Nieuwe (goede) doelen!

Hoewel het seizoen toch steeds weer een beetje gerekt wordt door het onverwachte mooie weer ("na deze tocht, stop ik echt hoor"), hebben we maar vast nagedacht over de doelen die we onszelf volgend jaar gaan stellen. Je moet de lat toch steeds een beetje hoger leggen en blijkbaar ben ik een echte vrouw: zeg dat ze iets niet kan en ze doet alles om te laten zien dat ze het wél kan. "Jij komt die Alpe d'Huez niet op..." Oh nee? Dat zullen we nog wel eens zien!

In ieder geval, de lat ligt hoog:
- 13 april: 100 km. Amstel Gold Race
- 16 mei: Ardennen: De Muur van Huy, La Redoute, Cote de Wanne...
- 20 juni: Col du Télégraphe, Col du Galibier
- 21 juni: Alpe d'Huez binnen 2 uur zonder af te stappen...

En als sluitstuk, voor het goede doel: Passo dello Stelvio!

Met het risico dat ik mezelf wel heel erg in de spotlights zet en dus gigantisch afga als ik moet afstappen, ga ik meedoen aan Stelvio for Life. Ik ga proberen minimaal 1533 euro op te halen for Barcode for Life en ik hoop dat er mensen zijn die mij willen steunen. Waarschijnlijk ga ik iedere meter heel bewust voelen en meemaken, dus ik hoop op steun en euro's per meter die ik fiets. Wil je mij sponsoren? Dat is heel eenvoudig, klik op deze link en maak geld over!

Eerlijk gezegd krijg ik al hartkloppingen en kramp in mijn benen als ik alleen maar denk aan dat ik één van de hoogst fietsbare bergen van Europa op ga fietsen. Maar het idee dat ik gewoon in staat ben om met fietsen geld op te halen om onderzoek naar kanker te ondersteunen, dat vind ik toch ook wel weer heel bijzonder!

Ik weet wat me te doen staat: trainen, trainen en nog eens trainen. Gelukkig heb ik nog even de tijd. En: de Tacx! Wij trainen tegenwoordig virtueel op zolder of voor de televisie. Wij doen elke zondag de Alpe d'Huez, elke week de Amstel Gold Race, elke maand de Stelvio... Voordat iemand zegt: zij komt die Stelvio niet op... Dat zullen we nog wel eens zien!

Geschoren kuiten en gouden Sidi's?

Niet dat ik nou zo thuis ben in de wereld van het sporten, maar zijn er sporten te bedenken waar mannen ijdeler zijn dan in het wielrennen? Het gebeurt niet zo vaak dat ik mannen aan de lunchtafel op kantoor enthousiast hoor praten over een paar schoenen van €250. Blijkt dat het dan gaat om een paar Sidi's in de opruiming, waarvoor de persoon in kwestie bereid is om 150 km te rijden. We hebben het hier dus over schoenen voor op de racefiets he? Voor alle duidelijkheid: geen Louboutins of Manolo Blahniks....

Na enige tijd op de racefiets durfde ik eindelijk ook te vragen waarom mannen nou hun benen moeten scheren als ze gaan fietsen. Nee hoor, geen verhalen over aerodynamica of pleisters na een valpartij die blijven plakken aan die haren. Aarzelend kwam de waarheid eruit: dan komen mijn kuitspieren beter uit...

Oke, zelf zie ik er ook graag enigszins verzorgd uit, ook op de fiets. Geef eerlijk toe dat ik bijna een fietspakje had gekocht met luipaardprintje (klinkt erger dan het is). Een beetje mascara zodat ik er niet helemaal uit zie alsof ik net uit mijn bed kom. Maar €250 voor een paar schoenen voor op de fiets?!?! Zou dat verklaren waarom al die fietskleding zo duur is? Gewoon omdat mannen bereid zijn om dat ervoor te betalen?

Toppunt van ijdelheid van een fietsende man kwam ik tegen in de sportschool. Geloof me, na een uur RPM'en ziet niemand er nog aantrekkelijk uit. Dus ik doe vantevoren al geen moeite. Maar vandaag zat er een mijnheer van zeer middelbare leeftijd op de spinningfiets voor me. Hij droeg een wielerpakje van De Ronde van Vlaanderen, zijn geschoren glimmende kuiten ware goed zichtbaar. Zijn voeten staken in: goudkleurige Sidi's! Ik kon alleen maar denken aan hoeveel hij daar voor had betaald...

Toch blijft er nog steeds een vraag in mijn hoofd rondspoken. Als die mannen het zo belangrijk vinden om er goed uit te zien op de fiets, waarom trekken ze dan in vredesnaam een witte doorschijnende fietsbroek aan, zonder onderbroek, waardoor degene op de fiets achter hem gedwongen wordt naar zijn behaarde bilspleet te kijken???

De duivel van Bruisterbosch, il diablo del Banholt en natuurlijk de Eyserbosweg!

Soms vraag je je af of je een hobby hebt, of dat je per ongeluk in een strafkamp bent beland. Bijvoorbeeld zondagochtend, als om kwart voor zes de wekker gaat, omdat je om half negen in Valkenburg wilt zijn...

Maar goed, niet klagen, het beloofde een prachtige dag te worden en het gezelschap was goed (Joey, Jan en Stefan). Weeronline gaf het weer een 10, dus laten we vooral van de gelegenheid gebruik maken om te genieten van misschien wel de laatste mooie (fiets)dag van dit jaar. Een prachtige zonsopkomst stelde ons inderdaad een mooie dag in het vooruitzicht, dus ondanks dat we nog wat koud van start gingen met de Sibbegrubbe, hadden we er zin in!

Het lijstje voor die dag:

Na de Sibbegrubbe word ik voor de derde keer in mijn leven geconfronteerd met het Limburgse heuvelland. Er is daar niks echt plat, constant beklimminkjes, kort maar zó steil en dan weer naar beneden om de benen even rust te gunnen. Het inspireerde ons om ieder dorpje met berg dan ook maar een naam te geven, want tot nu toe komen deze heuveltjes in geen enkel profieloverzicht voor. Vanaf nu kunnen de profielen van "De duivel van Bruisterbosch" en "El diablo del Banholt" ook teruggevonden worden op internet...

Beetje melig begonnen we dan ook aan de Loorberg. Gelukkig niet zo melig dat we de boel onderschat hadden, want we kwamen allevier soepel boven. Hoewel de eerlijkheid mij gebiedt te zeggen dat Stefan ruim de tijd had om mijn doorkomst te filmen...



Na de Loorberg de Camerig weer. Gaat toch echt een stuk eenvoudiger met verzet 28. Laat mij dan maar een mietje zijn! De Camerig zet mannen denk ik aan om arme zwoegende vrouwen op de fiets aan te spreken. De, waarschijnlijk grappig bedoelde, aanbiedingen om "in mijn wiel te komen" en "aan te haken", waren weer niet van de lucht. Tja, en dan na de Camerig de echte bergen: Kruisberg en Eyserbosweg. Ik moest, moest, moest vandaag die Eyserbosweg "opvreten". En het is me gelukt! Blijkt dat je best langzamer dan 5,8 km per uur kunt fietsen zonder om te vallen! Het ziet er niet uit en het klinkt nergens naar, maar ik ben wel boven gekomen. (En heb mijn medewielrenners daar ook weer een leuke middag bezorgd.)

Let op: dit filmpje is niet geschikt voor jeugdige kijkers (of zet het geluid uit...)



Die Fromberg is dan een makkie. Alhoewel die laatste paar oprispingen toch al behoorlijk pijn doen. En ja hoor, al die krachtinspanningen van vandaag moet ik bekopen op de Cauberg: kramp! Niet in mijn kuiten ofzo, maar in mijn heup! AUAUAU
Maar ach, wat kan mij het schelen: ik mag de Eyserbosweg aan mijn lijstje toevoegen en ik hoor er nu echt bij volgens de mannen! Nou ja, ik geloof dat ik ook de Keutenberg nog (fietsend) op moet, voordat ik echt stoer mag praten...
Wanneer gaan we weer???