Wat de afgelopen maanden nog 'gewoon' een berg opfietsen was, kreeg vrijdag tijdens de informatie-bijeenkomst in Bormio toch een extra lading. Oh ja, we zijn hier niet alleen om een sportieve prestatie te leveren en weer een berg aan ons lijstje toe te kunnen voegen, maar ook om geld bij elkaar te verzamelen voor een heel goed doel. Een emotionele toespraak van één van de deelnemers met non-hodgkin doet je weer even beseffen dat het zo logisch niet is dat je gezond genoeg bent om een berg op te fietsen, of überhaupt gezond genoeg bent om te leven... De actuele ellende rondom Alpe d'Huzes leidt misschien weer af van waar het allemaal om gaat, maar er is gewoon geld nodig voor onderzoek naar kanker. En Stelvio for Life heeft zijn steentje bijgedragen! En uit zeer betrouwbare bron kan ik melden dat dit sponsorgeld echt op de juiste plek terecht komt.
228.400 euro! Dat is het bedrag dat de sportieve deelnemers aan Stelvio for Life bij elkaar hebben gefietst en gelopen voor Barcode for Life en het CPCT. Een fantastisch resultaat van een fantastische dag!
Het weer was dan ook prachtig, zonnetje, zo'n 23 graden. Perfect dus voor korte broek en mijn nieuwe shirt met Stelvio erop. Enigszins voorbarig aangeschaft op de toen nog alleen met de auto bereikte top van de berg. Maar ik dacht dat het shirt me misschien naar de top terug kon leiden. Ik klampte me echt aan elke strohalm vast. Want ik was zenuwachtig... Zoveel bombarie gemaakt over dat ik dat wel even zou gaan doen, al mijn sponsoren die op me rekenen. Ik moet die berg op... Van een optimale voorbereiding was ook al geen sprake. Slechts een uurtje geslapen en vooral veel wc gezien die nacht. Maar ja, opgeven???
Eenmaal op de fiets is de focus terug. Naar boven moet ik. Ik verdeel 'm in stukjes: 5 km, 9 km, 14 km, 18 km en dan nog drie loodzware kilometers en dan ben ik er al. Appeltje eitje. De eerste hardlopers gaan me links en rechts voorbij. De meeste fietsers hadden dat al gedaan... Gelukkig blijven er nog een paar meer achter en vormen we een klein groepje met ongeveer hetzelfde ritme. De stopplaatsen onderweg zijn gezamenlijke uitpufplaatsen en we maken dankbaar gebruik van de appeltaart, zoete thee en Dextro tabletten. Het gaat niet snel maar we komen er wel!
Na een paar kilometer vals plat (bonuskilometers!) breken de laatste 3 zware kilometers aan en besluit de beruchte man met de bekende hamer toe te slaan. Kan mij het schelen, kilometertje fietsen, stoppen, slok, Dextro en weer opstappen. Oke, half kilometertje mag ook. Maar ik ga NIET, hoor je me: NIET lopen! En dan: muziek, gejuich, overwinningsboog! De finish! Medaille! Ik heb het weer geflikt! En met mij en voor mij en (ja echt waar) na mij vele andere helden! Het is feest op de top van de Passo dello Stelvio! Zelfs de mevrouw van de winkel waar ik mijn Stelvio shirt had gekocht, vliegt me om mijn nek en feliciteert me! Zie je wel, dat shirt heeft geholpen!
Dit was eens maar nooit weer, bedenk ik tijdens mijn pastamaaltijd. Maar eenmaal beneden aangekomen, fris gedoucht en aan de bubbels, hoor ik mezelf tegen mijn 'groepje' roepen: tot volgend jaar! Volgend jaar gaan we voor een half miljoen! Wie doet er mee?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten