In het dagelijkse leven probeer ik de clichés uiteraard te vermijden, maar op de fiets is dat een heel ander verhaal! Clichés helpen mij een berg op, sporen me aan nog iets harder te trappen, sleuren me door het dode punt heen en dwingen me om niet op te geven. Kijk maar naar de titel van dit blog: hoe cliché kun je het maken. Maar erger is nog dat ik deze uitspraak ook heel graag en vaak gebruik, als ik half dood bovenop een heuveltje aankom: it never gets easier...
Inmiddels is het zinnetje "ik heb al zo ver moeten kruipen, het laatste stuk zal ook wel gaan" uit Oceaan van Racoon natuurlijk ook vréééselijk uitgemolken, maar dat maakt het voor mij niet minder mooi, ik gebruik het dan ook nog steeds zo ongeveer ieder ritje. Nog zo'n leuke is: "deze meter komt nooit meer terug". Vrij vertaald naar de zin die iedere moeder leert tijdens haar zwangerschap als voorbereiding op de bevalling: "deze wee komt nooit meer terug". Dat brengt mij bij andere clichés uit de bevallingshoek: "de pijn ben je zo weer vergeten" en "je krijgt er zoveel moois voor terug". Deze gebruik ik schaamteloos tijdens een lijdensweg op één of andere berg, want ik wéét dat ze waar zijn. Eenmaal boven besluit je gewoon nog een keer die berg op te fietsen (viel best mee toch) en barst ik in een dramatisch snikken uit als ik het mooie uitzicht zie...
Om een bruikbaar cliche op de fiets te hebben, moet zo'n zinnetje wel een beetje lekker lopen. "A journey of a thousand miles begins with one small step" vind ik prachtig, maar op de één of andere manier zit dat niet lekker in mijn hoofd tijdens het fietsen. Misschien komt dat door die thousand miles, dat me dat geen optimistisch gevoel geeft over de nog af te leggen afstand, ofzo. Er moet ook een beetje dramatiek inzitten. Iets met lijden en verlossing hoort erbij. "What doesn't kill you makes you stronger". Probleem is alleen dat ik terwijl ik op de fiets zit, nooit zeker weet dat die berg mij niet kills...
Volgende week vertrekken wij weer voor een paar dagen Franse Alpen en ik ben zó goed voorbereid. Bijna 2000 trainingskilometers in de benen dit voorjaar, hartslagzones en omslagpunt in mijn brein opgeslagen, bergverzetje gemonteerd, fiets glimt als een spiegeltje, nieuwe broek aangeschaft. Kortom, dat kan niet verkeerd gaan. Ik mis alleen nog een goed cliché, wat mij die bergen op gaat helpen. Ik weet wel waar het over moet gaan. Er moet iets in zitten met no excuses. Inmiddels ben ik bijna een ervaren wielrenster (hmmm...) en met zoveel kilometers in de benen kom je niet meer weg met daalangst, niet kunnen drinken op de fiets, piepende ademhaling of wat voor excuus dan ook. Dit jaar moet ik presteren, niet afstappen, niet rusten, niet klagen. En ik weet dat ik het kan, en dat het enige wat mij in de weg zit excuusjes zijn.
Dus welk cliché gaat mij de Alpe d'Huez op helpen? Ik vond een leuke op internet: "No whining, no quitting, no excuses," maar die vind ik niet dramatisch genoeg. Wat meer emotie moet er in zitten. Ik heb hem gevonden:
Bocht 21: even schoenen losser maken? Nee, be stronger than your excuses! Bocht 16: even plassen bij het restaurantje? Be stronger than your excuses! Bocht 11: even stoppen om gedag te zeggen bij Chalet Ribot? No! Be stronger than excuses! Bocht 9: even water halen? BE STRONGER THAN YOUR EXCUSES! Bocht 3: even laatste slok voor de zwaarste kilometers? Nee, nee, nee! Be stronger than your excuses!!!
Heerlijk zo'n cliché, ik weet het zeker:1.39.16!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten