Vooraf toch weer zenuwen. Je moet je ook niet gek laten maken door stoere mannen praat. 'Gevaarlijke afdaling, smeltwater, sneeuw op de weg, blablabla,' volgens een paar Denen bij het ontbijt. En dan ook nog al die grappige opmerkingen: dit is de enige vrouw die sneller een berg oprijdt dan af... Dus toch weer hartslag op standje overuren.
Maar het was prima te doen. Prachtig weer en al direct mooie uitzichten: welke van die besneeuwde toppen zou nou de Galibier zijn? Al snel bovenop de Col de Lautaret, voor de vorm even gevloekt, maar echt nodig was het niet.
Nu nog 8 km echt naar boven. Ongelofelijk wat is het hier prachtig! Veel sneeuw, paar marmotten, en prachtige uitzichten. Daar wordt je toch een beetje stil van, dat je als klein nietig mensje tegen zulke bergen op kunt rijden. Stefan bedenkt zich dat deze bergen met de tijd steeds een beetje kleiner worden. Vraag ik me toch af waarom we dan niet nog even gewacht hebben met fietsen...
De hoogte is duidelijk voelbaar, ik hijg als een oud paard, hoewel ik mijn hartslag redelijk onder controle kan houden. Redelijk snel komen we de eerste fotograaf tegen. Ik kan nog leuk lachen en hij knipt er los. Zelfs het kaartje aanpakken en in mijn achterzak stoppen lukt me nog. Maar dan is het over met de pret: de laatste kilometer: 12%. De laatste fotograaf krijgt alleen nog boze blikken en het kaartje pak ik niet meer aan. Doorrijden tot het bord, roept Steef! Bord??? Welk bord? Waar is dat kutbord??? Ik blijk er al te zijn. Ik stop en hang kreunend en steunend boven mijn stuur. Totdat ik een paar mannen heel hard hoor lachen. Ik sta recht voor het bord, waar iedereen een foto van wil, trots poserend als bewijs dat ze de Col du Galibier zijn opgefietst. Er staat een groepje te wachten tot ik daar weg ben, zodat zij ook die felbegeerde foto kunnen nemen. Sorry! Gelukkig nemen ze me het niet kwalijk en slaan me op m'n rug: bravo, you did a great job! Dat vind ik nou ook!
Maar ja, ook nu weer naar beneden. In mijn eentje, want de mannen gaan nog een keer vanaf de andere kant. Dat leek mij wat overdreven.... Heel rustig daal ik af, gaat eigenlijk prima. Ik stop op de Lautaret en neem de tijd voor een croque monsieur in het zonnetje. Ik ben trots op mezelf!
De mannen stappen om half zeven binnen. Gesloopt. Maar voldaan. Het was wederom een topdag!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten