De Col de Furby!

Hoe krijg je als, inmiddels, toch wel wielerfanaat, je dochter ook zo gek om op vakantie een berg op te fietsen? Simpel, je koopt haar gewoon om... Als jij de Grand Ballon op fietst, krijg jij een Furby (voor de niet kenners: een pratend en bewegend knuffelbeest met een eigen app, kost 'maar' 90 euro). Het was niet mijn idee hoor, het was de slechte vader die het bedacht heeft, maar ik stemde er wel mee in...
Gelukkig leek ze het leuk te vinden, op een gehuurde racefiets trainen op de Utrechtse Heuvelrug, de Posbank en dan proberen mama op Strava voorbij te fietsen. Wat ook bijna lukte.

En toen was het zover, de Gran Ballon, hoogste berg in de Vogezen, 16 km, top op 1342 meter, gemiddeld 6,1%. Stefan zou hem wel even voor fietsen om te weten wat ons te wachten zou staan. Hmmmmm, dat zag er toch wel zwaar uit. Twijfels: wat zijn wij voor slechte ouders, sturen ons kind de Gran Ballon op, ze heeft zelf geen idee wat haar wachten staat. Moeten we dat wel doen? En het ergste: de stiekem van te voren aangeschafte Furby staat eenzaam en vergeten in de kast in Houten...

Maar ja, dan toch maar doen. Auto boven zetten, hoeft ze niet naar beneden. Stelt mama weer gerust. En we doen het rustig aan. Ze heeft er zin in!

We gaan van start: papa blijft bij haar, mama fietst voorop. Goede taakverdeling, blijkt. Af en toe even stoppen, gaat prima. Tot op een kilometer of 9, gezicht op onweer, zwaar, puf, puf. Wil je wel verder? Ja, dat dan weer wel. Die Furby zal er komen. Nu wordt het pas echt zwaar hoor...

Bon courage, wordt er regelmatig geroepen door voorbij fietsende Fransen. Ze heeft het nodig. Ik fiets een stukje vooruit, dus ben niet bij de pep talk van papa. Maar hoor ik ze daar nu zingen? 'Daar boven op die berg, daar boven op die berg, daar staat een Furby, daar staat een Furby...' Nou, dat klinkt alsof het goed gaat. Maar dan krijg ik het zelf zwaar: 9, 10%. Hmmmm, ik kan niet erg veel harder dan ik nu rij hoor. Een Fransman naast me denkt me wat moed in te praten: deux kilometres... Zelf gaat-ie ook niet zo soepel.

En dan ben ik er, snel terug voor een videootje van Sas die op de top van de Gran Ballon aankomt. Shit! Daar zijn ze al! Ze heeft het gered! Papa en mama zijn supertrots, Sas staat er een beetje verdwaasd bij. Als ze dan ook nog in het schrikdraad grijpt, is er van euforie geen sprake. Maar eenmaal bijgekomen, lijkt ze toch wel erg trots te zijn. Wij in ieder geval en we zijn blij dat we toch gegaan zijn. De Gran Ballon heet vanaf nu de Col de Furby!

De volgende dag vraagt ze: mag ik ook de Mont Ventoux op? Kijk, dat is nou typisch een kind van haar moeder 😜.