Mont Ventoux als verjaardagscadeau

En dan ben je op je 40e verjaardag de Mont Ventoux op en af gefietst, trots, vermoeid maar voldaan en dan zit je fris gedoucht aan je welverdiende roseetje en dan besluit je nog eens wat wetenswaardigheden over de Kale Berg op internet op te zoeken. En dan stuit je op een artikel uit Vrij Nederland waarin de  Ventoux de bijnaam Midlife Mountain heeft gekregen... Omdat zoveel, vooral mannelijke (dat dan weer wel, pfffft), veertigers en vijftigers nog zonodig voor zichzelf en de wereld moeten bewijzen dat ze nog wel een echte berg op kunnen fietsen. Hmmm, herkenbaar? Confronterend?

Ach, wat kan mij het schelen, ik heb het gewoon gedaan, op mijn 40e verjaardag de Mont Ventoux beklommen!!!

Oke, oke, eerlijk zeggen, het was de mietjeskant, vanuit Sault. Maar het blijft 25 kilometer klimmen waarvan de laatste 7 kilometer dezelfde is als die van de barre mannenkant uit Bedoin. En gelukkig kan ik ook beamen dat het voelde als de mietjeskant! Tot Chalet Reynard werd het nooit echt zwaar en dat was ook de bedoeling: het moest wel leuk blijven op mijn verjaardag.

En wat bijzonder om te merken dat ik duidelijk een stapje ben opgeschoven op de wielrenladder. Al op het eerste stuk haal ik mensen in en zie ik mensen lopen of hijgend langs de kant van de weg stil staan. Een oudere man op een mountain bike komt naast me fietsen. 'Wat valt dat tegen he?' Ik kan het niet laten om te zeggen dat dit echt nog maar de mietjeskant is en dat het zware stuk nog moet komen. 'Maar wel de mooie kant,' praat hij het nog een beetje goed. Van mijn supporters in mijn volgauto heeft hij al gehoord dat ik vandaag jarig ben en dit als verjaardagscadeau heb gekregen, dus hij feliciteert me vriendelijk. Ik vraag me af wat hij niet moet denken, cadeau???? Dan hebben ze vast een hekel aan me.

Chalet Reynard komt in zicht. Ik stop nog even voor een laatste slok, want ik ben bang dat drinken me straks niet meer gaat lukken. Het wordt druk, de echte fietsers uit Bedoin komen er ook bij. Ik fiets langs een klok, 5 over 11. Hé, zo vroeg nog, dat heb ik best snel gedaan. De eerste mensen stappen af en ik haal mensen in. Uiteraard word ik zelf ook ingehaald. Ik begin ook mijn benen te voelen, maar bedenk me dat ik nu ook in Change board overleg had kunnen zitten... Dan toch maar liever pijn op de fiets...

Zal ik nog eentje terugschakelen? Of toch maar bewaren voor straks? Had ik nou nog 1 of 2 tandjes over? Effe proberen, hé nog 3, ik besluit er weer 2 op te schakelen. Maar niet voor lang, 25 kilometer klimmen voel je best in je benen, dat doet pijn. Dus terugschakelen en een oude truc toepassen: 'lights go out and I can't be saved, tides that I try to swim against. You've put me down upon my knees oh I beg and beg and plead, singing....'. Clocks van Coldplay zingen, ben je toch weer een paar minuten verder. De borden langs de weg tellen af, nog 3 kilometer, nog 2. Wat doen al die mensen daar? Oh ja, het monument voor Tommy Simpson. Eigenlijk raar dat iedereen hem nu zo ophemelt, terwijl hij toch een soort Lance Armstrong avant la lettre was. Hoever was het dan nog naar de finish? 700 meter? Of 1,5 kilometer? Ik kan het me niet meer herinneren. Ik heb het nu serieus erg zwaar, weer een fotograaf, daarna de laatste bocht zo te zien. Even voetje aan de vloer hoor, slok water, nieuwe zuurstof in de longen, oke op voor het laatste stuk.

Voor me doemt een file op, moet ik nou afstappen??? Er staat een bus stil midden op de weg en er stappen allemaal bejaarden uit, die natuurlijk niet uitkijken. 'Opzij, opzij uit de weg, wegwezen!' schreeuw ik het Nederlands. Waar haal ik die lucht vandaan? Allerlaatste bochtje , auauau. Ik zie Sascha staan, ik zie Steef staan, ik ben er!!! Ze wachten me op met het felbegeerde kilometer paaltje en een zak snoep van €13 (voor Sas, niet voor mij).

Wat een chaos daarboven, het overwinningsgevoel wordt een beetje teniet gedaan. Maar als ik na een blikje cola en de foto's weer naar beneden fiets , zie ik de Nederlandse man op de mountainbike omhoog zwoegen. 'Nog even volhouden, je bent er bijna!' roep ik naar hem. En dan voel ik me pas echt jarig, ik heb de Mont Ventoux opgefietst en ik ben niet als laatste boven! Wat een cadeau!