We hebben hier geen wifi verbindingsdingen in Bormio, dus ik wist niet precies wat ons te wachten stond, qua profiel. Dus toen we het dorp uitreden en er 10% op mijn teller stond, dacht ik dat het niet veel erger kon worden, op zo'n mietjeskant. Dat was wel waar, maar 10 km lang 8 en 9% is ook niet zo makkelijk... Het was niet mijn dag. Ik kwam niet echt in mijn ritme, geen liedjes of mantra's in mijn hoofd. Alleen maar vloeken... Gelukkig staan er veel Mariabeelden en Jezussen aan het kruis langs de weg hier, dat compenseerde weer.
Na 15 km klimmen en te vaak 10 en 11% te hebben gezien, besloot ik om te keren, om mijn benen te sparen voor zaterdag. Joey gedag gezwaaid, jasje aan en weer naar beneden. Oei, splitsing. Links, rechts??? Ik kies voor links. Uh? Zijn we net 15% gedaald? Nee toch, waarom moet ik nu dan 15% stijgen? Even terugschakelen, shit!!! Ketting eraf en hij zit vast. Dat krijg je met die Granny gears... Toch verkeerde kant gekozen. En nu? Oke, denk even terug aan wat je geleerd hebt. Hulpeloze blik in de ogen, lieve glimlach, blond haar onder mijn helm uit, moet toch lukken in Italië, zou je zeggen? Er kwam niemand langs... Dan maar teruglopen naar het dorpje. Daar moet toch iemand mij willen helpen? Vergeet het maar. Geen woord Engels en niet bereid om een hand uit te steken. Hmm, dan toch maar de stoere vrouw uithangen. Mijn man bellen! Helaas, die fietst de Mortirolo en neemt niet op. Er zit echt niets anders op dan zelf mijn handen vies maken. Na wat gepruts en hele vieze handen, is het me toch gelukt. Hij doet het weer!!!
Op naar Bormio voor de lunch. Hè??? Waarom moet ik nu weer klimmen? Dat herinner ik me ook niet. Waar ben ik eigenlijk? Op de Passo dello Stelvio... Heel snel omkeren dus! Dat bewaren we voor zaterdag....
Het was niet mijn dag vandaag. Maar ja, je weet wat ze zeggen over een slechte generale repetitie... Dat belooft veel goeds voor zaterdag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten