Veel erger vond ik het dat ik sommige mensen inspiratie had gegeven had gegeven voor een nieuwe bijnaam voor mij. Plotseling hoorde ik dat mijn altijd complimenteuze en stimulerende fietsgenoten over de BDST spraken toen ze het over mij hadden. Zo van: 'waar blijft die BDST?' toen ik tijdens 100 kilometer Boogie's Extreme door de Limburgse heuvels ietwat achterop raakte. Ja, u raadt het al: BDST: blauwe, dikke, slome trut. Blauw omdat mijn lievelingswielrenshirt blauw is en dik en sloom... Dat kun je wel raden.... Dat kan ik toch niet over mijn kant laten gaan! Er is er maar één die mij een dikke, slome trut mag noemen en dat ben ik zelf!
 |
| de BDST in actie op de Fromberg |
Het wordt dus hoog tijd om wat recht te zetten. Stiekem ben ik namelijk eigenlijk best wel trots hoor, op mijn fietsprestaties. Ik vind het heerlijk om er over te schrijven en opscheppen is ook leuk. Die bewonderende en ongelovige blikken als ik achteloos vertel dat ik afgelopen weekend 140 kilometer gefietst heb. Die verbazing op de gezichten als ik uit de losse pols de bergen opsom die ik opgefietst heb. Niets heerlijker dan de Eyserbosweg opfietsen (min of meer) terwijl er mannen om je heen afstappen, behalve dan misschien daar uitgebreid verslag van doen als je eenmaal boven bent aangekomen. En ik ben altijd heel eerlijk hoor, ik vertel altijd dat ik zo langzaam fiets dat mijn Garmin denkt dat ik stil sta. Of dat ik alleen maar de mietjeskant van de Mont Ventoux heb gedaan.
Echt genoten heb ik een paar weken geleden op de Posbank. Na het fietsen zat ik op het terras bovenop en er kwam een groepje mannen bij mij aan tafel zitten. Ze waren aan het trainen voor de Franse Alpen. Alpe d'Huez, Croix de Fer, Galibier. Elkaar een beetje opjutten en bang maken, zoals alleen mannen dat kunnen. Ik kon me niet inhouden en liet achteloos vallen dat als ik 2x de Galibier op kan fietsen op 1 dag, dat zij dat toch zeker moesten kunnen ;-). Die blikken! Onbetaalbaar! Toen er nog een ietwat gezette man aansloot, die welgeteld 1 keer de Posbank was opgefietst, maar eruit zag alsof hij 2 etappes van de Tour de France had gedaan en mij verbaasd vroeg of ik ook naar boven was gefietst, kon mijn dag niet meer stuk.
Kortom, ik voel me meestal geen BDST. Ik geniet van mijn eigen prestaties en ben meestal zelf nog verbaasder over wat ik blijk te kunnen dan mijn omgeving dat is. Dus geen zorgen hoor, over mijn psychische gesteldheid. Ik red me best. Zo'n tocht op de Stelvio zet me wel weer even op mijn plaats, maar gelukkig is er dan een 100 kilometer Boogies Extreme waar ik weer over op mag scheppen. En dat ik dan BDST wordt genoemd... Ach. Blauw? Dik? Sloom? Trut? Nou en, wel een BDST die geniet van alles wat ze wel kan! En dat vind ik zelf ook best veel hoor! Dus laat die psycholoog nog maar even zitten!
