Dat het beter gaat merk ik niet alleen aan de PR'tjes op Strava, maar ook aan iets heel anders. Ik heb namelijk een soort tic. Als ik me goed voel op de fiets, ga ik zingen. Niet zomaar een liedje, maar als ik me goed voel, gebeurt er om me heen altijd wel iets waardoor er een bepaald liedje in mijn hoofd komt, wat de rest van de tocht dan als een soort mantra bij me blijft.
In mijn blog over de rit op de Col d'Izoard beschreef ik al hoe ik me bedacht dat ik echt naar boven kroop, waardoor ik de rest van de martelgang Oceaan van Racoon in mijn hoofd had en bij genoeg adem ook hardop zong ('ik heb al zover moeten kruipen, het laatste stuk zal ook wel gaan'). Als ik dat nummer nu hoor, krijg ik nog steeds kippevel en acuut pijn in mijn benen.
Zo heb ik ook iets met 'hoe sterk is de eenzame fietser, die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind, zichzelf een weg baant' (Jimmy van Boudewijn de Groot). Als ik het zwaar heb, probeer ik deze zin hardop zonder struikelen te zingen. Daar ben je dan wel weer even zoet mee en, als het goed is, het dode punt weer voorbij. Heb ik de wind in mijn rug, dan waag ik me aan Skik:
'a'k hier zo fietse en 't weijt nie slim, dan giet 't haost vanzölf
wie döt mij wat, wie döt mij wat, wie döt mij wat vandage, 'k heb de banden vol met wind
nee, ik heb ja niks te klagen'
Natuurlijk Coldplay met Clocks. Ken ik van begin tot einde van buiten, met dank aan de tijd dat ik nog amper 5 minuten op de loopband kon volhouden. Dan voel ik me zo sterk, terwijl ik dat zing op mijn racefiets, op één of andere mythische beklimming waarvan ik vroeger bij de gedachte alleen al buiten adem raakte. 'Ooooooh, nu doet het pijn, nu doet het pijn' van Van Dik Hout, hoef ik niet uit te leggen? Overigens zing ik dat niet zo vaak, niet omdat het geen pijn doet, maar juist omdat het pijn doet en ik dan niet in de stemming ben om te zingen.
Maar het gaat dus weer de goede kant op. Ik heb de afgelopen weken nieuwe liedjes aan mijn repertoire kunnen toevoegen, dus ik voelde me goed op de fiets. Zo was daar ineens zomaar 'Nobody here knocking at my door, The sound of silene....' van Armin van Buuren. Dat gebeurde toen ik in deze omgeving reed:
Precies, nobody here!
Maar ja, deze tic zorgde onlangs helaas ook voor een gênante situatie. De afgelopen weken stond er regelmatig een flinke wind. Dus soms heb je tegenwind, maar soms kan die wind je ook helpen. Een poging tot KOM op Strava op de Brug bij Schalwijk behoort dan zomaar tot de mogelijkheden. Mijn broer en fietsgenoot sprak de historische woorden: de wind is gunstig... En die woorden zorgen ervoor dat ik nu al weken met André Hazes' De Vlieger in mijn hoofd rondfiets. 'De wiiiiiind die is nu guuuuuuunstig, dus ik neem mijn vlieger mee....' En tja, als je dat dus hardop zingt, terwijl je op de racefiets door de weilanden rondom Houten fietst en je komt tegenliggers tegen, dan moet je niet verbaasd zijn als die je heeeel vreemd nakijken. Misschien maar niet meer hardop zingen, want ik vrees dat De Vlieger nog wel even als mantra bij me blijft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten