Het eerste stuk valt mee. Stefan voelt zich dan ook geroepen om dat om de 500 meter te herhalen: dit is het makkelijke stuk hoor. Maar dat makkelijke stuk liet me voelen dat ik best moe was na al die zware inspanningen.
Na een kilometer of zeven begint het echte werk. Ik rij nog amper 7 km per uur, maar ik kan ook echt niet harder. Stukken 12%, ik zit nu echt te shaken op mijn fiets. Daar kan geen rpm-lesje van Jeroen tegen op. Ik bedenk me dat ik echt omhoog kruip en dat levert me een soort mantra op, met dank aan Racoon: 'ik heb al zover moeten kruipen, het laatste stuk zal ook wel gaan.'
Meter voor meter worstel ik me naar boven en ik dwing mezelf van het uitzicht te genieten. Dat is dan weer niet zo moeilijk, want wat is het hier mooi. We komen de eerste sneeuw tegen en dan bereiken we de laatste kilometer. Dat is de laatste kilometer die ik klim! Hierna is het klaar! Mijn fiets gaat op marktplaats: gratis af te halen!
Maar daar kom ik heel snel van terug als ik dan eindelijk over de streep rij: wat fantastisch! Wat is dit mooooooii! Alsof je bovenop de wereld bent gekomen. Hier kan niets aan tippen, ik begin spontaan een potje te janken. Dit was het waard!
Het was met recht de 'Col is zo zwaar' maar wat een waardige afsluiter van deze top dagen in de Franse Alpen. Afgezien, genoten, gelachen en zelfs gehuild, maar wel van vreugde!
Joey somt nu op wat dit jaar allemaal nog gaan doen: Valkenburg, Stelvio, Boogie's Extreme. Gelukkig mijn fiets kan nog niet op Marktplaats!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten