Ons, inmiddels wel traditionele, jaarlijkse fietstripje naar de Franse Alpen ligt weer achter ons. Witte strepen op de armen en benen, een stijf lijf en zware vermoeidheid herinneren ons nog aan drie dagen buffelen op de beroemde en minder beroemde cols. Letterlijk hoge toppen en diepe dalen, maar achteraf overheerst de trots.
We begonnen ons fietsuitje traditiegetrouw met een recordpoging op Alpe d'Huez.Ondanks het mooie weer waren de omstandigheden zwaar, veel wind en misschien was het zelfs wel een beetje te warm. Onderweg probeerde ik me te focussen op mijn vantevoren bedachte mantra: 'be stronger than your excuses' maar uiteindelijk drong tot me door dat er eigenlijk maar één mantra passend is op die berg: 'why tell me why!' Why? Tell me why? Waarom doe ik mezelf dit ook weer aan?
Eenmaal boven bleek ik er toch in geslaagd mijn tijd te verbeteren, maar dat was dan ook niet zo heel moeilijk... Het blijft bijzonder dat iedereen in Nederland Alpe d'Huez kent, terwijl dit toch echt de lelijkste berg is waar je op kunt fietsen in die regio! Ik heb die 21 bochten dan ook wel gezien nu. Ik kan oprecht zeggen dat ik hem opgeFIETSt heb (zonder lopen dus en in een tijd die ook niet zóóó slecht is), dus wat mij betreft: afvinken die Alp!
Veel mooier dan de Alpe d'Huez is de Col de Sarenne. Het is nog even doorbijten na de finish, maar als je een kilometer of tien doorfietst en het lelijkste skioord wat je kunt bedenken achter je hebt gelaten, rij je een prachtig schilderij in. Alleen beetje jammer dat ze hier niet gewoon de boel asfalteren... Afdalingen zijn al uitdaging genoeg van zichzelf, daar heb ik geen weggeslagen wegdek voor nodig! Gelukkig maken de vergezichten een boel goed en benoem ik de afdaling van Col de Sarenne de mooiste die ik ooit heb gedaan!
Dat was dag 1... Dag 2 beloofde een dag met meer uitdaging te worden. De route van de Marmotte zou het worden voor de mannen, maar dat vond ik toch een beetje teveel uitdaging. In een vlaag van zelfoverschatting had ik bedacht dat de dames wel de Galibier op zouden kunnen fietsen via de Col de Lautaret (ja, de mietjeskant) dan aan de andere kant naar beneden en dan vanaf Valloire weer naar boven. Nou, dan hebben we het niet over de mietjeskant hoor! Dan hebben we het over 40 kilometer klimmen tegen gemiddeld een procentje of 7 en 2400 hoogtemeters. En 2x afdalen natuurlijk. Niet te vergeten.
Net als vorig jaar blijkt de Lauteret een prima opwarmertje te zijn. Wat een fantastisch weer, wat een schitterende omgeving. Ook hier weer praaachtige waotervalle overal. Op de Galibier vergaat het lachen snel. De hoogte speelt me, net als vorig jaar, parten, dus hijgend als een oud paard worstel ik me een weg naar boven. De laatste kilometers blijken minder zwaar dan vorig jaar, maar eenmaal boven slaat de twijfel toch toe. Naar Valloire of toch maar terug naar La Grave? Even bijkomen en mezelf tot de orde roepen: grenzen verleggen moet je! Niet zeuren, nu heb je gedaan wat je al kon, we gaan een stapje verder! Be stronger than your excuses! Dus: grote blad erop en door de sneeuw naar beneden. Naar Valloire wel te verstaan!
In Valloire praten we ons onder het genot van een lunch moed in. De mannen komen van de andere kant en gaan ook omhoog, maar die moeten daarna nog de Alpe d'Huez op. Dan mogen wij toch niet zeuren: 'alleen nog maar de Galibier'....... Vol goede moed gaan we van start. Wie zei er eigenlijk dat het begin van de Galibier het makkelijke stuk was? Het is bloedje heet, de zweetdruppels stromen van onder mijn helm over mijn gezicht. Ik zie gewoon 9 en 10 % op mijn Garmin. Hoezo makkelijk? Achter me hoor ik Marieke roepen: "het eerste beste terras is voor ons hoor" en daar ben ik het volkomen mee eens. Dit was toch wel het slechtste plan ever. Twee keer de Galibier op, op één dag? Why tell me why...
