Amstel Gold Race: check!

De eerste mijlpaal van 2013 is volbracht! De 100 km Amstel Gold Race zit erop. En wat was het super!!!

Ik kan het zelf bijna niet geloven, maar het was echt een topweekend. Vrijdag vertrokken we al richting Valkenburg en de voortekenen waren ook goed: in no time stonden de damesfietsen op het dak van de BMW.

Valkenburg was al helemaal ondergedompeld in AGR sfeer, de fietskoorts was aardig toegeslagen en weer véél bewijzen van mannen die doorslaan in hun fietsgekte. In ons hotelletje logeerde een man die de grootste en meest luxe kamer had geboekt, zodat zijn fiets bij hem op de kamer kon "slapen".... Wij stalden onze fiets "gewoon" in de ontbijtzaal, we waren ervan overtuigd dat als er al iemand een gratis, mooie racefiets wilde scoren, er veel betere, duurdere, mooiere exemplaren voor het grijpen stonden dan die van ons!

De voorbereiding voor de tocht zelf hebben we heel serieus genomen met vlaai en wijn op het terras. Hé, het is ook een beetje genieten hoor! Maar we hebben ook nog even echt gefietst, rondje Sibbegrubbe. Konden we alvast trainen voor het heel hulpeloos en lief kijken voor eventuele lekke banden enzo. En het werkte, Marieke haar ketting liep eraf en zat vast. Binnen een paar seconden hadden we een hele behulpzame mijnheer te pakken!

En dan de start! Toch wel beetje zenuwachtig, in de file samen met 12.000 andere popelende deelnemers, maar wat een sfeer!

En daar gingen we dan: Geulhemmerberg, Maasberg, Adsteeg, Lange Raarberg, Fromberg, Koulenberg, Sibbegrubbe, Cauberg. En natuurlijk onderweg de beroemde Limburgse BZN-en. Oftewel de Bergen zonder Naam.

Hij ging lekker! Gelukkig hadden we goed getraind. Marieke reed lek en ook nu hoefden we weer niet lang te wachten op charmante hulp. Met het bewuste wiel in de hand en een hulpeloze blik in onze ogen hoefden we niet lang te wachten voor er weer een behulpzame redder in nood stopte.

Zijn twee vrienden waren minder blij met de actie van onze galante ridder. "Je gaat toch nu niet bij elke vrouw met een lekke band stoppen he?" Wij beloofden ze gewoon weer te bellen als we per ongeluk weer lek zouden rijden.

Op de Lange Raarberg (what's in a name?) toch nog klein akkefietje. Een man voor me trok het niet en viel om, ik kon hem met grote moeite ontwijken, maar trapte hem daardoor, terwijl hij op de grond lag, vol in zijn gezicht. Gelukkig leek het mee te vallen en heb ik hem daar gewoon laten liggen... Sorry! Maar het was de schrik denk ik. Opstappen om weer verder te fietsen, lukte ff niet meer bij 10% stijging, dus al met al heb ik, shit, shit, shit, toch nog een stukje moeten lopen.

Het weer werkte ook al mee, beetje jammer alleen van windkracht 5, waar we vooral bij de afdalingen last van hadden. Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er ook véél stukken met wind mee waren. Dus al vrij snel (nou ja, voor ons doen dan) bereikten we de Fromberg, waar we werden gefotografeerd. Gelukkig ging het allemaal heel soepel en kon ik nog charmant glimlachen en mijn mond dicht houden voor de foto. Als het goed is, sta ik dus niet met mijn tong op het stuur op de foto...
Direct na de Fromberg de Koulenberg, had ik nog nooit gefietst, maar dat was toch echt wel de topper van de dag. Stijgingspercentage van 15 en links, rechts, voor en achter me stapten er mensen af. Ik haalde mensen in en oh, wat voelde ik me stoer! Dat was pas een endorfinekick daar bovenop die berg! Grappig detail dat het dorpje daar Klimmen heet! Ja, dat hadden we gemerkt.

Op naar de laatste 20 km. Een vrouw bovenop de Koulenberg beweert dat de tocht niet echt 100 km is, maar eigenlijk maar 93. Dat vinden we raar, maar stiekem is het ook wel een enorme meevaller en durven we er eigenlijk niet op te hopen dat ze gelijk heeft. Het tegenovergestelde heb ik meegemaakt bij de Jan Janssen Classic, waar 115 km gewoon 122 km was!

Wederom een afdalinkje en dan staan we voor de Sibbegrubbe. Helaas mogen we er niet op, omdat er een ongeluk gebeurd is. Dat is gek: gewoon balen dat je de Sibbegrubbe niet op mag...
En nu? Hoe komen we nu bij die Cauberg. Ha! Volg deze ervaren fietsvrouw, ik ken de weg in Valkenburg! En zo rijdt er een sliert mannen achter ons aan, op weg naar de Cauberg!

Ik voel de spanning weer opkomen. Om de één of andere reden zie ik als een berg (hahaha) op tegen die Cauberg. Verhalen over filevorming, drukte... En natuurlijk ook gewoon 14 %. En hoewel ik hem eerder "gedaan heb" voel ik angst. Maar: wat valt het meeeeeee! Ja, het is druk, hectisch en onoverzichtelijk en wederom stappen er mensen links en rechts af, maar die brug (en dus weer gewoon vlakke weg) komt veel sneller dan ik me herinner en dan zijn we er gewoon!!!!

En dan sta je dus gewoon in de file om te mogen finishen. Niks juichend fietsend triomfantelijk over de finish. Gewoon lopend tussen 1000-en anderen je medaille ophalen. Wat een anti-climax....

Maar goed, we hebben het volbracht! 100 km door het prachtige Limburgse landschap, het was genieten. Volgend jaar de 150 km! Alhoewel? Het was nog een uurtje wachten op de mannen en toen we Joey binnen zagen komen, besloten we dat we misschien eerst de 125 maar moeten gaan doen...

Wat een topweekend! Zelfs terug naar de auto fietsen was prima, vanaf de finish hebben we ons van de Brakke Berg "laten vallen" en we waren er. Onderweg nog héérlijk gegeten bij de MacDonalds (zelden lekkerder) en naar huis! Weer een prestatie erbij! Laat die Alpen nu maar komen!