik best moe was na al die zware inspanningen.

Na een kilometer of zeven begint het echte werk. Ik rij nog amper 7 km per uur, maar ik kan ook echt niet harder. Stukken 12%, ik zit nu echt te shaken op mijn fiets. Daar kan geen rpm-lesje van Jeroen tegen op. Ik bedenk me dat ik echt omhoog kruip en dat levert me een soort mantra op, met dank aan Racoon: 'ik heb al zover moeten kruipen, het laatste stuk zal ook wel gaan.'

Meter voor meter worstel ik me naar boven en ik dwing mezelf van het uitzicht te genieten. Dat is dan weer niet zo moeilijk, want wat is het hier mooi. We komen de eerste sneeuw tegen en dan bereiken we de laatste kilometer. Dat is de laatste kilometer die ik klim! Hierna is het klaar! Mijn fiets gaat op marktplaats: gratis af te halen! 

Maar daar kom ik heel snel van terug als ik dan eindelijk over de streep rij: wat fantastisch! Wat is dit mooooooii! Alsof je bovenop de wereld bent gekomen. Hier kan niets aan tippen, ik begin spontaan een potje te janken. Dit was het waard!

Het was met recht de 'Col is zo zwaar' maar wat een waardige afsluiter van deze top dagen in de Franse Alpen. Afgezien, genoten, gelachen en zelfs gehuild, maar wel van vreugde!

Joey somt nu op wat dit jaar allemaal nog gaan doen: Valkenburg, Stelvio, Boogie's Extreme. Gelukkig mijn fiets kan nog niet op Marktplaats!

Col du Lautaret en de Galibier: check!

Weer wat toe te voegen aan mijn afvinklijstje: Col du Lautaret (vanaf nu weer Latourette) en de Galibier. Volgens de echte mannen de mietjes kant, maar ach, ik ben maar een meisje...

Vooraf toch weer zenuwen. Je moet je ook niet gek laten maken door stoere mannen praat. 'Gevaarlijke afdaling, smeltwater, sneeuw op de weg, blablabla,' volgens een paar Denen bij het ontbijt. En dan ook nog al die grappige opmerkingen: dit is de enige vrouw die sneller een berg oprijdt dan af... Dus toch weer hartslag op standje overuren.

Maar het was prima te doen. Prachtig weer en al direct mooie uitzichten: welke van die besneeuwde toppen zou nou de Galibier zijn? Al snel bovenop de Col de Lautaret, voor de vorm even gevloekt, maar echt nodig was het niet. 

Nu nog 8 km echt naar boven. Ongelofelijk wat is het hier prachtig! Veel sneeuw, paar marmotten, en prachtige uitzichten. Daar wordt je toch een beetje stil van, dat je als klein nietig mensje tegen zulke bergen op kunt rijden. Stefan bedenkt zich dat deze bergen met de tijd steeds een beetje kleiner worden. Vraag ik me toch af waarom we dan niet nog even gewacht hebben met fietsen...

De hoogte is duidelijk voelbaar, ik hijg als een oud paard, hoewel ik mijn hartslag redelijk onder controle kan houden. Redelijk snel komen we de eerste fotograaf tegen. Ik kan nog leuk lachen en hij knipt er los. Zelfs het kaartje aanpakken en in mijn achterzak stoppen lukt me nog. Maar dan is het over met de pret: de laatste kilometer: 12%. De laatste fotograaf krijgt alleen nog boze blikken en het kaartje pak ik niet meer aan. Doorrijden tot het bord, roept Steef! Bord??? Welk bord? Waar is dat kutbord??? Ik blijk er al te zijn. Ik stop en hang kreunend en steunend boven mijn stuur. Totdat ik een paar mannen heel hard hoor lachen. Ik sta recht voor het bord, waar iedereen een foto van wil, trots poserend als bewijs dat ze de Col du Galibier zijn opgefietst. Er staat een groepje te wachten tot ik daar weg ben, zodat zij ook die felbegeerde foto kunnen nemen. Sorry! Gelukkig nemen ze me het niet kwalijk en slaan me op m'n rug: bravo, you did a great job! Dat vind ik nou ook!

Maar ja, ook nu weer naar beneden. In mijn eentje, want de mannen gaan nog een keer vanaf de andere kant. Dat leek mij wat overdreven.... Heel rustig daal ik af, gaat eigenlijk prima. Ik stop op de Lautaret en neem de tijd voor een croque monsieur in het zonnetje. Ik ben trots op mezelf!

De mannen stappen om half zeven binnen. Gesloopt. Maar voldaan. Het was wederom een topdag!!!

Ja! De Alpe d'Huez op! En af!

Ja hoor, doel bereikt: Alpe d'Huez op, met vloeken, maar zonder lopen! En in een keurige tijd 1.53, dus ik ben blij! 

Stukjes erg zwaar, andere stukjes dacht ik: nou het gaat best... Nu nog een beetje minder zenuwen vooraf en dan kan er denk ik zomaar nog een flinke hap van de tijd af. Maar ja, ik zal het nooit weten, want ik heb toch echt gezworen dat ik nu noooooit meer die 21 bochten ga doen! We zullen zien, volgend jaar...

Maar ja, what's goes up, must come down. Dit jaar stond de auto niet boven op me te wachten. En moest ik dus echt zelf naar beneden rijden. Maar ook dat is weer gelukt. Tenminste, tot bocht 16, daar zijn we een of ander vaag weggetje ingeslagen, want de mannen moesten daar dit jaar echt heen. 

Eerlijk gezegd zonk de moed me in de schoenen. Hallo!!! Ik heb net een topprestatie geleverd en nu verwachten jullie nog meer heldendaden? Maar de opbeurende woorden van Stefan  ('Wat wil je dan? Je moet, je hebt geen keus.' Wat ook waar was...) hielpen en ik fietste een van de mooiste wegen in die ik tot dan toe gezien had. De route bleek ook nog een naam te hebben: Balcons d'Auris. Werkelijk prachtige uitzichten en zomaar een hert langs de kant! 

Maar toch, ik had al de Alpe d'Huez opgefietst, dus het was een pittig tochtje. Twee paracetamolletjes deden wonderen, totdat de voorspelde wolkbreuk dan toch nog kwam. Na een stukje kletsnatte afdaling, kwam er weer 7% stijging. Ik zal maar niet opschrijven wat ik toen allemaal heb geschreeuwd. Het deed heel veel pijn...

Vanuit de hoogte zag ik de auto staan. Yes! Nog ff afdalen in de zeikende regen en eindelijk, daar waren we,

Het was weer een topdag, met prachtige resultaten van de mannen. Natuurlijk onder de 1.15 voor Steef, en ook Joey en Jan allebei PR-en!

Hmmmm, volgend jaar dan toch maar weer?!?!?!

Op sommige dagen word je 's ochtends wakker en denk je: ik mag vandaag weer fietsen! Dat gebeurt mij minder vaak dan de dagen waarop ik 's ochtends wakker word en denk: o neeeeeh, ik moet ook nog fietsen... Maar deze zaterdag werd ik dus gewekt door fluitende vogels, ik zag een stralendblauwe hemel door mijn dakraam en dacht: ja! Ik mag fietsen! Vreemd dat op zo'n moment dan zelfs de wind die om het huis giert je niet van je stuk kan brengen. Terwijl op andere momenten windkracht 2 me al doet bibberen...

Ritje van 50 kilometer door het Utrechtse landschap, zonnetje in het gezicht, windje in de rug, lammetjes en kalfjes in het weiland... Zo kan ik de hele dag wel fietsen! En dan kan het zo maar gebeuren dat ergens bij Werkhoven dit liedje in mijn hoofd klinkt:



De volgende dag voelde het wakker worden al weer veel vertrouwder: oh ja, ik moet fietsen... Laatste stevige training op de Posbank voor ons vertrek naar de Alpen... Waarom waait het zo hard? Maar ja, een echte bikkel stapt gewoon op de fiets en begint te trappen. En dan trap je zo hard dat je die dag alleen maar persoonlijke records rijdt!



"a'k hier zo fietse en 't weijt nie slim
dan giet 't haost vanzölf"

Ik ben een mietje...

Meestal vind ik mezel heel stoer, zo van: kijk mij nou eens fietsen. Limburg, Posbank, Alpe d'Huez, Utrechtse Heuvelrug. Tochtje van 100 km? Draai ik m'n hand niet voor om hoor. En dan ben ik de eerste die zal toegeven dat ik waarschijnlijk als laatste boven kom, of na 80 km het liefst die fiets in de Lek zou willen gooien, maar ik doe het allemaal wel!
In die categorie viel ook mijn inschrijving voor de Giro Classico Utrecht. Een 110 km lange peletontocht door het Utrechtse landschap met een gemiddelde van 27 km per uur. Doe ik gewoon wel effe! Met wat angst in het lijf waarschijnlijk, maar ja, dat fiets ik er wel uit.

Hmmm, het was toch wat spannender dan dat.... Slecht geslapen: hoe moet dat in zo'n peleton als we op een smal weggetje komen? Lig ik zo natuurlijk weer in de berm... Als ik nou met m'n stuur in een ander stuur haak? Ik zie dat hele peleton al als dominosteentjes omvallen omdat ik een domme actie uithaal... Stel nou dat ik een lekke band krijg, kan ik dan nog wel stoppen? En is het nou slim om op een gloedjenieuwe fiets met amper 20 kilometer op de teller, direct 110 km te fietsen? Kortom: STRESS!!!



Trillende beentjes bij de start. Donkere zonnebril op. Zie je de angst in mijn ogen niet... De start verliep eigenlijk best soepel, met zo'n 2500 man over de provincale weg. Gaaf, we hoeven nergens te wachten, rode stoplichten zijn er niet voor ons. Misschien is dit toch wel leuk! Maar dan: al snel laat ik me wegdrukken uit het peleton en hang ik ergens achteraan. En dat betekent dus heel hard fietsen om bij te kunnen blijven. Mijn kilometertellertje weet niet wat hem overkomt: 35, 40 km per uur. Zo hard gaan we normaal nooit! Al snel heb ik de "wegkapiteins" achter me aan. "Je moet wel aansluiten hoor! Kom maar in mijn wiel, ik breng je wel terug naar het peleton." Huh? Nog harder fietsen? Ben ik nou echt de laatste??? Ja hoor, de aller-allerlaatste... Een paar keer weet ik nog aan te sluiten, een slimme inhaalmanouvre over het fietspad zorgt ervoor dat ik weer ergens halverwege het peleton kan invoegen, maar binnen no time hang ik weer achteraan. Nu worden de wegkapiteins minder vriendelijk: "Je moet nú aanhaken! Anders moet je maar op het fietspad gaan fietsen. We kunnen de weg niet langer afsluiten!" Oke dan, ik haak af... Gelukkig blijft Marieke bij me en vervolgen we op ons eigen tempo de route. Héérlijk gefietst!

Ik ben weer even met mijn neus op de feiten gedrukt: fietsen in een peleton durf ik niet... Ik ben helemaal niet stoer... Ik ben een mietje...