Eindelijk op een terras aangekomen, kijken we elkaar wezenloos aan. Marieke doet een poging om een taxi te regelen. Dat lukt wel, maar onze fietsen mogen niet mee. Zullen we ze dan laten staan en morgen ophalen? We overwegen het serieus, maar besluiten met de moed der wanhoop toch maar weer op te stappen. Op naar het volgende terras... Al fietsende (of kruipende, wat je wilt) stellen we een bedrijfsplan op voor een taxibusjesbedrijf op de Galibier. Dat moet toch winstgevend zijn, we zijn toch niet de enige wanhopige fietsers?
Zo bereiken we kilometerpaal 9. En het volgende terras. En kilometerpaal 6. We beginnen te hallucineren. Mooie gespierde mannen op de fiets. Die ook afstappen. En die we nooit meer terug zien. Een groepje Britten met ongeveer hetzelfde tempo (of slakkegang) als wij. Die doen de Marmotte. Nou, die gaan ze niet uitrijden... Dan: een taxibusje! Met ruimte voor twee fietsen! Vraag me niet waar ik het vandaan haal, maar als Marieke haar arm omhoog steekt, zeg ik: "Nee, nu fietsen we hem uit!". En het busje rijdt door...
Nog 3 kilometer, we zien weer sneeuw. Het wordt later en later. Hmmm, straks zijn de mannen eerder terug dan wij... Nog 2 kilometer. Ik begin me zowaar te verheugen op de afdaling. De laatste kilometer! Samen met de Britten verzamelen we ons laatste restje kracht en... we fietsen naar de top. YESSSS! We dit it!!!! Twee keer de Galibier!!! Dit was definitely not de mietjeskant!!! Eén van de Britten zegt: "Take that damned picture and let's get the hell out of here". Lijkt me een uitstekend plan! Vergezeld door vele marmotten en over een bijna uitgestorven Galibier banen we ons een weg naar beneden. Naar een warme douche en een zwaar verdiend biertje!
De mannen strompelen om kwart over negen het hotel binnen. Het is ze gelukt, de Marmotte! Maar of ze er van genieten???
De laatste dag heb ik een wens: graag een tralala bergje met een lekker terras op de top. Het wordt La Berarde, 30 kilometer, mooi weer, lekker rustig aan. Maar ja, ik had het kunnen weten. Tralala bergjes bestaan niet. De omgeving is prachtig, maar waarom moet het nu ook weer 14% zijn? Helaas, het was teveel. We besluiten te gaan voor een heerlijke afsluitende lunch in Venosc, halverwege de berg.
De laaste fietskilometers gaan naar beneden. We rijden nog één keer naar Lance (Armstrong), op het parkeerterrein onderaan de Alpe d'Huez (blijkbaar mag zijn beeltenis daar nog wel prijken) en nemen afscheid van de Franse Alpen. Volgend jaar gaan we iets anders doen! Oh ja? We zullen zien! La Grave: here we come again?!?! Ooit krijg ik toch wel antwoord op de vraag: why tell me why wil ik twee keer de Galibier omfietsen???
Eenmaal boven bleek ik er toch in geslaagd mijn tijd te verbeteren, maar dat was dan ook niet zo heel moeilijk... Het blijft bijzonder dat iedereen in Nederland Alpe d'Huez kent, terwijl dit toch echt de lelijkste berg is waar je op kunt fietsen in die regio! Ik heb die 21 bochten dan ook wel gezien nu. Ik kan oprecht zeggen dat ik hem opgeFIETSt heb (zonder lopen dus en in een tijd die ook niet zóóó slecht is), dus wat mij betreft: afvinken die Alp!
Veel mooier dan de Alpe d'Huez is de Col de Sarenne. Het is nog even doorbijten na de finish, maar als je een kilometer of tien doorfietst en het lelijkste skioord wat je kunt bedenken achter je hebt gelaten, rij je een prachtig schilderij in. Alleen beetje jammer dat ze hier niet gewoon de boel asfalteren... Afdalingen zijn al uitdaging genoeg van zichzelf, daar heb ik geen weggeslagen wegdek voor nodig! Gelukkig maken de vergezichten een boel goed en benoem ik de afdaling van Col de Sarenne de mooiste die ik ooit heb gedaan!
