Vol goede moed togen we richting Limburg, fietsen op het dak, 2 complete outfits in de tas (2 helmen, 2 paar schoenen met bijpassende sokken: ook op de fiets wil je er een beetje leuk bij zitten toch?) en een veelbelovend zonnetje in de lucht. Camerig, Drielandenpunt, Pas van de Wolfhaag en de Sibbergrubbe. Klinkt als iets wat me 2 jaar geleden nachtmerries bezorgde, maar nu was het een gezellig middagje met tijd om lekker bij te kletsen. En dan ook nog bewondering oogsten op de top van het Drielandenpunt: 'kijk, die vrouwen zijn helemaal naar boven komen fietsen!'
Terug in Valkenburg vinden we de mannen aan het bier. Angst wegdrinken voor de 225 kilometer die ze morgen moeten fietsen. Goede voorbereiding... Het wakkert stoere verhalen aan. Wie doet er mee aan Tour for Life? In 8 dagen van Italie naar de Cauberg? Tuurlijk! Zullen we eerst morgen even afronden?
Ondanks de altijd aanwezige zenuwen, toch een goede nachtrust. En niet alleen voor ons, ook onze fietsen konden niet uitgeruster aan de start verschijnen. Een eigen hotelkamer voor onze fietsen. Wat een luxe. We moesten ons bedwingen om ze niet lekker in de boxspring te leggen en lekker warm toe te dekken.
Maar ja, die regen he... Voordat we officieel van start gaan, hebben we al een natte kont. Oh ja, dat krijg je van die plassen op de weg. En dan zijn witte schoentjes en een (gedeeltelijk) witte broek toch minder handig. En dan is fietsen ook minder leuk. Na een kilometer of 20 ploeteren, passeren we de splitsing naar de 60 km. Ik kijk Marieke smekend aan: zullen we er hier af? Maar ze is onverbiddelijk en we moeten verder. 'Je fietst maar gewoon lekker door...' In Belgie maken we kennis met de vreselijk slechte wegen. Gaten, scheuren, hobbels, bobbels. Ik vind mezelf zo zielig, wat doe ik hier? Op een zaterdag? Waarom ben ik niet gewoon aan het shoppen in Maastricht? Dat vind niemand raar.
Verstand op nul. Afdalen op een natte weg met gaten, terwijl de regen met bakken uit de hemel komt, is niet eng. Of misschien wel, maar denk er dan maar gewoon niet aan. Ik keer compleet in mezelf en kijk vooral niet om me heen. Mijn wereld bestaat uit één meter voor mijn fiets, één meter erachter en één links en één rechts. Mijn bril moet ik afzetten, want ik zie alleen nog maar druppels. En ik voel alleen nog maar druppels, ze kriebelen onder mijn helm. Kortom: het is genieten!
Ik besluit de knop om te zetten. Ik ben hier nu eenmaal en opgeven is geen optie, ofzoiets. En denk eens aan wat een fantastisch dramatisch verhaal dit oplevert. Fietsen moet je. Nog een kilometer of 70...
Maar dan. Ik knipper een druppel weg en samen met die druppel ook mijn contactlens... En zonder contactlens zie ik niet veel. Niet genoeg om de Belgische wegen met gaten, scheuren, hobbels en bobbels aan te kunnen. Een poging om in een Ardennens dorpje daglenzen te kopen, mislukt. Er zit niet anders op, ik moet me laten ophalen door de bezemwagen. En wat kun je dan balen! Een uur gelden vervloekte ik die Michael Boogerd met zijn Boogie's Extreme nog. Vervloekte ik de regen, de wegen, mijn fiets, en mezelf. Maar nu wil ik gewoon verder fietsen!
De bezemwagen blijkt een avontuur op zich te zijn. De chaufeurs zijn twee mannen van in de 70, allebei profwielrenner geweest in de tijd van Jan Jansen (geen idee wanneer dat was, vast heel lang geleden?) en vol met sterke verhalen over de Mont Ventoux op met 5 versnellingen, zonder bidon en helm. Ze fietsen allebei nog, iedere zondag en wonen bovenop de Sibbergrubbe en gaan dagelijks op en neer. En bloedfanatiek! Onderweg zien we een bejaarde fietser. 'Wat?!? Dat is Sjeng! Die stiekemerd is aan het trainen. Denkt zeker dat hij ons er morgen uit fietst!'
De mannen zetten me keurig voor het hotel af. Daar krijg ik een handdoek en mag ik nog even gebruik maken van de douches bij het zwembad. Ik weet niet precies wat ik daar van verwachtte, maar niet dat daar dan een stuk of 10 blote mannen ook staan te douchen. Ik denk dat ik maar ongedoucht weer in mijn kleren kruip.
Helaas, de Boogie's Extreme is mislukt. Ik heb 40 kilometer op de teller. Blij dat we gisteren nog zo lekker hebben gefietst. En dat wordt revanche! Michael, volgend jaar zijn we er weer bij!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten