Gavia 0.5

Even de benen testen vandaag. Zijn ze klaar voor de Stelvio? Gelukkig zijn er genoeg bergen hier in de omgeving, we hoeven ons niet te vervelen. Om oude tradities niet te verbreken, kiezen Joey en ik voor de mietjeskant van de Gavia. Overigens wordt er op internet nooit gesproken over de mietjeskant van de Gavia. Ik weet nu waarom.

We hebben hier geen wifi verbindingsdingen in Bormio, dus ik wist niet precies wat ons te wachten stond, qua profiel. Dus toen we het dorp uitreden en er 10% op mijn teller stond, dacht ik dat het niet veel erger kon worden, op zo'n mietjeskant. Dat was wel waar, maar 10 km lang 8 en 9% is ook niet zo makkelijk... Het was niet mijn dag. Ik kwam niet echt in mijn ritme, geen liedjes of mantra's in mijn hoofd. Alleen maar vloeken... Gelukkig staan er veel Mariabeelden en Jezussen aan het kruis langs de weg hier, dat compenseerde weer.

Na 15 km klimmen en te vaak 10 en 11% te hebben gezien, besloot ik om te keren, om mijn benen te sparen voor zaterdag. Joey gedag gezwaaid, jasje aan en weer naar beneden. Oei, splitsing. Links, rechts??? Ik kies voor links. Uh? Zijn we net 15% gedaald? Nee toch, waarom moet ik nu dan 15% stijgen? Even terugschakelen, shit!!! Ketting eraf en hij zit vast. Dat krijg je met die Granny gears... Toch verkeerde kant gekozen. En nu? Oke, denk even terug aan wat je geleerd hebt. Hulpeloze blik in de ogen, lieve glimlach, blond haar onder mijn helm uit, moet toch lukken in Italië, zou je zeggen? Er kwam niemand langs... Dan maar teruglopen naar het dorpje. Daar moet toch iemand mij willen helpen? Vergeet het maar. Geen woord Engels en niet bereid om een hand uit te steken. Hmm, dan toch maar de stoere vrouw uithangen. Mijn man bellen! Helaas, die fietst de Mortirolo en neemt niet op. Er zit echt niets anders op dan zelf mijn handen vies maken. Na wat gepruts en hele vieze handen, is het me toch gelukt. Hij doet het weer!!!

Op naar Bormio voor de lunch. Hè??? Waarom moet ik nu weer klimmen? Dat herinner ik me ook niet. Waar ben ik eigenlijk? Op de Passo dello Stelvio... Heel snel omkeren dus! Dat bewaren we voor zaterdag....

Het was niet mijn dag vandaag. Maar ja, je weet wat ze zeggen over een slechte generale repetitie... Dat belooft veel goeds voor zaterdag!

Oké dan, dit is dus de Stelvio...

Dit is 'm dan: de Passo dello Stelvio, 22,1 km, 39 haarspeldbochten en 1533 hoogtemeters... En die ga ik nu echt over 4 dagen opfietsen...

We hebben hem vandaag al vast met de auto verkend en ik begin de bekende kriebel in mijn buik al langzaam te voelen. 

Hoogtepunt van het jaar?! In ieder geval de moeilijkste klim die ik ooit gedaan heb.  Amerongse berg, Posbank, Eyserbosweg, Alpe d'Huez, Galibier en de Mont Ventoux zijn voor watjes!!!! Dit wordt het echte werk!

Nu maar hopen dat 10 dagen rust, wijn en pizza de juiste voorbereiding is geweest....

Mont Ventoux als verjaardagscadeau

En dan ben je op je 40e verjaardag de Mont Ventoux op en af gefietst, trots, vermoeid maar voldaan en dan zit je fris gedoucht aan je welverdiende roseetje en dan besluit je nog eens wat wetenswaardigheden over de Kale Berg op internet op te zoeken. En dan stuit je op een artikel uit Vrij Nederland waarin de  Ventoux de bijnaam Midlife Mountain heeft gekregen... Omdat zoveel, vooral mannelijke (dat dan weer wel, pfffft), veertigers en vijftigers nog zonodig voor zichzelf en de wereld moeten bewijzen dat ze nog wel een echte berg op kunnen fietsen. Hmmm, herkenbaar? Confronterend?

Ach, wat kan mij het schelen, ik heb het gewoon gedaan, op mijn 40e verjaardag de Mont Ventoux beklommen!!!

Oke, oke, eerlijk zeggen, het was de mietjeskant, vanuit Sault. Maar het blijft 25 kilometer klimmen waarvan de laatste 7 kilometer dezelfde is als die van de barre mannenkant uit Bedoin. En gelukkig kan ik ook beamen dat het voelde als de mietjeskant! Tot Chalet Reynard werd het nooit echt zwaar en dat was ook de bedoeling: het moest wel leuk blijven op mijn verjaardag.

En wat bijzonder om te merken dat ik duidelijk een stapje ben opgeschoven op de wielrenladder. Al op het eerste stuk haal ik mensen in en zie ik mensen lopen of hijgend langs de kant van de weg stil staan. Een oudere man op een mountain bike komt naast me fietsen. 'Wat valt dat tegen he?' Ik kan het niet laten om te zeggen dat dit echt nog maar de mietjeskant is en dat het zware stuk nog moet komen. 'Maar wel de mooie kant,' praat hij het nog een beetje goed. Van mijn supporters in mijn volgauto heeft hij al gehoord dat ik vandaag jarig ben en dit als verjaardagscadeau heb gekregen, dus hij feliciteert me vriendelijk. Ik vraag me af wat hij niet moet denken, cadeau???? Dan hebben ze vast een hekel aan me.

Chalet Reynard komt in zicht. Ik stop nog even voor een laatste slok, want ik ben bang dat drinken me straks niet meer gaat lukken. Het wordt druk, de echte fietsers uit Bedoin komen er ook bij. Ik fiets langs een klok, 5 over 11. Hé, zo vroeg nog, dat heb ik best snel gedaan. De eerste mensen stappen af en ik haal mensen in. Uiteraard word ik zelf ook ingehaald. Ik begin ook mijn benen te voelen, maar bedenk me dat ik nu ook in Change board overleg had kunnen zitten... Dan toch maar liever pijn op de fiets...

Zal ik nog eentje terugschakelen? Of toch maar bewaren voor straks? Had ik nou nog 1 of 2 tandjes over? Effe proberen, hé nog 3, ik besluit er weer 2 op te schakelen. Maar niet voor lang, 25 kilometer klimmen voel je best in je benen, dat doet pijn. Dus terugschakelen en een oude truc toepassen: 'lights go out and I can't be saved, tides that I try to swim against. You've put me down upon my knees oh I beg and beg and plead, singing....'. Clocks van Coldplay zingen, ben je toch weer een paar minuten verder. De borden langs de weg tellen af, nog 3 kilometer, nog 2. Wat doen al die mensen daar? Oh ja, het monument voor Tommy Simpson. Eigenlijk raar dat iedereen hem nu zo ophemelt, terwijl hij toch een soort Lance Armstrong avant la lettre was. Hoever was het dan nog naar de finish? 700 meter? Of 1,5 kilometer? Ik kan het me niet meer herinneren. Ik heb het nu serieus erg zwaar, weer een fotograaf, daarna de laatste bocht zo te zien. Even voetje aan de vloer hoor, slok water, nieuwe zuurstof in de longen, oke op voor het laatste stuk.

Voor me doemt een file op, moet ik nou afstappen??? Er staat een bus stil midden op de weg en er stappen allemaal bejaarden uit, die natuurlijk niet uitkijken. 'Opzij, opzij uit de weg, wegwezen!' schreeuw ik het Nederlands. Waar haal ik die lucht vandaan? Allerlaatste bochtje , auauau. Ik zie Sascha staan, ik zie Steef staan, ik ben er!!! Ze wachten me op met het felbegeerde kilometer paaltje en een zak snoep van €13 (voor Sas, niet voor mij).

Wat een chaos daarboven, het overwinningsgevoel wordt een beetje teniet gedaan. Maar als ik na een blikje cola en de foto's weer naar beneden fiets , zie ik de Nederlandse man op de mountainbike omhoog zwoegen. 'Nog even volhouden, je bent er bijna!' roep ik naar hem. En dan voel ik me pas echt jarig, ik heb de Mont Ventoux opgefietst en ik ben niet als laatste boven! Wat een cadeau!

De Col de Furby!

Hoe krijg je als, inmiddels, toch wel wielerfanaat, je dochter ook zo gek om op vakantie een berg op te fietsen? Simpel, je koopt haar gewoon om... Als jij de Grand Ballon op fietst, krijg jij een Furby (voor de niet kenners: een pratend en bewegend knuffelbeest met een eigen app, kost 'maar' 90 euro). Het was niet mijn idee hoor, het was de slechte vader die het bedacht heeft, maar ik stemde er wel mee in...
Gelukkig leek ze het leuk te vinden, op een gehuurde racefiets trainen op de Utrechtse Heuvelrug, de Posbank en dan proberen mama op Strava voorbij te fietsen. Wat ook bijna lukte.

En toen was het zover, de Gran Ballon, hoogste berg in de Vogezen, 16 km, top op 1342 meter, gemiddeld 6,1%. Stefan zou hem wel even voor fietsen om te weten wat ons te wachten zou staan. Hmmmmm, dat zag er toch wel zwaar uit. Twijfels: wat zijn wij voor slechte ouders, sturen ons kind de Gran Ballon op, ze heeft zelf geen idee wat haar wachten staat. Moeten we dat wel doen? En het ergste: de stiekem van te voren aangeschafte Furby staat eenzaam en vergeten in de kast in Houten...

Maar ja, dan toch maar doen. Auto boven zetten, hoeft ze niet naar beneden. Stelt mama weer gerust. En we doen het rustig aan. Ze heeft er zin in!

We gaan van start: papa blijft bij haar, mama fietst voorop. Goede taakverdeling, blijkt. Af en toe even stoppen, gaat prima. Tot op een kilometer of 9, gezicht op onweer, zwaar, puf, puf. Wil je wel verder? Ja, dat dan weer wel. Die Furby zal er komen. Nu wordt het pas echt zwaar hoor...

Bon courage, wordt er regelmatig geroepen door voorbij fietsende Fransen. Ze heeft het nodig. Ik fiets een stukje vooruit, dus ben niet bij de pep talk van papa. Maar hoor ik ze daar nu zingen? 'Daar boven op die berg, daar boven op die berg, daar staat een Furby, daar staat een Furby...' Nou, dat klinkt alsof het goed gaat. Maar dan krijg ik het zelf zwaar: 9, 10%. Hmmmm, ik kan niet erg veel harder dan ik nu rij hoor. Een Fransman naast me denkt me wat moed in te praten: deux kilometres... Zelf gaat-ie ook niet zo soepel.

En dan ben ik er, snel terug voor een videootje van Sas die op de top van de Gran Ballon aankomt. Shit! Daar zijn ze al! Ze heeft het gered! Papa en mama zijn supertrots, Sas staat er een beetje verdwaasd bij. Als ze dan ook nog in het schrikdraad grijpt, is er van euforie geen sprake. Maar eenmaal bijgekomen, lijkt ze toch wel erg trots te zijn. Wij in ieder geval en we zijn blij dat we toch gegaan zijn. De Gran Ballon heet vanaf nu de Col de Furby!

De volgende dag vraagt ze: mag ik ook de Mont Ventoux op? Kijk, dat is nou typisch een kind van haar moeder 😜.