Dat was dag 1... Dag 2 beloofde een dag met meer uitdaging te worden. De route van de Marmotte zou het worden voor de mannen, maar dat vond ik toch een beetje teveel uitdaging. In een vlaag van zelfoverschatting had ik bedacht dat de dames wel de Galibier op zouden kunnen fietsen via de Col de Lautaret (ja, de mietjeskant) dan aan de andere kant naar beneden en dan vanaf Valloire weer naar boven. Nou, dan hebben we het niet over de mietjeskant hoor! Dan hebben we het over 40 kilometer klimmen tegen gemiddeld een procentje of 7 en 2400 hoogtemeters. En 2x afdalen natuurlijk. Niet te vergeten.
Net als vorig jaar blijkt de Lauteret een prima opwarmertje te zijn. Wat een fantastisch weer, wat een schitterende omgeving. Ook hier weer praaachtige waotervalle overal. Op de Galibier vergaat het lachen snel. De hoogte speelt me, net als vorig jaar, parten, dus hijgend als een oud paard worstel ik me een weg naar boven. De laatste kilometers blijken minder zwaar dan vorig jaar, maar eenmaal boven slaat de twijfel toch toe. Naar Valloire of toch maar terug naar La Grave? Even bijkomen en mezelf tot de orde roepen: grenzen verleggen moet je! Niet zeuren, nu heb je gedaan wat je al kon, we gaan een stapje verder! Be stronger than your excuses! Dus: grote blad erop en door de sneeuw naar beneden. Naar Valloire wel te verstaan!
In Valloire praten we ons onder het genot van een lunch moed in. De mannen komen van de andere kant en gaan ook omhoog, maar die moeten daarna nog de Alpe d'Huez op. Dan mogen wij toch niet zeuren: 'alleen nog maar de Galibier'....... Vol goede moed gaan we van start. Wie zei er eigenlijk dat het begin van de Galibier het makkelijke stuk was? Het is bloedje heet, de zweetdruppels stromen van onder mijn helm over mijn gezicht. Ik zie gewoon 9 en 10 % op mijn Garmin. Hoezo makkelijk? Achter me hoor ik Marieke roepen: "het eerste beste terras is voor ons hoor" en daar ben ik het volkomen mee eens. Dit was toch wel het slechtste plan ever. Twee keer de Galibier op, op één dag? Why tell me why...
Eindelijk op een terras aangekomen, kijken we elkaar wezenloos aan. Marieke doet een poging om een taxi te regelen. Dat lukt wel, maar onze fietsen mogen niet mee. Zullen we ze dan laten staan en morgen ophalen? We overwegen het serieus, maar besluiten met de moed der wanhoop toch maar weer op te stappen. Op naar het volgende terras... Al fietsende (of kruipende, wat je wilt) stellen we een bedrijfsplan op voor een taxibusjesbedrijf op de Galibier. Dat moet toch winstgevend zijn, we zijn toch niet de enige wanhopige fietsers?
Nog 3 kilometer, we zien weer sneeuw. Het wordt later en later. Hmmm, straks zijn de mannen eerder terug dan wij... Nog 2 kilometer. Ik begin me zowaar te verheugen op de afdaling. De laatste kilometer! Samen met de Britten verzamelen we ons laatste restje kracht en... we fietsen naar de top. YESSSS! We dit it!!!! Twee keer de Galibier!!! Dit was definitely not de mietjeskant!!! Eén van de Britten zegt: "Take that damned picture and let's get the hell out of here". Lijkt me een uitstekend plan! Vergezeld door vele marmotten en over een bijna uitgestorven Galibier banen we ons een weg naar beneden. Naar een warme douche en een zwaar verdiend biertje! De mannen strompelen om kwart over negen het hotel binnen. Het is ze gelukt, de Marmotte! Maar of ze er van genieten???
De laatste dag heb ik een wens: graag een tralala bergje met een lekker terras op de top. Het wordt La Berarde, 30 kilometer, mooi weer, lekker rustig aan. Maar ja, ik had het kunnen weten. Tralala bergjes bestaan niet. De omgeving is prachtig, maar waarom moet het nu ook weer 14% zijn? Helaas, het was teveel. We besluiten te gaan voor een heerlijke afsluitende lunch in Venosc, halverwege de berg.
De laaste fietskilometers gaan naar beneden. We rijden nog één keer naar Lance (Armstrong), op het parkeerterrein onderaan de Alpe d'Huez (blijkbaar mag zijn beeltenis daar nog wel prijken) en nemen afscheid van de Franse Alpen. Volgend jaar gaan we iets anders doen! Oh ja? We zullen zien! La Grave: here we come again?!?! Ooit krijg ik toch wel antwoord op de vraag: why tell me why wil ik twee keer de Galibier omfietsen???
