Bestaan er ook knappe wielrenners?

Tot ik op een rare dag die ingeving kreeg -"ik ga de Alpe d'Huez opfietsen"- interesseerde wielrennen me helemaal niks. Ik begreep werkelijk niet hoe mensen (lees: mijn eigen man) urenlang voor de televisie konden hangen om een stel van die enge dunne mannetjes een berg te zien opfietsen. Oke, de Tour de France was best leuk door die mooie beelden, maar ik had al net zo weinig met Frankrijk als met fietsen. De enige wielrenner die ik bij naam kende was Michael Boogerd en Joop Zoetemelk zei me ook nog wel wat, maar daar hield het toch wel mee op. Maar het kan verkeren!

Ik verdiep me in de etappes van de Giro en de Tour de France. Weet op welk merk fiets de ploegen rijden, ken de stijgingspercentages van de bergen die het peleton op moet en herken de termen die Mart Smeets en Maarten Ducrot gebruiken. Ja hoor, waaier rijden, demarreren, vals plat, ik snap het allemaal! Ik roep: 'prachtig!'als Kittel half dood over de finish komt en huiver bij 'massale valpartijen'.

Inmiddels ken ik ook heel wat renners bij naam en weet ik in welke ploeg ze rijden. Maar het belangrijkste: ik weet nu ook dat niet alle wielrenners enge dunne mannetjes zijn met kippeborstjes en armpjes als spaghetti.

Want ik heb Fabian Cancellara ontdekt.

Net zoals bijna alle andere vrouwen die wel eens op een racefiets zitten en die niet lesbisch zijn. Vele lofzangen op zijn dijbenen zijn er te vinden, zijn mooie bruine ogen..... Wat een gemis als hij stopt! Ik weet het (en al die andere vrouwen ook), er zijn echt wel knappere mannen te vinden, maar ja, in het landen der blinden is één oog koning, ofzoiets. Dus daarom kwijlen we allemaal als een stelletje verliefde tieners als Fabian Parijs Roubaix wint.

Wielrennen werkt anders dan bijvoorbeeld voetballen. Waar sommige voetballers een soort popsterren met bijbehorend hip en gelikt uiterlijk zijn geworden (David Beckham, Rafael van der Vaart, Christiano Ronaldo) en daarom in postervorm boven het bed van tienermeisjes hangen, geldt dat niet voor wielrennen. Met alle respect voor de prestaties van Bauke Mollema of Robert Geesink, ik hoef ze niet boven mijn bed. En hoewel ik daar als 40plusser vast geen verstand meer van heb, denk ik dat de meeste tienermeisjes daar ook zo over denken.

Maar!!! De ontdekking van dit wielerseizoen voor mij persoonlijk is niet dat ik harder kan fietsen dan 25 km per uur gemiddeld, maar dat er nog meer leuke wielrenners bestaan! Na afloop van de Amstel Gold Race (niet mijn 'eigen race', maar 'de echte') zag ik een interview met Tom du Moulin.

Tom du Moulin!
Hij kan praten, hij is spontaan, ziet er goed uit, heeft geen kippeborstje en geen spaghettiarmpjes, heeft geen mediatraining gehad. Ja! Ze bestaan echt: leuke wielrenners.

Er is echter één maar...
Fabian Cancellara is 33 jaar. Zonder direct voor 'cougar' uitgescholden te worden mag je hardop zeggen dat dat een leuke man is. Een poster boven je bed hangen gaat wat ver, maar het is maatschappelijk geaccepteerd om hem als volwassen vrouw een mooie man te noemen en ongegeneerd te juichen als hij wint.

Maar Tom is 23 jaar.
Als je de 40 bent gepasseerd wordt het een beetje zielig om een stiekeme crush op een wielrenner van 23 te hebben. Om hardop te zeggen dat je de Tour gaat kijken om Tom of nog maar eens wat Limburgse bergjes op te fietsen in de hoop dat je Tom tegen het lijf fietst tijdens zijn trainingsrondjes... Dus daar heb ik een oplossing voor gevonden. Want ik heb een dochter. In de tienerleeftijd. Het wordt tijd dat zij posters boven haar bed gaat hangen, niet zijnde Justin Bieber of Harry Styles. En zij zit ook weleens op een racefiets. Dus: wie geeft Sascha een poster van Tom du Moulin?